Λιμός

 Η Πείνα είναι τρομερό όπλο! Χρησιμοποιείται όταν όλα τα άλλα αποτύχουν. Κάμπτει την βούληση ενός λαού. Χρησιμοποιήθηκε στις πολιορκίες.

Tα έτη 1845 -47 όταν καταστράφηκε η σοδειά της πατάτας στην Ιρλανδία, οι Βρετανοί σχεδόν άφησαν τη χώρα στην τύχη της. Ένα εκατομμύριο Ιρλανδοί πέθαναν στην ύπαιθρο και στις πόλεις, αργά, αποτελεσματικά, ανέκκλητα. Οι γαιοκτήμονες έκαναν έξωση στους φτωχούς ενοικιαστές στα αγροκτήματα κι αυτοί πέθαιναν έξω από τις τρώγλες. Οι λίγοι ιδιοκτήτες που προσπάθησαν να βοηθήσουν πτώχευαν κι αυτοί. Δύο εκατομμύρια μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ή χώρα άδειασε. Απέμεινε σχεδόν με τον μισό πληθυσμό. Ο Λιμός έμεινε στη συλλογική μνήμη σαν ένα γκρίζο φάντασμα. The Great Famine λένε και σιωπούν.

Ο λαός μας την έζησε στην Κατοχή. Τον παγωμένο χειμώνα του '41-'42. Άφησε ένα τρομερό ίχνος στη μνήμη και στην υγεία μιας ολόκληρης γενιάς. Η Πείνα λένε! Τα παιδάκια κοιμόντουσαν πάνω στις σχάρες του Ηλεκτρικού, κάθονταν χαμαί κατά μπουλούκια στην Ομόνοια και στα Χαυτεία, δεν είχαν τη δύναμη να σταθούν στα πόδια τους, και απευθύνονταν στο διερχόμενο πλήθος. "Κυρία! Πεινάω καλέ Κυρία!"

Στο Μεσολόγγι οι πολιορκημένοι αφού έφαγαν και τα ποντίκια , ακόμα και φύκια από τη Λιμνοθάλασσα, επιχείρησαν Έξοδο. Από τους οχτώ χιλιάδες που βγήκαν σώθηκαν περίπου δυο χιλιάδες που κατάφεραν να πιάσουν τα βουνά.

Ο αργός θάνατος από πείνα έχει κάτι απ' τον θάνατο στην έρημο και τον θάνατο στον πάγο. Ο άνθρωπος σβήνει, παραλύει, γέρνει και περιμένει τη λύτρωση. Αυτά!

Ακούς Πολιτισμέ μας;

Η ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΗ ΓΑΖΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ!

Σημ. Ο πληθυσμός της Ιρλανδίας συνέχισε να μειώνεται τις επόμενες δεκαετίες λόγω της Μετανάστευσης και της υπογεννητικότητας. Όταν η Ιρλανδία κέρδισε την ανεξαρτησία της το 1921, ο πληθυσμός ήταν μετά βίας ο μισός αυτού που ήτανε στη δεκαετία του 1840. Τί έχουμε εδώ; Την αποψίλωση της χώρας, το μαράζωμα του έθνους. Πράγμα αναπόφευκτο γιατί ο Λιμός θερίζει πρώτα απ' όλους τα παιδιά. Σακατεύει επομένως το μέλλον. Απ' ό,τι φαίνεται αν οι απώλειες εκ του Λιμού ξεπεράσουν ένα ποσοστό του πληθυσμού η χώρα είναι δύσκολο να ορθοποδήσει. Σε ψυχικό επίπεδο δε, θρυμματίζει τη ραχοκοκαλιά του έθνους. Στις ψυχές των ανθρώπων φωλιάζει για πάντα ο πιο αρχέγονος φόβος. Τις τρυφερές ηλικίες τις στιγματίζει δια βίου και τις μαρκάρει με το πνεύμα του ατομισμού. Κι εδώ θα αποτολμήσω ένα συμπέρασμα που δεν προέρχεται από επαγωγική σκέψη, αλλά περισσότερο από μια σκέψη που κινείται με παλμό. Έναν παλμό σχεδόν σωματικό. Ίσως ένστικτο. Δεν ξέρω, μπορεί να κάνω λάθος... τον Λιμό ακολουθεί αργά ή γρήγορα ο Εμφύλιος πόλεμος. Εδώ στην Ελλάδα. Στην Ιρλανδία. Στη Σοβιετική Ένωση το 1921. Το Βιετνάμ, ύστερα από τον Λιμό του 1945 χωρίστηκε στα δύο, στη δε Αφρική που λεηλατήθηκε απ' τους ξένους, η Πείνα είναι σχεδόν ενδημική και σπαράσσεται από Εμφύλιους. Όταν ξεσπάσει η Πείνα είναι σαν να ακούγεται η τρομακτική φράση που έλεγαν οι Εγγλέζοι όταν διαλυόταν ο στρατός τους: Every man for himself! Ο σώζων εαυτόν σωθήτω! Η ενότητα σπάει, το σπέρμα της διάλυσης αρχίζει τη δουλειά του. Ο Εμφύλιος είναι καθ' οδόν.

Το μοντέρνο Ισραήλ γνωρίζει πολύ καλά τις αρχαίες μεθόδους αφανισμού: επιβολή λιμοκτονίας και χωρίς δισταγμό εξόντωση των παιδιών που τα βλέπει σαν μελλοντικούς στρατιώτες του εχθρού. Με πλήρη διαύγεια δηλαδή προχωράει, πέρα από τις αυταπάτες και τον ξεθυμασμένο ανθρωπισμό των Δυτικών, σε έναν αγώνα δίχως έλεος και χωρίς συμβιβασμό. Άρα προς την Τελική Λύση. Αυτή είναι η συνεισφορά του στον Πολιτισμό και αυτό διδάσκει στον σημερινό κόσμο επιδιώκοντας να γίνει κράτος-πρότυπο. Διδάσκει, εθίζει, διαβρώνει, εκπαιδεύει. Οι κυβερνήσεις συγκατανεύουν και κάνουν τους υπολογισμούς τους. Στην ανθρωπότητα, τη γυμνή ανθρωπότητα, εναπόκειται να σταθεί απέναντι στα κράτη και να οργανώσει τα πρώτα στοιχεία άμυνας. Αν χαθεί η Παλαιστίνη... ο άνθρωπος θα ψάχνει τόπο να κρυφτεί.

Να γιατί το Ισραήλ πρέπει να ηττηθεί ολοκληρωτικά!

Για την ακρίβεια: Το Ισραήλ, το εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσόν, πρέπει να σβήσει απ' τον χάρτη. Η χώρα να ξαναπάρει το παλιό της όνομα. Όσοι από τους Εβραίους που κατοικούν εκεί, δεχτούν να ζήσουν ισότιμα με τους παλαιότερους κατοίκους της και εκείνους που θα επιστρέψουν απ' την εξορία μπορούν να παραμείνουν. Οι υπόλοιποι ας φύγουν ξανά στη Διασπορά, σε όποια χώρα νομίζουν ότι οι ντόπιοι θα είναι διατεθειμένοι να ακούσουν τα παράπονά τους και να ανεχθούν την αλαζονεία τους.

Β.Η.