Μα τι γίνεται στη Μόρια;

--Ναι, ναι! Καταλαβαίνουμε απόλυτα: απαράδεκτες συνθήκες! Αλλά έχουμε κουραστεί απ’ αυτές τις εικόνες. Δεν έχει τέλος αυτό το πράγμα. Τελικά, έχουμε πάρει την απόφασή μας! Δεν σας θέλουμε! Μυρίζετε φτώχεια! Φτώχεια και κακομοιριά! Δεν σας θέλουμε! Φέρνετε μέσα από τα σύνορα το πρόσωπο της δυστυχίας δίπλα μας. Τι είναι όμως αυτό που θέλουμε; Θα είμαστε για μια φορά ειλικρινείς γιατί κουράζει την ψυχή να ψάχνει κανείς συνεχώς δικαιολογίες. Ας κάνουμε λοιπόν έναν μικρό κατάλογο.

Να κατεβάσουμε καμιά καλή ταινία για το βράδυ

να παραγγείλουμε delivery

πιστωτική

μισθό

σύνταξη

να πάμε στο σούπερ-μάρκετ

διαμέρισμα διαμπερές

χαμηλά κοινόχρηστα

θέση για πάρκινγκ

επιδοτήσεις

το διδακτορικό μας

την αγαπημένη μας εκπομπή

δίκτυα

πολλά δίκτυα

ιατροφαρμακευτική περίθαλψη

κράτος

κράτος αρωγό στον πολίτη

γιόγκα και γυμναστήριο

σεμινάρια αυτοβελτίωσης

διακοπές

τατουάζ στον ώμο

εκπτώσεις

την Ευρώπη

εθνική ανεξαρτησία

μια βόλτα στο ZARA 

άλλη μια βόλτα στο ZARA

γρήγορο internet

δικαίωμα στη διαφορά

ελεύθερο εμπόριο

φτηνές αγορές μέσω διαδικτύου

έξυπνα και όμορφα παιδιά

να τσεκάρουμε τα email μας

να ανησυχούμε δια τα πάντα διαρκώς

να σερφάρουμε στο internet

τεχνικές χαλάρωσης

φτηνό πετρέλαιο

σχέσεις ισοτιμίας

διαφάνεια

μια σχέση

μια σχέση ενσυναίσθησης

smartphone με μεγαλύτερη μνήμη

κομμωτήριο και περιποίηση νυχιών

εφαρμογές

Πάσχα στο χωριό μας

τηλεφωνικά πακέτα

μεγαλύτερη σαιζόν

Air B’n’ B

τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου

την Ημέρα του Πατέρα

ένα δάνειο

αύξηση του κατώτατου μισθού

να δούμε τον σημερινό αγώνα της Super League σε μια γεμάτη καφετέρια

επιστροφή φόρων

ενυδατικές κρέμες

fredo esspresso

fredo capuccino

τη σωτηρία της careta careta

παράθυρα αλουμινίου με διπλά τζάμια

συναγερμό

μια δημιουργική σχέση με την Παράδοση

θωρακισμένη πόρτα

κλειδαριές ασφαλείας

να βγάζουμε τον σκύλο μας βόλτα στο παρκάκι

να σχολιάζουμε και να κοινοποιούμε

Τεστ Δυσανεξίας σε τροφές

εκδημοκρατισμό της αστυνομίας

Σαββατοκύριακο στο εξοχικό

πιο έξυπνες διαφημίσεις - ασταμάτητη ροή πληροφορίας

να δούμε απόψε την απονομή των Oscar

ειρήνη μεταξύ των λαών

ανακύκλωση

χαμηλούς ρύπους

φωταγωγημένη την Ακρόπολη

λωρίδες ταχείας κυκλοφορίας

φάσμα επιλογών

μια εκδρομή με τον Ορειβατικό Σύλλογο

ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά μας

να γλυτώσουμε από την χρεωκοπία

μια βόλτα στη θάλασσα

Χριστούγεννα στο Ντουμπάι

ανακαίνιση κουζίνας

αντιπυρικές ζώνες

εξωσωματική γονιμοποίηση

εξάλειψη του bullying στα σχολεία

να ζούμε στα προάστια

εκδηλώσεις στο Ίδρυμα Νιάρχος

ένα ακόμα piercing

Παιδεία προσανατολισμένη στο Μέλλον

Νομοσχέδιο για τις έμφυλες ταυτότητες

διασφάλιση της πολυφωνίας στον δημοσιογραφικό λόγο

βιολογικό λάδι

πολυτροπικότητα στις τηλεοπτικές ειδήσεις

εναλλακτικές θεραπείες

οικολογία, καινοτομίες και καταγραφή των ρεμπέτικων

οδοντόκρεμα χωρίς φθόριο

μια διαφορετική εννοιοδότηση της υποκειμενικότητας

μια διαφορετική εννοιοδότηση της αντικειμενικότητας

φιλικές σχέσεις με τα παιδιά μας

Ενώσεις προστασίας Καταναλωτών

Κέντρα Πολιτισμού

ν’ ανάψουμε το τζάκι

ν΄ανεβούμε για το Φεστιβάλ

ντοκυμαντέρ για την άγρια ζωή στην τηλεόραση

ολιστική αντίληψη στην αντιμετώπιση των αλλεργιών μας

Βιβλιοθήκες προσανατολισμένες στην εμπέδωση ενός κοινού γνωστικού υποστρώματος
ειλικρίνεια στις προσωπικές σχέσεις

να συναντιόμαστε για ψώνια και καφέ σε ένα Εμπορικό Κέντρο

Μαθήματα on Line μέσω Skype

Συμπόρευση με τα Ευρωπαϊκά Δεδομένα

βελτίωση προσβασιμότητας στη σχετική Πύλη

σωστή λειτουργία του Εθνικού Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου

Διακειμενικότητα στη Λογοτεχνική Κριτική

ψωμί χωρίς γλουτένη

βουτήματα ολικής

Μαντηλάκια Καθαρισμού Προσώπου.

200 χρόνια αγωνιζόμαστε για αυτά τα ιδανικά! Αναγνωρίζουμε βέβαια, αγαπητοί μας πρόσφυγες, ότι, λίγο-πολύ, συμμερίζεστε τις ίδιες αξίες με εμάς, αλλά οι παγκόσμιοι πόροι μάλλον δεν επαρκούν για να εξασφαλίσουν σε όλους «ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης». Λυπούμεθα για την περιπέτεια στην οποία έχετε μπλεχτεί, λυπούμεθα για το καθεστώς το οποίο σας έχει επιβληθεί, αλλά δυστυχώς, δυστυχώς, δυστυχώς… Μια άλλη Ελλάδα, όχι ασθενική, που θα γλύτωνε εμάς απ’ την ντροπή και θα ήταν για εσάς η σωτηρία πιθανώς και να υπάρχει, το να ανέβει όμως στη σκηνή αποτελεί εγχείρημα που μας ξεπερνά.

                                                                                                                           Β.Η.

                                                                                                                      

Υ.Γ. 13 Αφγανοί, νεκροί στα σύνορα Ιράν- Τουρκίας. Πάνω από 70% των καθηλωμένων στη Μόρια είναι Αφγανοί.

                                                                                                                                                                          

Περί Ανησυχίας

           

Ελπίζουν πως ενισχύοντας

την αστυνομία

θα αντιμετωπίσουν τη δυσαρέσκεια

και την κοινωνική αναταραχή.

Ελπίζουν πως θα βρουν έναν τρόπο

να αναστείλουν τα

κύματα της προσφυγιάς.

Είναι σα να φτιάχνουν φράγματα

για να σταματήσουν

τα παλιρροιακά κύματα που

            γεννά η θάλασσα.

Και η οικονομική κρίση…

συνεχώς παρούσα.

Θέλει κι αυτή το δικό της

φάρμακο.

Σαν τα εμβόλια που φτιάχνουν

για να ασφαλιστούν από

την επέλαση των ιών.

Μοιάζουν με τον γιατρό που

ελπίζει

πως με μια αύξηση της δόσης

θ’ αντιμετωπιστεί

το ανέκκλητο.

                      Διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές

κάποιος θα μπορούσε να πει ότι

δεν τους ενοχλεί η δυσαρέσκεια

ούτε ένοιωσαν απειλή από την κοινωνική αναταραχή

                                                            ακόμη.

Αλλά τους αρέσει να ενισχύουν

                        την αστυνομία.

Ούτε η προσφυγιά είναι πρόβλημα,

ίσα-ίσα τους βολεύει.

                      Και η θάλασσα;

Αυτήν, προτιμούν να μη την σκέφτονται.

                     Μιλώντας δε για οικονομική κρίση…

Να, ένας τρόπος να βγάλεις κι άλλα λεφτά!

Ούτε και οι ιοί και η περίφημη

   επέλασή τους είναι

λόγος για ανησυχία.

Αντίθετα, ν’ απλώνεται ο φόβος, είναι κάτι

                        που συμφέρει.

Όσον όμως αφορά τον γιατρό,

αυτός ξέρει,

πως δεν υπάρχει σωτηρία

γιατί ο ασθενής βρίσκεται σε σύγχυση

και δεν πιστεύει πια στον εαυτό του.

                                     Β.Η.

                      (Τραγούδια απ’ τα Αμπάρια)

Ψηλά στον φράκτη

                                                                              Η Υπαίθρια φωτιά

    Ένα χειμωνιάτικο βράδυ πήγα σε μια εκδήλωση ποίησης σ’ ένα θεατράκι στον Κεραμεικό. Άκουσα μερικά καλά ποιήματα και ένα απ’ αυτά έτυχε μιας σωστής απαγγελίας. Αφού ζεστάθηκα αρκετά, σηκώθηκα απ’ τη θέση μου στον εξώστη, έγειρα σα Νέμεση πάνω απ’ το ακροατήριο, πρώτα κραδαίνοντας τη γροθιά και ύστερα σείοντας το χέρι απάνω-κάτω, με τον δείκτη προτεταμένο (όπως συνηθούνε ρήτορες και ποιητές όταν δείχνουν στο κοινό μια διαρκώς υποχωρούσα και διαφεύγουσα αλήθεια) και απήγγειλα με στεντόρεια φωνή:

Αυτή την εποχή που τα πράγματα 

απαιτούν καλπασμό αδιάκοπο

εμείς θα πηγαίνουμε αργά!

Στον τρίτο μάλιστα στίχο «έκοψα» και τον εξέφερα σαν εκμυστήρευση. Άπαντες γύρισαν τα κεφάλια προς τα πάνω για να αντιμετωπίσουν τη φωνή που ερχόταν από τα ουράνια. Πρόλαβα και είδα στην πλατεία τις φάτσες των φίλων μου έκπληκτες! Τον εισηγητή επίσης, που πήρε το μικρόφωνο ανήσυχος. Δεν του έδωσα καιρό. Τέλειωσα μάνι-μάνι. Aραιό, αμήχανο χειροκρότημα ακολούθησε την παρέμβαση. Έκατσα στη θέση μου και ο εξώστης ξαναβυθίστηκε στη σιωπή.

    Μετά το πέρας της βραδιάς, αποχαιρετισθήκαμε έξω με τους φίλους και τράβηξα μονάχος μες την πλατεία Αυδή. Ήταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα και η πλατεία, που την ήξερα συνήθως έρημη, ήταν γεμάτη ζωή. Περνώντας μέσα από τον κόσμο - νεαρούς άνδρες που παραδόξως κάθονταν πάνω σε χαρτόνια - άκουσα αραβικά.

    Μεμιάς, σαν να δόθηκε ένα σύνθημα, όλοι σηκωθήκαν. Δεν είμαι μάλιστα σίγουρος αν ακούστηκε ένα αδιόρατο σφύριγμα ή κάποιοι απλώς κάναν την αρχή. Κουβαλώντας τα χαρτόνια υπό μάλης έσπρωξαν τις πόρτες δύο νεοκλασσικών σπιτιών και χώθηκαν μες το σκοτάδι των εισόδων. Ήταν λοιπόν ένα σύνθημα για μπούκα! Για δες, αναλογίστηκα, κάτι συμβαίνει εδώ! Όμορφα παλιά, δίπατα σπίτια παρατημένα απ’ τους ιδιοκτήτες τους στο σκοτάδι και το πένθος, καταφύγιο τώρα περιπλανώμενων ψυχών! Κάθισα σ’ ένα παγκάκι και περιεργαζόμουν την πλατεία. Μπροστά μου ένας φραγμός από κυματιστή λαμαρίνα ενάμιση μπόι ύψος, σα να λέμε δυόμιση περίπου μέτρα, εκτεινόταν σε μέγα μήκος κι έκλεινε μια σειρά ερειπωμένων σπιτιών που τα ‘ξερα από παλιά. Προφανώς, έργα είχαν αρχίσει εκεί μέσα, έργα ανακαίνισης. Σε απόσταση περίπου 10 μέτρων, η μια από την άλλη, λάμπες του Δήμου πάνω σε όμορφα κολονάκια υψώνονταν αρκετά πάνω απ’ τον φραγμό και φώτιζαν την πλατεία που έμοιαζε με καλοστημένο σκηνικό. Πίσω μου, σ’ ένα κεντράκι παίζανε ρεμπέτικα. Η μουσική ερχόταν κατά κύματα άλλοτε καθαρά κι άλλοτε μπουκωμένα, ανάλογα με την πόρτα που ανοιγόκλεινε, γιατί κόσμος μπαινόβγαινε· αγόρια, κορίτσια, παρέες, ζευγαράκια. Σκεφτόμουν τα ποιήματα κι ό,τι είχε συμβεί σ’ εκείνο το νεόκοπο πολιτιστικό κέντρο λίγο πριν. Σε μια στιγμή, κάτι μ’ έβγαλε απ’ τις σκέψεις μου. Συνέβαινε αρκετή ώρα τώρα, αλλά το συνειδητοποίησα ξαφνικά. Ομίχλη ταξίδευε πάνω από τις λάμπες. Μπα σε καλό μου, είπα! Ομίχλη στο κέντρο της Αθήνας; Η ώρα όμως περνούσε και το πράγμα πύκνωνε πολύ, τω όντι μυστηριώδες! Να, τώρα, κάποιος διασχίζει τρέχοντας την πλατεία, αρπάζεται απ’ την κολόνα και σαν να πήδαγε επί κοντώ, πατώντας πάνω στις κούρμπες του μετάλλου, ανέβηκε σαν αίλουρος ως το αυχένα του φραγμού και πήδηξε απ’ την άλλη. Τρομερός ήχος από παλλόμενες λαμαρίνες! Ένας δεύτερος ακολούθησε, μα αυτός, μόνο έφτασε ως απάνω – ο ίδιος πάταγος από λαμαρίνες - κι απόμεινε εκεί. Κι έτσι σκαρφαλωμένος έπιασε το λακριντί μ’ αυτόν που ήτανε από μέσα. Τι συμβαίνει γαμώτο μου! Τι λέγανε; Δεν άκουγα. Έπρεπε να διαπιστώσω.

    Περίμενα να κατέβει και να φύγει αυτός που ήταν απάνω και πήγα, πιάστηκα κι εγώ απ’ τη κολόνα και πατώντας πάνω στην κυματιστή λαμαρίνα αναρριχήθηκα με χέρια και με πόδια. Από εκεί ψηλά, είδα μια πλατιά εσωτερική έκταση και πέρα στο βάθος μια παρέα από νεαρά παιδιά κάθονταν γύρω από μια υπαίθρια φωτιά. Ένας λεπτός καπνός ανέβαινε στον κρύο νυχτερινό ουρανό. Να λοιπόν, τι ήταν η «ομίχλη» που με είχε προβληματίσει! Και σκυμμένες φιγούρες πάνω απ’ τη ζεστή αναλαμπή κάτι έκαναν, κάτι είχαν περασμένα σε λεπτές βέργες και τα ψήναν στη φωτιά!

    Ένας που ήταν όρθιος, στράφηκε προς τη μεριά μου και κούνησε ερωτηματικά το χέρι. Ήταν έτοιμος να ‘ρθει. Έβλεπα τα πρόσωπα όλων που ασπρίζαν στο μισοσκόταδο, όπως είχαν στραφεί και με κοιτούσαν. Λευτέρωσα ένα χέρι κι ανέμισα έναν χαιρετισμό. Έσφιξα κατόπιν την μπουνιά σαν να επικροτούσα. Ο όρθιος ανταπέδωσε τον χαιρετισμό και όλοι ξαναγύρισαν μπροστά ησυχασμένοι.

    Έμεινα να τους κοιτώ! Εκεί εκάθονταν παρέα! Ψήνανε και τρώγαν! Ποιοι ήτανε αυτοί οι βασιλιάδες που άναβαν φωτιά στο κέντρο της πόλης; Ποιοι ήταν αυτοί οι αριστοκράτες που επέμεναν να ‘χουν πάρε-δώσε με την περιπέτεια;

    Τοτενές, εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα εκειά πάνου, σκέφτηκα τα ταξίδια μέσα στον χειμώνα, με τους Έλληνες και τους Λατινοαμερικάνους σε αναζήτηση του Ουμπέρτο στην Ολλανδία, τις περιπλανήσεις μου στο Μεξικό, την καβαλαρία πάνω στις οροφές σε ατελείωτα τραίνα και την αγγελική μου Μοίρα.

    Αμέσως μετά, σκέφτηκα τους τέσσερεις τοίχους που με περίμεναν σ’ ένα μοναχικό διαμέρισμα. Και σαν να με έλουσε κρουνός, ψηλά σε ‘κείνη την έρμη την κολόνα, μέσα στα ντουμάνια που με περιτυλίγαν, συνειδητοποίησα πως η ποίηση δεν ήταν στη βραδιά που είχα παραστεί. Εκεί όξω ήτανε η ποίηση! Οι ρεμπέτες δεν ήταν στο μικρό κεντράκι απ’ όπου ερχότανε η μουσική. Εκεί όξω ήταν οι ρεμπέτες! Κι εκείνη τη μοναδική κι απόλυτη στιγμή κατάλαβα πως ήμουν απ’ τη λάθος μεριά του φράχτη.

                                                                           Β.Η.