Πιστεύομεν εις το Εμβόλιον

 Το 2008 πάθαμε την πρώτη κρίση· χθόνιες δυνάμεις της φωτιάς καταύγασαν το χάσκον κενό που πάνω του ισορροπούσε η ύπαρξή μας. Το 2010, όταν «διαγνωσθήκαμε», ξεσπάσαμε σε δάκρυα οργής. Για δυο ακόμα χρόνια το παλέψαμε γερά αν και κάπως στα χαμένα. Το καλοκαίρι του 2015 μεταφερθήκαμε με ασθενοφόρο στα Επείγοντα του Ψυχιατρικού όπου υποστήκαμε τα δέοντα. Τον Μάρτη του ’20 όταν εμφανίστηκε μια επιδημία, κάτι σαν Λοιμός, πάθαμε ένα ακόμα σοκ και διακηρύξαμε πια ότι παραδίδομεν το πνεύμα εις τους ιατρούς! Κατόπιν οδηγηθήκαμε ήσυχα στην πτέρυγα των κατατονικών. Έκτοτε, σε κάθε ερώτηση που μας θέτει η πραγματικότητα απαντούμε δύσθυμα και ανήσυχα και κάπως μουλωχτά: Πιστεύομεν εις το εμβόλιον! Ιδού λοιπόν, το εμβόλιο έφτασε, αν και κάτι παρατράγουδα και αμφιβολίες το συνοδεύουν! Μάταια όμως όλα, γρήγορα εξανεμίζονται οι ελπίδες μας για έξοδο, μιας και είναι φανερό ότι σιγά-σιγά επέρχεται η ιδρυματοποίηση κι αρχίσαν να μας δένουν με ανάερα δεσμά. Και το πιο ωραίο; Στους διαδρόμους συναντάμε έναν-έναν τους Ευρωπαίους φίλους και εταίρους που μας κλείσαν μέσα.

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ!  ΡΙΧΤΕ τους ΤΟΙΧΟΥΣ του ΤΡΕΛΑΔΙΚΟΥ ΠΟΥ ΧΤΙΖΟΥΝ ΓΥΡΩ ΣΑΣ!

                                                                              Β.Η.