Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2020

Ξαναγυρνώντας στα βουνά

 


Ξαναγύρισα στον τόπο μου

από παντού διωγμένος.

Γύρεψα τις συγκινήσεις

γύρεψα το μεγαλείο.

Καυχήθηκα ότι κατάγομαι από παντού

κι ότι δεν υπάρχει για εμέ πατρίδα πουθενά.

Γνώρισα τους ανθρώπους

τις χώρες και τα βιβλία.

Γνώρισα τις δουλειές και τους καιρούς.

Ξαναγύρισα εκεί απ’ όπου

ξεκίνησαν οι προγόνοι.

Όσο έλειπα ερήμωσε ο τόπος

τώρα έρχεται χειμώνας

και σε λίγο πέφτει νύχτα.

Από κάπου κοντά, πολύ κοντά,

ακούστηκε ο αρουραίος των αγρών

παραπέρα το μοναχικό πουλί

κι από πολύ μακριά

ο ίδιος παλιός άνεμος αρχίζει να φυσά.

 

                                                              Β.Η.

8 σχόλια:

  1. Για κάτι τέτοια σ' αποκαλώ Δάσκαλο, Δάσκαλε!..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οι τόποι είναι αυθυπαρκτοι ενω εμεις πρέπει να τριγυριζουμε για να υπαρξουμε. Γι αυτό οι τοποι έχουν αυτήν την επιβλητικοτητα που καμία φορά αφήνουν την καρδια μας με ένα κενό όταν τους επεξεργαζόμαστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ωραίο Βασίλη. Προσωπικό στυλ, αναγνωρίσιμο. Ιδίως εκεί στο τέλος που ελοχεύει η αδιαόρατη απειλή... Όμορφο και σκοτεινό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εύγε!
    Διεισδυτικό, λεπτό, όμορφο. Αληθινό.

    Πλους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Επιστροφή στις ρίζες. Καλό και χρειαζούμενο όταν σε καλεί ο τόπος ή όταν σε διώχνει κάποιος άλλος τόπος ή ο τόπος κάποιων άλλων. Άραγε ο πρόσφυγας έχει τόπο, έχει ρίζες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή