Εθνική εορτή εν κενώ

 

    Μια χαρά είναι οι εθνικές μας εορτές! Η μια έχει να κάνει με τους Τούρκους και η άλλη με τους άσπονδους Δυτικούς μας φίλους. Μερικοί μοδέρνοι μόνο αρχίσαν να γκρινιάζουν που δεν γιορτάζουμε την Απελευθέρωση όπως και «οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι», αλλά είναι κορόιδα και να φορέσουνε κονκάρδα για να τους ξεχωρίζουμε. Ποια απελευθέρωση; Απ’ τους Συμμάχους; Μια χαρά ξεκινήσαμε μόνοι τον Οχτώβρη του ’40 και μετά τα κάναμε μαντάρα για τα μάτια των Συμμάχων! Οι Γερμανοί απεχώρησαν συντεταγμένα και η κάθε λογής Αντίσταση, Δεξιά και Αριστερά, ενδιαφερότανε για «το μετά».

    Θα προτιμούσανε πολλοί να έχουμε σύνορα με την Ολλανδία και το Βέλγιο, αλλά εμείς μένουμε ανάμεσα στις θάλασσες και τα βουνά και αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε το χώμα και τη μνήμη του. Από πάνω μας έχουμε τους βλοσυρούς Αλβανοσλάβους, δεξιά τους μπουνταλάδες Τούρκους και από κάτω την Αραπιά. Λόγω Covid19 κομμένες και οι παρελάσεις μόνο αεριωθούμενα και τα εθνικά κανόνια θα ρίξουν 30 μπαταριές. Η τηλεόραση θα δείξει ελληνική ταινία με σαλονάκι, «απλίκες» και ολίγον Βουγιουκλάκη και κάτι σκιές που έτρεχαν με σκούρες χλαίνες μέσα σε κάτασπρα βουνά, αλλά ήταν άλλοι άνθρωποι εκείνοι…

    Τώρα με τον Covid19 (γαμώ τους κωδικούς σας) πέρασε κι ο νόμος. Σε λίγο θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια εθνικής μας μοναξιάς με καπελαδούρες και την «Οικογένεια» και μετά θα μας πάρουνε νόμιμα τα σπίτια κι έτσι θα ξαναπιάσουμε τους δρόμους, χωρίς Καζαντζίδη τούτη τη φορά και επιτέλους θ’ αποκτήσουμε σύνορα με την Ολλανδία και το Βέλγιο.

                                                                                                                    Β.Η.