Παρασκευή 6 Μαΐου 2016

Easter Rising

                     
   Easter Rising

Πρέπει πολύ να ζήλεψαν οι Σπαρτιάτες – αυτοί οι
καλύτεροι πολεμιστές του καιρού τους – που ήταν απόντες
στον Μαραθώνα. Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος που πάει
ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες. Ούτε μένει εκεί
απλά "τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος"
ενώ γνωρίζει το τέλος.
Απ’ όπου περνάει ο ξένος στρατός, οι πόλεις μηδίζουν.
Ξέρει ότι πίσω, πολλές καρδιές έχουν αρχίσει να λυγίζουν
και αγωνιά να υψώσει ένα φράγμα στην ενδοτικότητα
να θέσει ένα ιδανικό μπρος στο οποίο
δεν θα μπορεί κανείς να υστερήσει
"Γη και ύδωρ" οι Πέρσες?
"Ω ξειν αγγέλειν" οι Σπαρτιάτες!

Την Άνοιξη του 1916, μια χούφτα, μια δράκα, Ιρλανδοί πατριώτες
ενώ όλοι τραβιούνταν πίσω
μιάς και το σχέδιο είχε μαθευτεί, καταλαμβάνουν
τα κτίρια του Κεντρικού Ταχυδρομείου στο Δουβλίνο
και αντιστέκονται για μια βδομάδα, στα συντάγματα και το
Πυροβολικό, που έφεραν οι Βρεττανοί απ’ την Ευρώπη.
Βγαίνουν σα φαντάσματα από κει μέσα
ανάμεσά τους υπήρχαν και γυναίκες
Δεκαπέντε καταδικάζονται από έκτακτα στρατοδικεία και εκτελούνται.
Ένας απ’  αυτούς, ο Joseph Plunkett, παντρεύτηκε την Grace Gifford
τελευταία νύχτα στο κελλί του.
Η θυσία έκανε βαθιά εντύπωση στον Ιρλανδικό λαό. Ταυτίστηκε τέλεια
με τις Καθολικές του παραδόσεις ξημερώνοντας Πάσχα.
Έξη χρόνια αργότερα οι Βρεττανοί εγκαταλείπουν την Ιρλανδία.

Οι Βουδιστές μοναχοί στο Βιετνάμ, ακίνητοι μες τις φωτιές
που τους ανάλωναν, ζωντανές λαμπάδες, άφησαν άναυδη
την ανθρωπότητα κι έδωσαν το μέτρο με το οποίο μετρήθηκε
το ηθικό κενό των Αμερικανών.

Και σήμερα οι "σαχίντ" οι Παλαιστίνιοι μάρτυρες
με τη θυσία τους, κρατούν «παραδόξως» τον λαό τους
όρθιο στα πόδια του.

Κι εμείς?

…τόσο αποθαρρυμένοι
τόσο ηττημένοι
τόσο έτοιμοι
να ηττηθούν και άλλο…

Τρέμω που το λέω
κάποιοι πρέπει να θυσιαστούν
ώστε να μη μπορεί κανείς
να κάνει πίσω.



                                        Β.Η 

4 σχόλια:

  1. Η ανθρώπινη ιστορία είναι ζυμωμένη με τη θυσία. Το πρόβλημα είναι πως τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι θυσιάζουν τους άλλους στους ιδιοτελείς (ατομικά ή συλλογικά ιδιοτελείς σκοπούς τους. Το πνεύμα της ηρωικής αυτοθυσίας, που παρουσιάζετε τόσο ποιητικά στην ανάρτησή σας, δυστυχώς αποτελεί εξαίρεση. Είναι ομως η εξαίρεση που διασώζει το ανθρώπινο. Κι αν σήμερα ζούμε, όπως σωστά λέτε, πραγματικά ζοφερούς καιρούς, ο λόγος είναι η έλλειψη του ηρωικού αυτοθυσιαστικού πνεύματος. Με τις σκέψεις αυτές αναρωτιέμαι μήπως είναι η ώρα ν' αποσυρθούμε στα βουνά για να μη μας πνίξει ο επερχόμενος "κατακλυσμός".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι "στάση" η αμαχητί υποχώρηση? Όχι, Γνώμονα. Είναι μακρύ το χέρι και θα έρθουν να σε βρουν κι εκεί. Και θα είναι τότε πολύ χειρότερα. Μίκρυνε κι ο κόσμος. Είναι όμως καλή λύση, κάποιος να αποσύρεται όταν, λόγω ηλικίας, έχει αρχίσει την αποχώρησή του απ' τα εγκόσμια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν είμαι γέρος. Σκέφτομαι την τακτική αναδίπλωση όταν ο ποιοτικός συσχετισμός δυνάμεων είναι σε βάρος σου. Το να δίνεις συνέχεια μάχες όταν δεν έχεις καθαρό σχέδιο, οπισθοφυλακές, σαφή γνώση του εχθρού και δεν καθορίζεις πια εσύ το πού και το πότε των μαχών, μπορεί να είναι εντελώς επιζήμιο για τον πόλεμο. Σε τέτοιες καταστάσεις το θέμα είναι να βρεις το χρόνο και το χώρο ώστε να μαζέψεις τις σκορπισμένες δυνάμεις σου και να ξεκαθαρίσεις το πλάνο για την επόμενη φάση του πολέμου. Δεν γίνονται όλα μαζί, και σχεδιασμός και μάχη, όταν το στράτευμά σου είναι ζαλισμένο κι αναποφάσιστο. Προέχει η ανασύνταξη. Είναι η στιγμή που πρέπει να κάνεις δουλειά βάθους. Απ' το 08 και μετά είδαμε πώς συνεπαρμένες από ηρωϊσμό χωρίς βάθος χάθηκαν δυνάμεις σε μάχες χωρίς αύριο και το χειρότερο πώς πέρασαν στη λήθη. Δεν είναι "αμαχητί υποχώρηση" η αναδίπλωση όταν τα χεις δει όλα αυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ίσως έχουν γίνει κάποιες παρεξηγήσεις. Αυτό για την ηλικία δεν έχει να κάνει με σένα αλλά γενικά. Το σκέφτομαι καμιά φορά. Όσο για τα υπόλοιπα συμφωνώ σε κάθε λέξη σου. Με απασχολούν αυτά τα θέματα ανελλιπώς. Από τα γεγονότα του '08 και δώθε μετράμε 7 χρόνια και όμως η αντιμετώπιση αυτού που συμβαίνει είναι αβαθής και ανακλαστική. Ενώ πρέπει να ανασκαφτεί το σύμπαν η προσέγγιση είναι τεχνική. Κι όχι από μόνο από την κεντρική σκηνή αλλά κι απ' αυτούς που έχουν κάθε συμφέρον να πάνε ως τη ρίζα. Κάπου όμως βρίσκεται η άκρη του νήματος. Από την πλευρά μου έχω τεθεί στην υπηρεσία της Ουτοπίας. Αξίζει και αυτή έναν υποστηρικτή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή