Κυριακή 9 Αυγούστου 2015

Μετά τη Λήθη

Διψάω για συντρόφους.
Ορκισμένους συντρόφους.
Κι ας βγούμε, από ερείπια δημόσια κτίρια
               που καπνίζουν
μπρος στα στημένα κανόνια
και τα όπλα που μας σημαδεύουν,
σαν φαντάσματα.

Κι ας μας φέρουν μπρος στο στρατοδικείο
που συνεδριάζει νύχτα με λάμπες θυέλλης
πέρα απ’ το βουβαμένο λαό.
Κι ας μπάσουν μέσ’ στο κελί
-μόνη παραχώρηση-
τη γυναίκα που αγάπησα,
σύντροφό μου από τα άστρα
που θα φέρνει στα σπλάγχνα το παιδί μας,
για το μόνο γάμο που δέχτηκα.

Κι ας με στήσουν το επόμενο πρωί
μπρος σ’ ένα τοίχο με
ξεκούμπωτο πουκάμισο
και στο χέρι ένα κοντό αναμμένο πούρο
με πλατύ χαμόγελο θα χαιρετήσω τον Κόσμο
και το τρομαγμένο βλέμμα αυτών που με σημαδεύουν
και θα ακούσω το παράγγελμα
που θα’ ναι οργίλο για να σκεπάσει την απεραντοσύνη
ένας μικρός γαλάζιος καπνός
ό,τι απόμεινε

κι ο γυιός μου που έρχεται
ό,τι δεν πρόλαβα εγώ
αυτός θα τελειώσει

θα είμαι πιά
Πέραν του Τάφου

εγώ που ποτέ δεν ακολούθησα
θα’χω υπηρετήσει
τη μια και μόνη
άξια υπόθεση.



                                                                   Β. Η

6 σχόλια:

  1. Μας δίνετε κουράγιο εδώ στο υπουργείο με την εμπνευσή σας!
    Πολύ αντρούα όμως καλέ, ανοιχτό πουκάμισο, κοντό πουρο αναμμένο, μια γυναίκα, ένας γιός που ρχεται, τιν όλα αυτά. Κάποια συγκλονιστική ιστορία κρύβεται από απο πίσω από τα γραπτά σας...αυτός ο Ζαπάτας;
    Είναι και ένα από τα είδωλά μας ο Ζαπάτας...
    Πολύ μας συγκινήσατε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μας δίνετε χαρά που μας διαβάζετε κι εκεί στο υπουργείο. Άμα μας διάβαζαν και στις λοιπές υπηρεσίες, φανερές και μυστικές, θα ήμασταν ακόμα πιο ευχαριστημένοι.Αυτό θα σήμαινε ότι πλησιάζουμε, φτάνουμε όσο να΄ναι, στην τελική νίκη. Όσο για τον Ζαπάτα και εμάς μας αρέσει, ψάχνουμε να βρούμε έναν αλλά δεν βρίσκουμε. Πάντως σεβαστή Δομινίκη δεν ήταν στις προθέσεις μας να σας... αναστατώσουμε!

      Διαγραφή
  2. Λες ότι γράφεις για τον 16χρονο εαυτό σου,
    αλλά μάλλον γράφεις σαν τον δεκαεξάχρονο εαυτό σου.
    Δίχως ευθύνη των λόγων σου δηλαδή.
    "Ανέμελα", "ελεύθερα".
    Η ζωή όμως είναι εδώ και ρίχνει φάπες.

    Εκτός κι αν είσαι από τους γνωστούς βλάκες, προβοκάτορες της παλαιάς κοπής, που επιχειρούν να παγιώσουν την ιδέα της επανάστασης σε μια "αντρουά", όπως είπε κι Δάφνη πιο πάνω, εικόνα.
    Το ανοιχτό πουκάμισο, το κοντό αναμμένο πούρο και το χαμόγελο απέναντι στις κάννες των όπλων.
    Όρκοι, ερείπια, κανόνια...
    Κι η γυναίκα, α είναι κι αυτό!
    Η γυναίκα, ο φορέας του υιού του επαναστάτη άνδρα.
    Προς θεού, αν μας βγει κόρη θα την αφήσουμε έκθετη στο πεζοδρόμιο.
    Λυπηρό πράγματι.
    Πόσο πιο χυδαίο μπορεί να ναι το καρτ-ποστάλ σου;
    Πόσο πιο τετριμμένη παρουσίαση, ακόμη μία, θα μπορούσε να γίνει σε μια ιδέα που καθημερινά σπαράσσεται από τα εκατομμύρια των ηλιθίων οπαδών της;
    Μαζεύτηκαν γύρω της οι γαμπροί της συμφοράς και την τραβολογάνε.
    Οι επαναστάτες αυτόματα. Οι ευσυγκίνητοι αστοί.
    Οι θερμοί προσκυνητές της, αυτοί οι "αιώνιοι έφηβοι".
    Πότε θα πάψει αυτή η θεαματική παρεξήγηση;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Παράξενοι άνθρωποι! Τους καλείς σε γεύμα κι αρχίζουν τα παράπονα για ένα φαγητό που παρασκευάστηκε με φροντίδα. Κατόπιν, στη συζήτηση, αποδεικνύονται όχι μόνο "πνεύμα αντιλογίας" αλλά χρησιμοποιούν και απρεπείς εκφράσεις... Παράξενοι άνθρωποι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Και γιατί δεν παρασκευάζουν και οι ίδιοι κάτι αλλά γυρίζουν και κουτσουλάνε πέρα-δώθε τα ξένα φαγητά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. καταστασιακό φατούρο17 Αυγούστου 2015 στις 11:33 π.μ.

    Πίκινε, θέτεις κάποια ζητήματα, με κάποιο μπρίο είν η αλήθεια, στα οποία τα αντεπιχειρήματα του "ποιητή" είναι συντριπτικά.

    Τόπο στον ποιητή!
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή