Το φεγγάρι του Αυγούστου

Χθες βράδυ έμεινα ως αργά στην παραλία του Ενυδρείου στη Ρόδο περιμένοντας την ανατολή της μεγάλης Πανσελήνου. Ξαφνικά μέσα από την λεπτή υγρασία, λίγες μοίρες πάνω απ’ τον ορίζοντα, άρχισε να σχηματίζεται ο λευκός δίσκος σαν να ήταν πράγματι από λεπτό χαρτί. Ύστερα κοκκίνισε ελαφρά και παίρνοντας ύψος άρχισε να δίνει φως.

    Σήμερα βγήκα στην παραλία μετά τη δύση του ηλίου και μπήκα στη θάλασσα. Σε μια στιγμή μου φάνηκε ότι το φεγγάρι άργησε πολύ. Μόνος μέσα στο νερό, απολαμβάνοντας το μέγα δώρο της αναπνοής, ένοιωσα σαν νεαρός Πολυνήσιος. Ανεβαίνοντας απάνω ύστερα από βαθύ μακροβούτι ξαφνικά ήταν εκεί. Σαν μια ζεστή λάμπα που κοκκινίζει ένα δωμάτιο. Ένα δωμάτιο που είναι το σπίτι μας ο πλανήτης Γη. Το φαινόμενο συνεχίζεται αδιάλειπτα  από την αρχή του χρόνου.
    

    Xθες η παραλία ήταν γεμάτη κόσμο που τον είχαν στείλει οι δημοσιογράφοι να θαυμάσει την πανσέληνο. Σήμερα ήταν άδεια παρόλο που το φεγγάρι ήταν εξ ίσου λαμπρό. Μόνο δυό ζευγάρια ήταν εκεί κοντά με ένα παιδί, Ο ένας άντρας μιλούσε διαρκώς σε γλώσσα που δεν καταλάβαινα. Δεν σταμάτησε στιγμή. Οι υπόλοιποι κατά διαστήματα γελούσαν. Η ανατολή της σελήνης δεν φάνηκε να τους απασχόλησε καθόλου. Κι όμως η θερμή είσοδός της και κατόπιν η ψυχρή σιωπή της ήταν απαράμιλλες σε ευγλωττία. Τι ήταν αυτό το τόσο σημαντικό που είχε να πει? Αφού γύρω μας τα πάντα ήταν ειπωμένα.

                                                                                              Β.Η