Αόμματοι στη Γάζα

 

                                                                                      Eyeless in Gaza

 

Τυλιγμένοι μες στη Γάζα περπατάμε στους διαδρόμους του νοσοκομείου

Αδύναμοι, εύθραυστοι, αβέβαιοι, μη αναγνωρίζοντας

συγγενείς και φίλους

με τα βλέμματα των γιατρών       

απάνω μας

ανήσυχα

μετά από φρικιαστικές εγχειρήσεις

τυφλοί

παραληρούντες

γυρεύοντας μια δόση ακόμα.

Κρατούν στα χέρια διαγράμματα πυρετών

σιωπούν

γρήγορες οι νοσοκόμες μαζεύουν πίσω μας

τις γάζες που αφήνουμε και τα βαμβάκια

ματωμένα.

Κι ακούγεται ατέλειωτος ο βόμβος

βομβαρδίζεται το νοσοκομείο κάτω στα θεμέλια

Χανς Γιουνίς.

Τρίζουν τα σιδερένια κρεββάτια

τρέμουν καμιά φορά οι τοίχοι

μακρινό μπουμπουνητό.

Ξαπλωμένοι οι τρόφιμοι

βουβοί

με το αυτί στημένο

προσπαθούν να ξεχωρίσουν

χαμηλόφωνα μιλούν

φοβισμένα ψιθυρίζουν

γερμένοι στο πλευρό

Τι να ΄θελε ο Παλιάνθρωπος

που τριγυρνούσε

όλο το απόγευμα

ανάμεσα στα κρεββάτια;

 

Κι όλη νύχτα ακούγεται ο θόρυβος

από τα γκρέηντερ και τα σκαπτικά μηχανήματα

δουλεύουν υπό το φως των προβολέων

γκρεμίζουν πτέρυγες και τις ξαναχτίζουν

επεκτείνουν το νοσοκομείο εκεί που ήταν κήποι

και παλιά νεκροταφεία.

Κάποιες φορές ένας άρρωστος

χτυπά ένα κουδούνι

λίγο νερό

ή μόνο φόβος;

αλλά δεν έρχεται κανείς.

Μετά ένα μακρινό τηλέφωνο

ακούγεται σε ένα γραφείο να καλεί

χτυπά ατελείωτα

ακούγεται επίμονο

απεγνωσμένο

μες στους έρημους διαδρόμους

κανείς δεν το σηκώνει

με τα μάτια ανοιχτά μες στο σκοτάδι

βουβοί

οι άρρωστοι παρακαλούν

κάποιος να απαντήσει

θα ‘ναι μια απόδειξη

μια ένδειξη ότι το νοσοκομείο

λειτουργεί

ότι δεν έπαψε ο κόσμος

κι ότι ακόμα

η θεραπεία είναι ίσως δυνατή.

 

Λένε, πρέπει να βελτιωθεί η υγεία για να βγεις

μα όλοι γνωρίζουμε πως

είναι αδύνατον να καλυτερεύσεις εδώ μέσα

κάθε τόσο στήνουν παραβάν.

Μας δένουν πριν έρθει η νύχτα στα κρεβάτια

πολλοί άρρωστοι το ζήτησαν οι ίδιοι

φοβούνται μην πέσουν απ’ τους κραδασμούς

απ’ την αιώρηση

και τη ναυτία.

Μας πήρανε από ‘κείνο το άλλο το νοσοκομείο

το Νασσέρ 

και ζήτησαν Γάζες και φαρμακευτικό υλικό

και ορούς

μια φορά μόνο ακούστηκαν

και ποτέ ξανά

ίσως είναι ‘κείνοι που τηλεφωνούν

τις νύχτες για αυτό και το κουδούνισμα ακούγεται με τόση αγωνία...

 

Τώρα ειπώθηκε προχθές μια ιδέα

από κάποιους που καθισμένοι στα κρεβάτια

την ώρα που χρύσιζε ο ήλιος

πηγαίνοντας να βασιλέψει

μίλησαν για πρώτη φορά

τελείως λογικά.

Να λύσουμε τους ιμάντες από τα σίδερα των κρεβατιών

να κατεβούμε στα υπόγεια

και να δεθούμε στις κολόνες που κρατούν το νοσοκομείο

και τραβώντας δυό και τρεις

κι άλλες πολλές φορές

συντονισμένα

να φέρουμε κάτω τους άρρωστους τοίχους

και μέσα από ορόφους που σωριάζονται

τη σκόνη  

και τον φοβερόν αλαλαγμό

τη στιγμή που μελαμψοί Άγγελοι

θα ρίχνουν αγγελικές μπόμπες στο νοσοκομείο

και παλιά αεροπλάνα θα πετούν

σε αρχαίους σχηματισμούς

τα αεροπλάνα της ψυχής μας

όσοι γλυτώσουμε να φύγουμε

μέσα από τους κήπους και τα νεκροταφεία.

Μπουλούκια να τρέχουμε

σα σκιές, στην αναλαμπή των μακρινών προβολέων.

 

Και όσο τα λέγανε αυτά

ράντιζε ο ήλιος που ‘φευγε

τους θαλάμους με κάτι σα χρυσόσκονη

σαν έλεος και

σαν παλιές ημέρες...

 

Μα όχι, κανείς δε δραπετεύει από δω

χθες τη νύχτα σούσουρο και ομιλίες ξαφνικά

και ο ήχος των φορείων

άδεια τα κρεβάτια τους

χάσκανε στρωμένα

μέσα στη γκρίζα αυγή.

Β.Η.

Corridor in the Asylum...
Van Gogh 1889