Κρίσιμη στιγμή – Πύκνωση ιστορικού χρόνου

 Να λοιπόν που ο κύκλος σιγά - σιγά κλείνει ξανά! Μέσα του βρίσκονται πολιορκημένες οι τρεις, υποτίθεται διακριτές, εξουσίες: εκτελεστική, δικαστική, νομοθετική. Γύρω-γύρω ο λαός. Ο λαός αδιαμεσολάβητα, αλλά γυμνός! Η κρίση είναι ολοκληρωτική. Η κυβέρνηση και το σύστημα εξουσίας το ξέρουν και αγωνίζονται να ξεπεραστεί η στιγμή και να φέρουν την εκτόνωση μέσα στα πλαίσια αυτού του προ πολλού παρηκμασμένου συστήματος (προτού όλα ξεφύγουν προς την κατεύθυνση της εφαπτομένης). Από κοντά η φασματική αντιπολίτευση κάθεται στη γωνιά της και κρυφοκοιτά μετρώντας τις κινήσεις της και υπολογίζει τι έχει να κερδίσει. Η κοινωνία τα αντιλαμβάνεται όλα αυτά και αναμετρά τις δυνάμεις της. Η Δημοκρατία είναι στον αέρα! Η κατάσταση είναι σοβαρότερη από την περίοδο 2010 -‘15. Τα δέκα χρόνια που πέρασαν, χρόνια υποτιθέμενης ανάκαμψης, αποδείχτηκαν όχι απλώς άγονα, αλλά καταστροφικά. Και σύμφωνα με τη δυναμική των επαναλαμβανόμενων κρίσεων, κάθε καινούργια κρίση είναι βαθύτερη από την προηγουμένη. Στην εποχή τής τελικής παρακμής ο Σίσυφος πρέπει να ξεκινά την ανάβασή του κάθε φορά από όλο και χαμηλότερο σημείο.

    Να λοιπόν που χρειάζεται να ξαναβγούμε στους δρόμους όπως την περίοδο 2008-2015. Η συγκέντρωση που ετοιμάζεται για τις 28 Φεβρουαρίου προβλέπεται σαρωτική. Ο λαός καταλαβαίνει πολύ καλά ότι πρέπει να δώσει τέλος στην παρούσα διακυβέρνηση όχι μόνο διότι ξεπούλησε τη χώρα, αλλά διότι με τη συγκάλυψη που επιχειρήθηκε - ανενδοίαστα και αλαζονικά στην αρχή, με πανικό στη συνέχεια - χάνεται η διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και το ψεύδος. Επομένως και η αίσθηση της πραγματικότητας. Η κοινωνία νοιώθει, πολύ σωστά, ότι χρειάζεται την αλήθεια για να μπορέσει να ζήσει με αξιοπρέπεια. Άγνωστοι άνθρωποι από παντού σηκώνονται και θεωρούν τον εαυτό τους κατά κάποιον τρόπο επιστρατευμένο. Η κυβέρνηση δεν θα αντέξει τις κινητοποιήσεις που έρχονται και σύντομα θα πέσει. Το ερώτημα είναι: και μετά τι;

    Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά σ’ αυτή την κοινωνία. Καλωσορίζοντας μια ιλιγγιώδη τεχνική ανάπτυξη δίχως σχέδιο και δίχως αρχές, βρέθηκε στην παράξενη κατάσταση όπου μια απίστευτη έως τώρα ευκολία έκανε τα πράγματα εξαιρετικά δύσκολα. Αποκομμένη πλέον από την Ιστορία της και τις παραδόσεις της διατηρεί με αυτές μια σχέση περίπου τουριστική. Δίχως πνευματικό κέντρο, δίχως την αίσθηση του Ιερού και του απαραβίαστου, δυσκολεύεται να ορίσει τι έχει αξία στη ζωή. Εξατομικευμένη και απολίτικη αδυνατεί να αμυνθεί ενάντια στο επιθετικό μπαράζ που δέχεται από την οργανωμένη εγχώρια ελίτ που υπακούει σε παντοδύναμα ξένα κέντρα και συνεργάζεται με διεθνείς εταιρείες. Χώρα και λαός σε κατάσταση ημιαποικίας ξεπουλιόνται κυνικά στον πρώτο τυχόντα όσο-όσο. Αντιμέτωπος αυτός ο λαός με καλοστημένα δίκτια ελέγχου έχει να αντιμετωπίσει επί πλέον έναν εσωτερικό στρατό εάν, σαν ύστατη λύση, κατέβει στο δρόμο. Σε αυτή τη παθητική κατάσταση αδυνατεί να γεννήσει μια ηγεσία ικανή να τον οδηγήσει μέσα από τις εσωτερικές και εξωτερικές Συμπληγάδες. Υποψιάζεται, πολύ σωστά, ότι αυτές είναι ο Εμφύλιος και η ξένη επέμβαση και η φαντασία του αναστέλλεται.

    Τι μας μένει λοιπόν να κάνουμε; Εδώ που φτάσαμε δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω. Τα αποτελέσματα όσων κάναμε και όσων δεν κάναμε μας πρόλαβαν και είμαστε φριχτά απροετοίμαστοι. Χωρίς λαϊκές οργανώσεις, χωρίς κάποιους επικεφαλής που εμπιστευόμαστε, χωρίς πνευματικούς παραστάτες, τους μεγάλους Γέρους, τρέμουμε κρυφά εκείνο το φοβερό «Πάμε κι όπου βγει»! Όμως όχι! Με την νομοτέλεια του αρχαίου δράματος ένας κόσμος βαδίζει προς τη δύση του, η πύκνωση αύξησε και μεις μπαίνουμε στο χορό. Θα χρειαστούμε τώρα όλο μας το θάρρος, ένστικτο και μυαλό. Θα φτιάξουμε ό,τι χρειαζόμαστε εν πορεία και τη χώρα απ’ την αρχή.

                                                                                            B.H.