ΣΕΙΣ, ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ!

Ακούω συνεχώς για τον άξονα Ελλάδα - Κύπρος- Ισραήλ. Τι λέτε βρε καλόπαιδα; Ο εχθρός του εχθρού μου, φίλος; Και με τον Χίτλερ βρε; Και με τον Διάβολο; Επειδή σας έκλεισε το μάτι;

Ακούω συνεχώς για εξορύξεις στις γύρω θάλασσες! Τι λέτε βρε ανόητοι; Θα βάλετε το τρυπάνι μερικές χιλιάδες μέτρα κάτω και θα τραβήξετε αέριο απ' το βυθό; Και πού ξέρω 'γω αν διαταράξετε την πίεση ανάμεσα στα πετρώματα κι έρθουνε σεισμοί; Θα γεμίσετε λέει το κενό με διοξείδιο του άνθρακα... Τι λέτε βρε μαθητευόμενοι μάγοι; Πειράζει κανείς κάτι που δεν ξέρει πώς λειτουργεί;

Και γεμίζετε τα βουνά με σιδερένια τέρατα και τους κάμπους με γυάλινα λέπια και πνίγετε την αναπνοή της γης! Και αυλακώνετε την ύπαιθρο με άσφαλτο και στήνετε γέφυρες και εναέριες διασταυρώσεις γιατί θέλετε να πηγαίνετε πιο γρήγορα απ' το Πουθενά στο Τίποτα...

Όσο για τους Παλαιστίνιους, γιατί κάνετε πως δεν τους ξέρετε; Για κοιτάξτε τα πρόσωπά τους στις φωτογραφίες που έρχονται ασταμάτητα από κάτω; Σας θυμίζουν κάτι τα πρόσωπα αυτά; Γιατί δε μιλάτε ρε ανοϊκοί;

Και κινείστε, κινείστε συνεχώς... Αφού ποτέ δεν είχατε προορισμό... Σείς διαρκώς φεύγετε. Κι είστε σε αδιάκοπη δραστηριότητα.

Και αξιοποιείτε, αξιοποιείτε, τι αξιοποιείτε, αφού περιφρονήσατε τη μόνη κληρονομιά; Και τη διασπαθίσατε σα να 'σταν ξένοι...

Και χτίζετε και χτίζετε, χτίζετε διαρκώς, όλο και πιο μακριά, όλο και πιο μακριά... Δεν έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε; Εχθροί! Εχθροί της γης, των νερών και τ' Ουρανού!

                                                                                     B.H.

Λιμός

 Η Πείνα είναι τρομερό όπλο! Χρησιμοποιείται όταν όλα τα άλλα αποτύχουν. Κάμπτει την βούληση ενός λαού. Χρησιμοποιήθηκε στις πολιορκίες.

Tα έτη 1845 -47 όταν καταστράφηκε η σοδειά της πατάτας στην Ιρλανδία, οι Βρετανοί σχεδόν άφησαν τη χώρα στην τύχη της. Ένα εκατομμύριο Ιρλανδοί πέθαναν στην ύπαιθρο και στις πόλεις, αργά, αποτελεσματικά, ανέκκλητα. Οι γαιοκτήμονες έκαναν έξωση στους φτωχούς ενοικιαστές στα αγροκτήματα κι αυτοί πέθαιναν έξω από τις τρώγλες. Οι λίγοι ιδιοκτήτες που προσπάθησαν να βοηθήσουν πτώχευαν κι αυτοί. Δύο εκατομμύρια μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ή χώρα άδειασε. Απέμεινε σχεδόν με τον μισό πληθυσμό. Ο Λιμός έμεινε στη συλλογική μνήμη σαν ένα γκρίζο φάντασμα. The Great Famine λένε και σιωπούν.

Ο λαός μας την έζησε στην Κατοχή. Τον παγωμένο χειμώνα του '41-'42. Άφησε ένα τρομερό ίχνος στη μνήμη και στην υγεία μιας ολόκληρης γενιάς. Η Πείνα λένε! Τα παιδάκια κοιμόντουσαν πάνω στις σχάρες του Ηλεκτρικού, κάθονταν χαμαί κατά μπουλούκια στην Ομόνοια και στα Χαυτεία, δεν είχαν τη δύναμη να σταθούν στα πόδια τους, και απευθύνονταν στο διερχόμενο πλήθος. "Κυρία! Πεινάω καλέ Κυρία!"

Στο Μεσολόγγι οι πολιορκημένοι αφού έφαγαν και τα ποντίκια , ακόμα και φύκια από τη Λιμνοθάλασσα, επιχείρησαν Έξοδο. Από τους οχτώ χιλιάδες που βγήκαν σώθηκαν περίπου δυο χιλιάδες που κατάφεραν να πιάσουν τα βουνά.

Ο αργός θάνατος από πείνα έχει κάτι απ' τον θάνατο στην έρημο και τον θάνατο στον πάγο. Ο άνθρωπος σβήνει, παραλύει, γέρνει και περιμένει τη λύτρωση. Αυτά!

Ακούς Πολιτισμέ μας;

Η ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΗ ΓΑΖΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ!

Σημ. Ο πληθυσμός της Ιρλανδίας συνέχισε να μειώνεται τις επόμενες δεκαετίες λόγω της Μετανάστευσης και της υπογεννητικότητας. Όταν η Ιρλανδία κέρδισε την ανεξαρτησία της το 1921, ο πληθυσμός ήταν μετά βίας ο μισός αυτού που ήτανε στη δεκαετία του 1840. Τί έχουμε εδώ; Την αποψίλωση της χώρας, το μαράζωμα του έθνους. Πράγμα αναπόφευκτο γιατί ο Λιμός θερίζει πρώτα απ' όλους τα παιδιά. Σακατεύει επομένως το μέλλον. Απ' ό,τι φαίνεται αν οι απώλειες εκ του Λιμού ξεπεράσουν ένα ποσοστό του πληθυσμού η χώρα είναι δύσκολο να ορθοποδήσει. Σε ψυχικό επίπεδο δε, θρυμματίζει τη ραχοκοκαλιά του έθνους. Στις ψυχές των ανθρώπων φωλιάζει για πάντα ο πιο αρχέγονος φόβος. Τις τρυφερές ηλικίες τις στιγματίζει δια βίου και τις μαρκάρει με το πνεύμα του ατομισμού. Κι εδώ θα αποτολμήσω ένα συμπέρασμα που δεν προέρχεται από επαγωγική σκέψη, αλλά περισσότερο από μια σκέψη που κινείται με παλμό. Έναν παλμό σχεδόν σωματικό. Ίσως ένστικτο. Δεν ξέρω, μπορεί να κάνω λάθος... τον Λιμό ακολουθεί αργά ή γρήγορα ο Εμφύλιος πόλεμος. Εδώ στην Ελλάδα. Στην Ιρλανδία. Στη Σοβιετική Ένωση το 1921. Το Βιετνάμ, ύστερα από τον Λιμό του 1945 χωρίστηκε στα δύο, στη δε Αφρική που λεηλατήθηκε απ' τους ξένους, η Πείνα είναι σχεδόν ενδημική και σπαράσσεται από Εμφύλιους. Όταν ξεσπάσει η Πείνα είναι σαν να ακούγεται η τρομακτική φράση που έλεγαν οι Εγγλέζοι όταν διαλυόταν ο στρατός τους: Every man for himself! Ο σώζων εαυτόν σωθήτω! Η ενότητα σπάει, το σπέρμα της διάλυσης αρχίζει τη δουλειά του. Ο Εμφύλιος είναι καθ' οδόν.

Το μοντέρνο Ισραήλ γνωρίζει πολύ καλά τις αρχαίες μεθόδους αφανισμού: επιβολή λιμοκτονίας και χωρίς δισταγμό εξόντωση των παιδιών που τα βλέπει σαν μελλοντικούς στρατιώτες του εχθρού. Με πλήρη διαύγεια δηλαδή προχωράει, πέρα από τις αυταπάτες και τον ξεθυμασμένο ανθρωπισμό των Δυτικών, σε έναν αγώνα δίχως έλεος και χωρίς συμβιβασμό. Άρα προς την Τελική Λύση. Αυτή είναι η συνεισφορά του στον Πολιτισμό και αυτό διδάσκει στον σημερινό κόσμο επιδιώκοντας να γίνει κράτος-πρότυπο. Διδάσκει, εθίζει, διαβρώνει, εκπαιδεύει. Οι κυβερνήσεις συγκατανεύουν και κάνουν τους υπολογισμούς τους. Στην ανθρωπότητα, τη γυμνή ανθρωπότητα, εναπόκειται να σταθεί απέναντι στα κράτη και να οργανώσει τα πρώτα στοιχεία άμυνας. Αν χαθεί η Παλαιστίνη... ο άνθρωπος θα ψάχνει τόπο να κρυφτεί.

Να γιατί το Ισραήλ πρέπει να ηττηθεί ολοκληρωτικά!

Για την ακρίβεια: Το Ισραήλ, το εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσόν, πρέπει να σβήσει απ' τον χάρτη. Η χώρα να ξαναπάρει το παλιό της όνομα. Όσοι από τους Εβραίους που κατοικούν εκεί, δεχτούν να ζήσουν ισότιμα με τους παλαιότερους κατοίκους της και εκείνους που θα επιστρέψουν απ' την εξορία μπορούν να παραμείνουν. Οι υπόλοιποι ας φύγουν ξανά στη Διασπορά, σε όποια χώρα νομίζουν ότι οι ντόπιοι θα είναι διατεθειμένοι να ακούσουν τα παράπονά τους και να ανεχθούν την αλαζονεία τους.

Β.Η.

 

Viva la Muerte!

                                                                             (Το Κακό βαθαίνει)

  Όσα έκαναν οι Ναζήδες, τα έκαναν κρυφά. Χρειάστηκε να μπουν οι Σύμμαχοι στα Στρατόπεδα για να αποκαλυφθεί το κατόρθωμά τους. Αυτό που κάνουν τώρα οι Σιωνιστές το κάνουν όχι μόνο φανερά, αλλά το διαφημίζουν κιόλα! Λίγα χρόνια πριν, οι Εβραίες έφηβες με χαρά υπέγραφαν με μαρκαδόρους τις βόμβες που προορίζονταν για τη Γάζα. Έπειτα στήνονταν πολυθρόνες έξω απ’ αυτήν και οι μπαμπάδες κι οι μαμάδες, με μπύρες και ποπ-κορν, διασκέδαζαν με το μακελειό. Ένα Drive in σε live! Ένα υπαίθριο σινεμά με ζωντανούς πρωταγωνιστές! Ένα θέατρο επιχειρήσεων για τον λαό, ένα Κολοσσαίο στην έρημο! Αυτοί οι άξιοι μαθητές τού Χίτλερ ξεπέρασαν τον δάσκαλο.

    Αν η  ανθρωπότητα θορυβημένη με τα στρατόπεδα έβαλε κάποια όρια κι είπε ότι υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να γίνονται, τούτοι ‘δω ξεπέρασαν - τρόπον τινά ξεχείλωσαν - ‘κεινα τα όρια. Τώρα λεηλατούν, σκοτώνουν, βασανίζουν, ταπεινώνουν, καίνε τους πρόσφυγες που οι ίδιοι δημιούργησαν μέσα στις σκηνές τους και χασκογελάνε σε ζωντανή μετάδοση. Απειράριθμα τα βίντεο που ανεβάζουν οι φαντάροι τους με ενθουσιασμό.

    Τότε και τώρα! Πώς εξηγείται αυτό; Κατ΄ αρχήν έχουν απόλυτη σιγουριά ότι η Δύση είναι μαζί τους. Οι υπόλοιποι δεν μετράνε. Έτσι έπαθαν σοκ όταν είδαν ότι κάποιοι έντιμοι άνθρωποι, στα πανεπιστήμια και γενικότερα στις Δυτικές Μητροπόλεις, αντιδρούν. Είχαν συνηθίσει να είναι τα χαϊδεμένα παιδιά.

    Χωρίς αμφιβολία έχουν οίηση! Τι επιδιώκεται όμως βαθύτερα μ’ όλα αυτά; Ποια η σημασία της ανεμπόδιστης διάδοσης όλων αυτών των εικόνων; Γιατί ο στρατός τους δεν απαγόρευσε την κυκλοφορία όλων αυτών των βίντεο; Η απάντηση έρχεται αβίαστα: Μας τρίβουν το πρόσωπο μες στις βρωμιές και τα εγκλήματά τους! Ουτοπώς, μας «διδάσκουν» ότι τώρα έτσι παίζεται το παιχνίδι! Το κακό έχει περάσει σε ανώτερη βαθμίδα! Και πρώτα-πρώτα: εδώ υπάρχει μάθημα! Το μάθημα είναι η «τιμωρία». Όποιος αντιδρά, αυτά θα πάθει! Δεύτερον: δοκιμάζουν την αντοχή μας, το βαθμό ανοχής μας, μας εθίζουν και μας εκπαιδεύουν στα νέα ήθη. Κατά κάποιον τρόπο, ανεβάζουν, όπως λένε οι γιατροί, τον ουδό του πόνου. Το σημείο δηλαδή όπου η ενόχληση γίνεται αφόρητη. Τρίτον: «είδατε, ενημερωθήκατε, δεν αντιδράσατε, είστε συνένοχοι! Τίποτα δεν έγινε κρυφά!» Μας διασύρουν λοιπόν ηθικά! Είπαμε: ξεχειλώνουν τα όρια. Έτσι, ό,τι έγινε, αφού έγινε, θα ξαναγίνει. Από άλλους, αλλού. Το ζητούμενο είναι η πρώτη φορά.  Έτσι πάνε αυτά! Έχει δηλαδή ανέβει παγκόσμια ο πήχης της βαρβαρότητας.

    Οι λαοί μισοναρκωμένοι δέχονται με απάθεια την αύξηση της δόσης. Το θράσος θριαμβεύει. Θα πληρώσουν για αυτό. Προς το παρόν, «Μη μου τους κύκλους τάραττε!»

    Τώρα, ας το ονομάσουμε αυτό: τούτα τα εγκλήματα διαπράττονται με βαθιά ευχαρίστηση και γίνονται αδιαμαρτύρητα αποδεκτά από την ισραηλινή κοινωνία που έστειλε το στρατό της μέσα στη Γάζα με εντολή να τη μετατρέψει σε σφαγείο. Κάποιες μεμονωμένες αντιδράσεις είναι ανίκανες να σταματήσουν το μεθύσι αίματος. Αν μιλάμε λοιπόν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας πρέπει να μη διστάσουμε να το πούμε με όλη του τη βαρύτητα: εδώ γίνεται μια επίθεση, ένα ρεσάλτο καταπάνω στην ανθρωπότητα. Και γίνεται με άγρια χαρά. Και έτσι ξετυλίγεται μπροστά μας, σε κοινή θέα, το πρώτο ξεκλήρισμα του 21^ου αιώνα, ενός αιώνα που προδιαγράφεται τρομερός. 

    Οι Εβραίοι του Ισραήλ- και επιμένω στον χαρακτηρισμό Εβραίοι, γιατί ό,τι κάνουν ως Εβραίοι το κάνουν – πετούν στα μούτρα της παγκόσμιας κοινότητας τη βία των διωγμών που υπέστησαν στην Ευρώπη και την ναζιστική γενοκτονία. Μόνο που η επιθετικότητά τους δεν στρέφεται ενάντια στον Λευκό αφέντη, όπως θα ήταν λογικό, αλλά διοχετεύεται προς τους μελαμψούς παρίες. Ο καθένας γνωρίζει τη θέση του σ’ αυτόν τον κόσμο.

    Θα πληρώσουν λοιπόν τώρα τα σπασμένα οι αδύναμοι γηγενείς... Υλικά αδύναμοι βέβαια, κι ας σημειωθεί αυτό, διότι πνευματικά συμβαίνει το αντίστροφο! Και ως γνωστόν η αδυναμία του θύματος ξυπνά τον σαδισμό, ερεθίζει, αλλά η κρυφή του δύναμη, η εσωτερική του δύναμη, κυριολεκτικά τρελαίνει τον βασανιστή. Το να βγάζει δε ο κακοποιημένος τα απωθημένα όχι στον ισχυρό που τον κακοποίησε, αλλά στον αδύναμο, ε, αυτό πια είναι κάτι κλασικό! Σήμερα λοιπόν το χθεσινό θύμα παίρνει τη ρεβάνς για προαιώνια δεινά.

     Η Ευρώπη ποτέ δεν συνήλθε από το χτύπημα που δέχτηκε στη ρίζα με τον αλληλοσκοτωμό των δύο συνεχόμενων πολέμων της και την εβραϊκή γενοκτονία. Τι εννοώ ρίζα; Εννοώ την εικόνα που έχει ο άνθρωπος για τον εαυτό του. Και την περηφάνια να διαλαλεί ότι είναι άνθρωπος. Το πράγμα σουλουπώθηκε, αλλά δεν διευθετήθηκε. Στους Εβραίους, οι οποίοι, παρ’ όλα όσα έπαθαν, εξακολουθούσαν να είναι ανεπιθύμητοι στην Ευρώπη, δεν δόθηκε κάποιο διαβατήριο ευρωπαίου πολίτη. Δεν τους δόθηκε καν μια περιοχή της Γερμανίας - η οποία ήταν και υπεύθυνη για τα μεγαλύτερα δεινά τους και το διασυρμό του ανθρωπίνου είδους- ώστε να φτιάξουν εκεί μια δική τους χώρα. Τουναντίον τους φόρτωσαν σε ξένες πλάτες· στις πλάτες κάποιων αιωνίως χαμένων. Εκεί θα είχαν την ευκαιρία – τι ειρωνεία! - αυτοί τα πρώην θύματα, να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι τις δυσκολίες τού να είσαι αποικιοκράτης. Όμως θα ‘πρεπε, σε τέτοιο τόπο που βρέθηκαν, να γίνουν και το μακρύ χέρι των Δυτικών. Λύση... διδακτική και συνάμα βολική και παστρική! Δηλαδή: «εσείς που μας κατηγοράτε, σεις τα αιώνια θύματα, τραβάτε τώρα κάτω να δείτε πώς παίζεται το παιχνίδι, να δείτε τι σημαίνει να είσαι αφεντικό!» Και δεύτερον, «γλυτώνουμε από σας»,(αυτό δεν ελέχθη) «θα ‘μαστε όμως σε συνεργασία» (τούτο ελέχθη ρητά). Έτσι, σαν αποζημίωση για την ναζιστική γενοκτονία, τούς δώρισαν μια ανοιχτή φυλακή στη Μέση Ανατολή και τους διόρισαν δεσμοφύλακες. Το σχέδιο ήταν οι Άραβες παρίες να παραμείνουν κάτω, οι Λευκοί απάνω και στη μέση οι Εβραίοι σαν λαός ρυθμιστής, στρατιώτες της Αυτοκρατορίας. Δεν εξελίχθηκε άσχημα στην αρχή, καθόλου άσχημα! Οι Εβραίοι εγκατέλειψαν τον αγώνα για οικουμενικότητα και προσχωρούσαν μαζικά στον Σιωνισμό μετατρεπόμενοι σε υπερασπιστές της Δύσης σε μια δύσκολη περιοχή. Το τίμημα ήταν ότι ξεπουλούσουν τις προαιώνιες εβραϊκές ταυτότητες, αλλά ανταμείφθηκαν με το να αναγνωριστούν σαν μέρος του εβραιοχριστιανικού πολιτισμού. Οι δε Ευρωπαίοι ξεμπέρδευαν με κάποιους ιστορικούς διεθνείς επαναστάτες. Με έναν σμπάρο τόσα τρυγόνια! Κι αυτό ήταν ένα αριστούργημα ευρωπαϊκής διπλωματίας! Δηλαδή, ευρωπαϊκής υποκρισίας. Αλλά και κουτοπονηριάς εις βάρος της Ιστορίας. Έλλειψη μήπως πολιτικής διορατικότητας; Απόδειξη πολιτικού παραλογισμού; Όχι! Διότι αν εξεταστεί απ’ την πλευρά των καλών προθέσεων, ποιος λογικός πολιτικός θα έβαζε έναν λαό με τέτοιο ιστορικό μέσα σε μια πολυάνθρωπη περιοχή που, μετά την ανεξαρτησία της, έψαχνε να βρει τον δρόμο της; Άρα για δολιότητα και διαιώνιση της αποικιακής πολιτικής μέσω εντεταλμένων επρόκειτο, κρυφά υιοθετώντας το παλιό φασιστικό σύνθημα από την Ισπανία του ‘36, Viva la Muerte! Ζήτω ο Θάνατος!

     Αυτό που δεν μπόρεσαν να προβλέψουν οι φωστήρες μας αποπειρώμενοι μια τέτοια ντρίμπλα στην Ιστορία ήταν ότι αυτή, πιο πολυμήχανη, θα απαντούσε με μια άλλη πιο πανούργα: οι Παλαιστίνιοι θα έπαιρναν τη θέση των Εβραίων, με αυτή τη μετατακύλιση του προβλήματος εκτός των ορίων της Γηραιάς Ηπείρου αυτό θα μετατρεπόταν από ευρωπαϊκό σε παγκόσμιο κι ακόμα χειρότερα, το παλαιστινιακό θα γινόταν σύμβολο της εξέγερσης στο παγκόσμιο φαντασιακό. Πράγματι, οι Παλαιστίνιοι σήμερα, ανεβασμένοι στη σκηνή της Ιστορίας, δείχνουν στο παγκόσμιο κοινό ότι οι ακραίες συνθήκες που αντιμετωπίζουν δεν του είναι ξένες αφού η ζωή παντού αποικιοποιείται, ότι ο αγώνας είναι παντού κοινός και με το σθένος τους λάμπουν ως υπόδειγμα.

    Ποτέ λοιπόν δεν αναγνώρισε η Ευρώπη ότι ο όλεθρος που εξαπολύθηκε στους κόλπους της, ήταν ο ίδιος που αυτή είχε εξαπολύσει στις αποικίες και ύστερα από έναν γύρο τεσσάρων αιώνων επέστρεψε στη βάση του. Ομολογία δεν έγινε - Κάθαρση δεν συντελέστηκε...

    Αυτά βέβαια ήταν ευρωπαϊκές αμαρτίες, ο υπόλοιπος κόσμος δεν συμμετείχε στους πολέμους της ούτε έχει λόγους να ντρέπεται για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Λατινική Αμερική, πέρα απ’ τον ωκεανό, ζούσε κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εν πλήρει μακαριότητι - στο Μπουένος Άιρες χόρευαν στους ρυθμούς του Κάρλος Γαρδέλ – η Ινδία προετοίμαζε την Ανεξαρτησία της, η Αφρική ζούσε ακόμα στη Νεολιθική εποχή και η Κίνα και η υπόλοιπη Ν.Α. Ασία είχαν τα δικά τους προβλήματα με τους Ιάπωνες. Σήμερα όμως που ο πλανήτης, τρόπον τινά, μίκρυνε πολύ, η ανθρωπότητα γίνεται ένα ενοποιημένο όλον και αν αδρανήσει δεν θα αντέξει ηθικά ένα δεύτερο χτύπημα στη ρίζα: την καταστροφή των Παλαιστινίων τούτη τη φορά. Την ολοκλήρωση της Νάκμπα. Θα συνεχίσει βέβαια να ζει, αλλά πώς; Με υπεκφυγές;

    Εδώ αξίζει τον κόπο να κάνω μια μικρή υποσημείωση: όλο και περισσότεροι άνθρωποι σήμερα περιφρονούν την αξίωση για κάποιες ηθικές αρχές στη διεθνή πολιτική, όπως άλλωστε και στην ίδια τη ζωή τους. Θεωρούν εαυτούς ιδιαίτερα ευφυείς που κατάλαβαν ποιες είναι πράγματι οι αρχές με τις οποίες παίζεται το παιχνίδι σήμερα και πάντοτε: πλήρης αμοραλισμός, κυνισμός και θαυμασμός της ισχύος. Είναι όμως ήδη νικημένοι! Χωρίς κάποιες αρχές που θεωρούνται απαράβατες και χωρίς ανθρώπους που θα συνταχθούν πίσω απ’ αυτές ο κόσμος γίνεται αβίωτος. Θα έχουν την ευκαιρία να το διαπιστώσουν στα χρόνια που θα ’ρθουν.

 

    Τέλος, είναι φανερό πως ό,τι γίνεται τούτη την ιστορική στιγμή δεν μπορεί να σταματήσει με σκόρπιες διαμαρτυρίες. Εδώ βρίσκονται σε πλήρη δράση πανίσχυρες κρατικές οντότητες. Το εβραϊκό κράτος καταστρέφει και σκοτώνει, η αμερικάνικη υπερδύναμη προμηθεύει αφειδώς με όπλα, πληροφορίες και συντεταγμένες, αντικαθιστά χωρίς σταματημό το χρησιμοποιημένο πολεμικό υλικό, η δε Ευρώπη συναινεί. Μόνο ένα ισχυρό κράτος σαν την Ρωσία ή την Κίνα μπορεί, παρεμβαίνοντας αποτελεσματικά, να σταματήσει όχι απλώς τη διάλυση της Παλαιστίνης, αλλά την κατεδάφιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε παγκόσμια κλίμακα. Δεν το κάνουν. Πιθανώς έχουν γίνει κάποιες συμφωνίες. Πιθανώς και άρρητες. Άλλο ένα μάθημα «ρεαλισμού», δηλαδή κυνισμού! Θα το βρουν μπροστά τους και αυτοί όπως και εκείνοι που ανέχθηκαν τη Ναζιστική Γερμανία στα πρώτα βήματά της. Όσο για τον σύγχρονο άνθρωπο, τον Παγκόσμιο Υπήκοο, αυτός έχει αρχίσει εδώ και καιρό την πορεία του στην Εξορία. Πέρα από τα όρια της περιοχής όπου θεωρούσε τη ζωή υποφερτή. Βαθιά μέσα στην Έρημη Χώρα.

 

                                                                                                          B.H.

Κάθοδος στην επόμενη Κόλαση

     Ας ακούσουμε τον φίλο μας Γκιντεόν Λέβι πώς μιλάει στους συμπατριώτες του.

 «Οι Παλαιστίνιοι φαίνεται να έχουν διαφορετική φύση από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Καταλάβαμε τη γη τους και χρησιμοποιήσαμε γυναίκες και ναρκωτικά για να καταστρέψουμε τη νεολαία τους. Είπαμε ότι θα περάσουν κάποια χρόνια και θα ξεχνούσαν την πατρίδα και τη γη τους και τότε η νεότερη γενιά τους ξέσπασε στην Ιντιφάντα του 1987. Τους βάλαμε φυλακή και είπαμε: "Θα τους αναμορφώσουμε και θα τους καταστρέψουμε στις φυλακές". Μετά από χρόνια. όταν νομίζαμε ότι πήραν το μάθημα τους, μας απάντησαν με τις ένοπλες επιχειρήσεις το 2000, καταβροχθίζοντας τα πάντα, έτσι γκρεμίσαμε τα σπίτια τους που πολιορκούσαμε για χρόνια και μετά άρχισαν να εκτοξεύουν πυραύλους παρά την πολιορκία και την καταστροφή, οπότε αρχίσαμε να σχεδιάζουμε τοίχους και συρματοπλέγματα. Και μετά ήρθαν κατά πάνω μας από τα υπόγεια μέσα από τις σήραγγες.

    Πολεμήσαμε το μυαλό τους με την προπαγάνδα και μετά κατέλαβαν τον "ισραηλινό" δορυφόρο Amos. Φέρνουν τον τρόμο σε κάθε σπίτι του Ισραήλ μεταδίδοντας απειλές όπως συνέβη όταν οι νέοι τους πήραν τον έλεγχο του ισραηλινού Channel 2.

    Εν ολίγοις, φαίνεται ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τους πιο δύσκολους ανθρώπους της Ιστορίας και για αυτούς δεν υπάρχει άλλη λύση από την αναγνώριση των δικαιωμάτων τους και τον τερματισμό της κατοχής. Γιατί αύριο δεν ξέρουμε πώς θα είναι η επιστροφή τους».

     Ο Γκιντεόν Λέβι ξέρει πάντα τι λέει και πάντα λέει «αυτά που δεν λέγονται». Ο Σάρτρ στάθηκε μόνος του απέναντι σ’ ολόκληρη τη Γαλλία στον πόλεμο της Αλγερίας και απεδείχθη ότι είχε δίκιο. Στο τέλος η Γαλλία τα μάζεψε και εγκατέλειψε την Αλγερία. Το ίδιο ισχύει και για τον Γκιντεόν Λέβι. Μόνος, ή σχεδόν μόνος, απέναντι στην ισραηλινή κοινωνία μιλάει σαν την Κασσάνδρα. Ας κάνουμε κάποιες σκέψεις για το μέλλον που ετοιμάζουν για να δούμε κατά πόσον έχει δίκιο σ’ αυτά που λέει. Κι ας είμαστε όσο μπορούμε ρεαλιστές.

    Υποθέτουμε ότι, όπως λένε, θα αδειάσουν τη Γάζα και θα στείλουν τον πληθυσμό της στο αιγυπτιακό Σινά ή σε κάποια άλλη αραβική χώρα, ή στη Σομαλία ή στο Σουδάν. Αλλά αυτοί θα ανατινάξουν την Αίγυπτο ή όποια χώρα υποδοχής θα κάνει την ανοησία να τους δεχτεί σε ικανούς αριθμούς, όπως στο παρελθόν, τη δεκαετία του ’70, παραλίγο να διαλύσουν την Ιορδανία ή όπως κάνουν μέχρι τώρα στον Λίβανο. Αν δεν κάνω λάθος το ζητούμενο είναι να ησυχάσουν οι Ευρωπαίοι, να ησυχάσουν οι Αμερικανοί και να μπορέσουν οι αραβικές κυβερνήσεις να τα φτιάξουν επιτέλους με το Ισραήλ χωρίς να έχουν τον πονοκέφαλό τους. Σημειώνω: δυόμιση εκατομμύρια άνθρωποι δεν διαλύονται εύκολα! Ακόμα, σ’ αυτό το σχέδιο, πρέπει να συνυπολογισθούν τριάμισι εκατομμύρια κατοίκων της Δυτικής Όχθης οι οποίοι θα είναι ο επόμενος στόχος των Σιωνιστών προς εκτόπιση. Επομένως πού είναι η λύση; Αυτό που τελικά θα καταφέρουν θα είναι να σκορπίσουν την ανησυχία σε μια σειρά από χώρες, να διασπείρουν δηλαδή τη διάλυση. Άλλη «λύση» για να αποφύγουν τούτο τον μπελά; Μάλιστα! Τους εκτοπίζουν όλους μαζί στη Σομαλιλάνδη, μια χώρα φάντασμα στο Κέρας της Αφρικής που αποσχίσθηκε από τη Σομαλία και δήλωσε πρόθυμη να τους δεχθεί, αλλά υπό όρους, δηλαδή την διεθνή αναγνώρισή της. Δηλαδή θέλουν να ξαναφτιάξουν το άλυτο εβραϊκό ζήτημα: ένα λαό που δεν τον θέλει κανείς και βρίσκεται σε διαρκή πορεία προς μια Γη της Επαγγελίας. Μα αυτούς ακόμα και σε τροχιά γύρω από την Γη να τους θέσουν δεν θα πάψουν να καταδιώκουν την Ανθρωπότητα σαν Ερινύες.

    Άλλη «λύση» που μηχανεύονται οι μυστήριοι εγκέφαλοι και τα γραφεία στις ασκήσεις επί χάρτου; Βέβαια! Ιδού: Ξεφορτώνονται ένα μέρος του πληθυσμού και κρατούν ένα μεγάλο νούμερο στριμωγμένο μέσα στη Γάζα, ελευθερώνοντας έτσι την παραλία που τη θέλουν για τις βίλες τους και για τόπους αναψυχής. Δηλαδή; Θέλουν να φτιάξουν τεράστια γκέττο στο εσωτερικό της Γάζας κατά τα πρότυπα των αμερικάνικων και ευρωπαϊκών Μεγαπόλεων; Ονειρεύονται μήπως ότι θα τους καταντήσουν σαν τους Αμερικανούς Ινδιάνους, φαντάσματα στη γη τους, παραδομένους στο αλκοόλ και στην κατάπτωση ή ακόμα καλύτερα, σαν τους Αυστραλούς Αυτόχθονες; Επαναλαμβάνω: είναι μεγάλα τα νούμερα, δυσμενής η αναλογία. Εδώ δεν πρόκειται για μερικές εκατοντάδες χιλιάδες νικημένων που δέχτηκαν τον όγκο εκατομμυρίων εποίκων που δεν έπαυαν να έρχονται κατά κύματα σα θάλασσα. Ούτε υπάρχουν οι αχανείς πεδιάδες ή η απέραντη αυστραλιανή ενδοχώρα που είναι Έρημος, εκτάσεις αραιοκατοικημένες, σχεδόν άδειες. Εδώ ο τόπος είναι μικρός και κάθε στρέμμα γης, κάθε χωραφάκι, είναι αντικείμενο λυσσαλέας διεκδίκησης.

    Όχι λοιπόν! Εδώ πρόκειται μάλλον για την αναδημιουργία του νέγρικου εφιάλτη στην Αμερική ή την εμφάνιση του μπελά των γαλλικών προαστίων. Resort ονειρεύεται ο μπουμπουνοκέφαλος ο Τραμπ, σαν εργολάβος που είναι, και χειροκροτούν οι Νετανιάχου και οι συνένοχοι ισραηλινοί καραβανάδες. Πότε τέτοιου είδους ειδικοί έλυσαν με επιτυχία προβλήματα που έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο; Απλά στέλνουν το κάθε πρόβλημα σε ένα βαθύτερο επίπεδο. Αυτοί οι ανόητοι λοιπόν θέλουν να βάλουν τους τουρίστες δίπλα στους τερρορίστες! Τα εύφλεκτα υλικά δίπλα στα εμπρηστικά! Να συνυπολογιστεί παρακαλώ στην εξίσωση αυτή ότι οι Αμερικανοί Μαύροι ήτανε φερτοί, ορφανοί εκ πατρός, που δεν ξέραν ούτε το όνομά τους. Εδώ, ακόμα χειρότερα, έχουν να κάνουν με ανθρώπους συνδεδεμένους με τη γη και τα νερά, επίγεια και υπόγεια, που ακόμα μπορούν να προβλέπουν από αρχαία σημάδια τη βροχή και τους καιρούς και διατηρούν, μέσα από παραδόσεις και διηγήσεις, ζωντανή τη θύμηση του πατρικού σπιτιού και θα ζουν παραδίπλα στον αγρό που όργωνε ο πρόγονός τους. Δηλαδή, οι ηλίθιοι μιλούν για όνειρο και εξαγγέλλουν τη γέννηση ενός εφιάλτη.

    Και για να κάνω την πρόβλεψη ακόμα πιο απειλητική, κατεβαίνω στους ιστούς και κάποια σωθικά και ρωτώ: οι Παλαιστίνιοι έχουν έναν μεγάλο ποιητή, πού είναι οι ποιητές των εποίκων; Επιπλέον, οι Εβραίοι του Ισραήλ τρώνε αραβικά φαγητά. Κι όσον αφορά τη γλώσσα, αναβίωσαν μια αρχαία γλώσσα χωρίς ίχνος προφορικότητας οπότε αναγκάζονται να χρησιμοποιούν αραβικές βρισιές και αραβική αργκό. Και όσο για τη μουσική, επειδή ντρέπονται να διασκεδάζουν με αραβική μουσική εισάγουν ελληνική που είναι η αμέσως πιο οικεία στο αυτί τους. Είναι δηλαδή πολιτισμικά ντυμένοι με ράκη απέναντι σε ένα λαό πάμπλουτο. Και είναι το κύμα που τρώει τον βράχο κι όχι ο βράχος το κύμα!

    Η βαθύτερη πραγματικότητα λοιπόν είναι ζοφερή για αυτούς και αν δεν θέλουν να καταλήξουν ξανά πρόσφυγες, καλά θα κάνουν να ακούσουν τον γερό Γκιντεόν και να συνδιαλλαγούν. Τέτοια προβλήματα δεν λύνονται με πασούλες και έξυπνα κοντρολαρίσματα της μπάλας, άλλα πρέπει να κατέβεις μέχρι τη ρίζα, μέχρι τον υδροφόρο ορίζοντα της αλήθειας. Τέτοια ικανότητα δεν έχουν οι κάθε λογής τεχνικοί, αλλά οι ποιητές. Ας διαβάσουν λοιπόν τον μεγάλο Παλαιστίνιο ποιητή Μαχμούτ Νταργουίς ή τουλάχιστον ας ακούσουν τον δικό τους Γκιντεόν Λέβι που απ’ ό,τι φαίνεται κάτι ξέρει απ’ αυτά.

 

                                                                                                                   Β.Η.

Σημ. Ο συγγραφέας Γκιντεόν Λέβι είναι βασικός συντάκτης της ισραηλινής εφημερίδας Haaretz και ακούραστος υποστηρικτής της Παλαιστινιακής υπόθεσης.

Μέρες εορταστικές χωρίς γιορτή

 

Τέλειωσε το ελληνικό το Πάσχα, συντελέστηκε και φέτος ολόκληρο το Τυπικό όπως κάθε χρόνο. Ένα βιαστικό παρόν στους ναούς, μια μανική εξόρμηση στα χωριά, μια υποτυπώδης νηστεία, ένα εικοσάλεπτο σαββατιάτικο τρεχαλητό και μετά η κυριακάτικη ευωχία. Δεν μου λέει όμως τίποτα εμένα τέτοιο Πάσχα απ' τη στιγμή που απέτυχε να επανανοηματοδοθεί συνδεόμενο με τη σιδηρά πραγματικότητα. Που δε μπόρεσε να μετουσιωθεί και να πά' να συνδεθεί μ' αυτό που συμβαίνει εκεί κάτω. Μ' αυτό που τόσο εκκωφαντικά διαδραματίζεται μέρα- νύχτα μπρος στα μάτια μας. Τόση τυφλότητα; Τέτοιος μονήρης εγκλεισμός μέσα σ' ένα Τυπικό; Τέτοια απουσία ποιητικής ματιάς, αυτής που όλα τα συνδέει, που βρίσκει τις συνδέσεις τις μυστικές και τις παράδοξες και τις κρυφές συγγένειες; Από ένα λαό που γεννήθηκε απ' την Ποίηση κι έζησε μ' αυτήν;

Μιλούν για Πάσχα που σημαίνει θαρρώ, Πέρασμα. Το Πέρασμα απ’ τη σκλαβιά στην ελευθερία. Από τον θάνατο στη ζωή. Μα δεν το βλέπουνε το Πέρασμα; Εκεί μπροστά τους είναι! Εκεί βοά, δεκαοχτώ μήνες τώρα, στα κλεισμένα αυτιά τους και εκτυλίσσεται σε ζωντανή μετάδοση μπρος στα σφαλισμένα μάτια τους. Το μαρτύριο ενός λαού που ζητά ελευθερία. Λευτεριά και δικαιοσύνη. Που αποζητά αξιοπρέπεια... Και ποιος λαός κωφεύει και τυφλεί; Ένας λαός που για να λυτρωθεί μάτωσε όσο δεν παίρνει και χρειάστηκε να καεί η χώρα του ως και τα λιθάρια. Γιατί σ’ αυτόν το τόπο καήκανε ως και οι πέτρες και τα πουρνάρια!

Μιλούν για τον θάνατο ενός θεού και τη θριαμβευτική Ανάστασή του. Και δεν μπορούν να τον συνδέσουν με το μαρτύριο ενός λαού, που είναι θαρρώ το ίδιο. Που μαρτυρεί κάθε στιγμή και Ανάσταση δεν έρχεται. Λεν ότι ΄κείνος ο θεός θυσιάστηκε για μας... Λες κι οι Παλαιστίνιοι θυσιάζονται μόνο για τον εαυτό τους! Αποτυγχάνουν να καταλάβουν ότι εκεί κάτω δίνεται ένας αγώνας για την Ανάσταση του ανθρώπου. Και να δουν τη θυσιαστική φύση αυτού τ’ αγώνα. Ακόμα κι ο τόπος είναι ο ίδιος ώστε κι ο πιο ανυποψίαστος να μη λαθέψει. Μα δεν βλέπουνε ποιος είναι σήμερα ο Αμνός; Καλά, δεν βλέπουνε τον Άννα; Δεν βλέπουν τον Καϊάφα; Δεν βλέπουν τον Πιλάτο;  Δεν Βλέπουν τις Μαρίες; Δεν βλέπουν τους Ρωμαίους; Δεν βλέπουν και δεν ακούν το πλήθος που ζητά σταύρωση πάνω στη σταύρωση; Κι αποτυγχάνουν να σκεφτούν ότι αν χαθεί τέτοιος αγώνας που δίνεται μέσα στην απόγνωση, απόγνωση που προκαλεί η εγκατάλειψη, η ανθρωπότητα θα τυλιχθεί σε χιλιόχρονα σκοτάδια. Ήρθαν ήδη τα σκοτάδια, ανάερα απλώνουν και αιωρούνται εδώ κι εκεί και πυκνώνουν κατά τόπους...

Κάθομαι εδώ μέσα στη νύχτα, νύχτα Κυριακής, και γράφω δίπλα στο κερί, μες στη μοναξιά καίγομαι κι εγώ σα το κεράκι. Και αναρωτιέμαι, είναι αυτοί οι άνθρωποι ακόμα Έλληνες; Κι αναρωτιέμαι αν είν’ και Χριστιανοί; Αν τουλάχιστον σε κάποιο μακρινό χωριό, ένας αγροτικός ιερέας, ένας λαϊκός παπάς, έκαμνε μια δέηση για την Παλαιστίνη, κι έλεγε μετά δυο λόγια στο λιγοστό εκκλησίασμα, θα ήλπιζα ότι τούτος ο λαός ακόμα αναπνέει. Ότι κοιμάται αλλά τουλάχιστον μες στον ύπνο του αναπνέει.

 

 

Β.Η.

Κι ετοιμάστηκαν...

Κι ετοιμάστηκαν για τις εκκλησιές να πάνε να παρακολουθήσουνε το Θείον Πάθος... Δίπλα τους όμως συνέβαινε αυτό κι ας μην ακουγότανε ο θρήνος ούτε η μεγάλη σιωπή μετά το τέλος. Και ήχησαν οι καμπάνες της Ανάστασης, αλλά Ανάσταση δεν έγινε κι απόμειναν βουβοί κι ύστερα στο γιορτινό τραπέζι πίσω τους σα σκιά πέρασε ο Χριστός και τράβηξε για το λόφο πού στέκονταν άδειοι οι σταυροί.

   

                                                                                                                                                  Β.Η.

  

Κάτι ψυχικές υποθέσεις

 Όταν σκέφτομαι τους Εβραίους του Ισραήλ που είναι άνθρωποι απάνθρωποι και τη διεθνή Εβραΐλα που τους στηρίζει αναρωτιέμαι για το είδος μας. Σαν σκέφτομαι τους Αμερικάνους που τους παρέχουν αφειδώς τα θανατερά εργαλεία και τους Ευρωπαίους που κάνουν τα στραβά τα μάτια μού ‘ρχεται να ξεσπάσω σ’ ένα γιούχα έρεβος! Αλλά σα σκέφτομαι την εκκωφαντική σιωπή της Κίνας, τους Κινέζους που κάνουν το Γκινέζο, και την πολύπαθη Ρουσσία που δε βγάζει τσιμουδιά, ζαλίζομαι. Κι ο δικός μας ο Φασουλής πήγε να βρεί τον φονιά που στάζει από παντού, μέσα στη ζέστα του σφαγείου και δεν σηκωθήκαμε να πάμε να τον υποδεχτούμε στο αεροδρόμιο να τον φτύσουμε και να τον καθαιρέσουμε απ’ το κουστούμι ‘κεί πάνω στον διάδρομο προσγείωσης...

Κι όταν ακούω τους γεωπολιτικούς αναλυτές μας σε κάτι κανάλια, κάτι Μάζηδες και παραμάζηδες, όλοι καθηγητές σε κάτι σκολές, να βγαίνουν με πόζα πιγκουίνου και να μας ειδοποιάνε ότι στην πολιτική δεν υπάρχει συναίστημα παρά μόνο συμφέροντα, δηλαδή πως δεν υπάρχει ήθος παρά μόνο παχυδερμία, τότε με πιάνει φόβος αόριστος και μαράζι που εγκαταλείφτηκε ο λαός σε τέτοιους παιδαγωγούς... Και μου ‘ρχεται να πέσω στα γόνατα να προσευχηθώ να ‘ναι καλά η Σαουδάφρικα, η Νότια Αφρική... Καλά, δεν ξέρουν οι καθηγητάδες ότι όταν συμμαχείς με τον Οξαποδώ δεν πρόκειται καν για συμμαχία, απλά μπαίνεις στην υπηρεσία του; Κι από ‘κει και πέρα κάθε νίκη είναι φαρμάκι; Κι πως υπάρχουν νίκες χειρότερες από ήττα; Και μιλάν με θρίαμβο για τον άξονα Ελλάδα - Κύπρος- Ισραήλ και δε βλέπουν ότι προσπαθούμε με το ζόρι να καταπιούμε τούτο τον άξονα, αλλά η άκρη του μας βγαίνει απ’ το στόμα και σα σούβλα μοιάζει που στη μέση της στριφογυρνά η Κύπρος. Δηλαδή τι θέλουν οι καθηγητάδες που βγαίνουν και κρούουνε τον κώδωνα, ν’ ανταλλάξουμε την Κύπρο με την Παλαιστίνη; Και με τι μούτρα θα βγούμε μετά στη Μέση Ανατολή; Μα καλά, για την Αραπιά θα μιλάμε τώρα, ποιος νοιάζεται για τους αδικιωρισμένους;

Και καλά κάναμε και βγήκαμε στο δρόμο για τα Τέμπη, αλλά σα να διστάζουμε να ορθώσουμε το ανάστημά μας για την ανθρωπότητα. Για την Πύλο και τους ναυαγισμένους, για τον Λουκμάν πάνω στο ποδήλατο... Μόνο η μάνα του ήρθε από κάτι λάσπες του Πακιστάν μαζί με τον μαύρο τον πατέρα και ρώταγαν πώς γίνηκε και χάθηκε ο γιός τους και κάτι γύφτοι βγήκανε σε μια γωνιά σαν όνειρο κακό μ’ ένα χαρτόνι που ‘γραφε «Δηκεοσηνι για το Νηκο»... αλλά αυτοί δεν ήτανε δικοί μας δεν ήρθανε από κανένα λιβινγκρούμ. Μόνο στέκονται νυχτιάτικα ‘κει όξω και κρατάνε σπάγκο και πετάνε στο μαύρο ουρανό χαρταετούς. Και θα σας πω εγώ από πού ήρθανε τούτοι οι μαύροι ξένοι, από την πίσω μεριά του κόσμου ήρθανε, ‘κεί που μια πύλη ξεπροβάλλει απ’ τα σκοτάδια και γράφει πάνωθέ της Πα-λαι-στί-νη... κι όλοι οι λαοί του κόσμου, χωρίς να ξέρουν πού τους πάνε, βαδίζουνε σκυφτοί να περάσουν από κάτω... Και πετάν αδιάκοπα οι ψυχές που χάθηκαν, σα χαρταετοί στο μαύρο ουρανό. Ε, λοιπόν εγώ δε θέλω να πάθω μεταμόρφωση, δε θέλω να παγώσουνε τα δάχτυλά μου, να πετρώσουνε τα σωθικά μου, εγώ δεν πρόκειται να γίνω τέρας!

                                                                                                                                        Β.Η.

 

Η Άσπρη Θάλασσα

Καθώς έφευγε η μέρα
κατεβήκαμε στον απαλό γιαλό
δίπλα στο σιγανό κύμα
και παρατηρώντας συνεχώς
πολύ προσεκτικά
κόλπους κι ακρωτήρια
να γίνονται διάφανα
μες στο μεταξένιο δείλι
αδιάσπαστο σύμπλεγμα
                    αντιθέσεων
άπειρη εναλλαγή τόνων
                και χρωμάτων
κατάλαβα σε μια στιγμή
που η ώρα ήταν ανοιχτή
πως το ελληνικό τοπίο
είναι μάθημα Δημοκρατίας.
 
Κάθε κοιλάδα πίσω απ’ το βουνό
κάθε νησί αντίκρυ, είναι ένας άλλος κόσμος
κόσμοι που τους ενώνει η ίδια θάλασσα,
η ίδια γλώσσα, ο ίδιος Τρόπος.
 
Γιατί τί άλλο είναι η Δημοκρατία;
Τί άλλο να ‘ναι τούτος ο μπελάς;
Παρά η εξεύρεση των λεπτών ισορροπιών
συνεχής κι επίπονη
ανάμεσα σε κοινότητες ελεύθερων ανθρώπων
που νιώθουν ότι τους ενώνει
κάτι πολύ σημαντικό.
Κι είναι αναγκασμένη αυτή η χώρα
να επιτελέσει αυτό το σχέδιο
                          και όχι άλλο.
Να τί μας έκανε η γεωγραφία!
 
Απέραντα απλώνονται τα δάση
από το Βόλγα έως τα Ουράλια
καμπίσιες οι εκτάσεις από τις Άλπεις ως τη Βαλτική
με μαύρο χώμα και φουγάρα,
αργά κυλάνε τα ποτάμια στην Μεσοποταμία
βαρύς και καφετίς ο Νείλος.
Από τα Απαλλάχια ως τα Βραχώδη Όρη
πλατιά εκτείνεται η χώρα μέσα στον κάμπο του Κάνσας
στα δύο χωρισμένη από τον Πατέρα των Νερών.
Πλήθη χαρακτηρίζουν την Ινδία
αργόσυρτα κινούνται τα πλήθη της Κίνας
ατέλειωτους δρόμους έφτιαξε η Ρώμη
κι άλλοι τέτοιοι δρόμοι σκονισμένοι
καταλήγαν στα Εκβάτανα.
Παντού το μάτι του αυθέντη βλοσυρό
βλέπει στη μακρινήν ευθεία
και πλαταγιάζει το μαστίγιο στον αέρα.
Αάπ! Εσύ, εκεί κάτω! Γιατί δεν δουλεύεις;
                      
 Ενώ εδώ;
 
Είμαστε η Άσπρη θάλασσα
Αυτή αναδεύει την ψυχή μας
Ψηλά θεόκτιστα βουνά σβήνουν
                    σε στενές κοιλάδες
Κοιλάδες καταλήγουν σε ακρωτήρια και σε κόλπους
Κόλποι που αντικρίζουν αναρίθμητα νησιά ριγμένα
στο αφρισμένο κύμα
Κύμα που το διασχίζουν λευκά πανιά
και η παράτολμη επιθυμία
για ταξίδι και ανταλλαγή.
 
Είναι κρίμα γι’ αυτή τη χώρα
που τα βουνά, οι κοιλάδες, τ’ ακρωτήρια
τα νησιά και το λευκό πανί
δεν κατάφεραν να παράγουν μια μορφή διακυβέρνησης
δεν κατάφεραν να φτιάξουν την κυβέρνηση
της σταφίδας, των δημητριακών, της άμπελου
της ασημοπράσινης ελιάς
την κυβέρνηση του δημοτικού τραγουδιού
του ρεμπέτικου και της χοντροκομμένης ρίγανης
την κυβέρνηση των ποιητών
             που ‘ναι απόγονοι εκείνου που ‘χε σβησμένα μάτια
γιατί όλα σ’ αυτή τη χώρα πάνε πίσω στον Όμηρο
 
Τον Όμηρο τον εθνοκτίστη
γιατί αυτός τραγούδησε και τραγουδώντας όρισε
την ελληνική τη μοίρα
σα σκαφάκι που κλίνει
πάνω στο κύμα
κλίνει και διαφεύγει
διαφεύγει από Θεούς
και πλαγιοδρομεί πλησίστιο.
 
 
Κι όλα τα σημερινά δεινά μας
                πάνε διακόσια χρόνια πίσω
 
Σε ‘κείνα τα εφτά χρόνια επανάστασης κι εμφύλιου
που καταφέραμε και τσακίσαμε τον Τούρκο
αλλά αφήσαμε άθικτη την δύναμη των προεστών,
ας όψεται ο Γέρος, όλο «Έλληνες και Έλληνες
πάλι θέλετε να σφάξετε τους αρχόντους σας;» το πήγαινε
«θα πούνε πως είστε Καρμπονάροι, πως φαγωνόσαστε
                                           μεταξύ σας»
           κι ακόμα ακόμα και επιπλέον, ανεχτήκαμε το Ιερατείο.  
                               
Και μετά ήρθε ο Κυβερνήτης στην Αίγινα
ψάχνοντας να βρει τόπο
εκεί που ‘χαν φέρει τα γυναικόπαιδα
για να τα σώσουν απ’ την αδιάκοπη φωτιά
που κατέκαυσε ως και τα πουρνάρια
γύρω του σκληρίζαν οι γυναίκες δίχως άντρες
κι απ’ το βυζί τού σηκώναν τα παιδιά
«σώσε μας, δεν έχουμε παρά εσένα και το θεό!»
 
Τρόμαξε ο Κυβερνήτης απ’ τα μισόγυμνα ορφανά
τη φτώχια και την απελπισία
Τότε πρέπει να κατάλαβε τη βαρύτητα του έργου
που ύστερα από τόση σκέψη είχε αναλάβει
ίσως να ψυχανεμίστηκε και τη φοβερή πιστόλα
πρέπει να το ‘νοιωσε απ’ τη βουή
πως ήταν μετρημένες οι ώρες
Ούτε άργησε πολύ η στιγμή που
υψώθηκε εκείνη η πιστόλα κι ακούστηκε το μπαμ!
Πίσω της στεκόνταν οι Μαυρομιχαλαίοι
«Δεν μπήκαμε στον θανατερό χορό
ύστερα από τόσους δισταγμούς
ούτε ανοίξαμε τα πουγγιά και τα σεντούκια
για να χάσουμε τα αξιώματα που μας
έδωκε ο Τούρκος».
 
Και φτιάχτηκε το διπλό το κόμμα
κι ακούστηκε ο φιδίσιος ψίθυρος
«Εκάς οι τίμιοι!
Σ’ αυτό τον τόπο η πολιτική εξουσία
είμαστε εμείς
Και μόνο εμείς θα μετέχουμε
στα Άχραντα Μυστήρια».
 
Κι αν ήθελες γινόσουνα γιατρός
να υπηρετείς τον Ασκληπιό
           με ανθρωπιά να ιατρεύεις
ή έμπορος, να εμπορεύεσαι με ήθος
για αγρότης, να σκύβεις με την τσάπα
              και να προσμένεις στον αιώνα
ξωμάχος, ν’ αποσταίνεις δίπλα στην πηγούλα
ή ναύτης στα πέρατα του κόσμου
για εργάτης, σπίτι να επιστρέφεις με τη φρατζόλα
                             υπό μάλης
για γραφιάς, να σκύβεις πάνω από κιτάπια
ή τίποτα γινόσουν, ένα τίποτα
να ονειρεύεσαι γυμνός, γυμνός πάνω
                             στην πέτρα
 
Και να χαίρεσαι που τίμια καλλιεργείς
το μικρό κόσμο που σού αφέθηκε.
                               Αλλά,
                              «Μακριά! Μακριά από τη διεύθυνση του τόπου!»
Σαν ξένος έπρεπε να ζεις
και κυβερνήσανε αυτοί σα να ‘ταν ξένοι.
 
Πόσο όμως θα κρατούσε
το δύσμορφο το σχήμα;
Πόσο η ασταθής ισορροπία;
Είτε οι έντιμοι και οι λιτοί θα έπαιρναν
                    την εξουσία,
έγιναν άλλωστε κάποιες λειψές προσπάθειες,
είτε οι αλαζόνες και αδηφάγοι
αναζητώντας συνενοχή
θα κατέστρεφαν το ήθος 
 
Μέσα σε 200 χρόνια κλείνουν πολλοί κύκλοι
Ακολουθώντας πρόσχαροι
την εναλλαγή των εποχών
γεμίσαμε άχρηστα επαγγέλματα
                 βλαβερά επαγγέλματα
                 θλιβερά επαγγέλματα
συνηθίσαμε τριαλαρί τριαλαρό συμπεριφορές απίθανες
                             και στάσεις
είδαμε να κατηφορίζει ως τον πάτο
νικηφόρο το φοβερό μηδέν
είδαμε τη γη μας να γίνεται εικόνα
Ώσπου άνοιξε ο τελευταίος κύκλος
τον Δεκέμβρη του ΄08
απ’ τους αμέτοχους και τους αθώους.
 
Α! Είναι απίστευτη η δύναμη
πο ‘χουνε οι τόποι
Απίστευτο πώς αντιστέκεται η γη!
Η Νέα Υόρκη θα βυθιστεί
απ’ τον ήχο του τυμπάνου
Χωρίς φρόνηση χτίστηκε
πάνω σε αρχαία έλη
 
Κάτω από τον βόμβο της μεγαλούπολης
ανάμεσα στο συρτό ρυθμό του τραίνου
Άκου προσεκτικό αυτί!
Άκου και ξεχώρισε
τον δυσοίωνο αρχαίο ήχο!
Και πέρα στις Μεσοδυτικές Πολιτείες
πίσω από τις γιγαντοαφίσες τα πάρκινγκ και τους αυτοκινητόδρομους
οι τούμπες σιωπηλές
και τα ινδιάνικα νεκροταφεία
Μόνο άφρονες περιφρονούν
τη δύναμη των νεκρών.
 
Κι εδώ, σ’ αυτή τη χώρα
την περιτριγυρισμένη από λαούς
που ‘ναι αρχαίοι γνώριμοι
που καρδιά και πνεύμονα
έχει το Αιγαίο
σ’ αυτή τη χώρα που ‘ναι
πιο ευρύχωρη κι απ’ τις Ηνωμένες Πολιτείες
στενή η πρόσοψη  
αχανές το βάθος
σ’ αυτόν τον κατσικότοπο
δεν κατάφεραν να σβήσουνε το κύτταρο
ν’ απαλείψουνε τη μνήμη
Περπατώντας συνεχώς κάτω απ’ το σκληρό ήλιο
μέσα στον θαμνότοπο
πατώντας πάνω στην άγια κακαράντζα 
εκεί που το θυμάρι αναδίδει άρωμα λεπτό
κι ακούγονται μακρινές κουδούνες
σιγουρεύτηκα βαθιά
ρίγησαν τα κόκαλά μου
Γεμάτη η γη μας μυστικά
ετοιμάζεται και περιμένει
τη Μεγάλη Επιστροφή.

Β.Η.

Το Συμβάν

 

Συμβαίνει κάποιες φορές στην Ιστορία, ένα απροσδόκητο γεγονός, όχι απαραίτητα πολιτικό εκ πρώτης όψεως, που έχει κάτι μεταφυσικό - έρχεται από αλλού - και απελευθερώνει μακρόχρονα συσσωρευμένη ένταση αποκτώντας εκρηκτικές διαστάσεις. Πρόκειται για το Συμβάν. Το εκρηκτικό Συμβάν! Μια τεράστια πύκνωση που έχει προηγηθεί περνάει βίαια μέσα απ’ αυτό, απελευθερώνει την εγκλωβισμένη ενέργεια και δημιουργεί εξελίξεις ικανές να πλάσουν εκ του μηδενός (φαινομενικού μηδενός) πολιτικά υποκείμενα.

Σ΄ αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σήμερα. Ας ευχηθούμε για το καλύτερο κι ας προσπαθήσουμε για αυτό.

Β.Η.-