Το Φαράγγι

Βάνα Δαμηλάτη-Ντάσιου, Γιώργος Κολόζης, Μάρτ. 1972, Φαράγγι Σαμαριάς, μετά τις Κάτω Πόρτες

Ένα χρόνο μετά, το Πάσχα του ’73, ο Τζίμης ο Θάμνος, ο Κολόζης, η Μαριλάμπη, η Χριστίνα, η Μαρία κι εγώ – η περίφημη «Ομάς Μαριλάμπη» - κατεβήκαμε απ’ το Ξυλόσκαλο και κοιμηθήκαμε την πρώτη βραδιά στο εκκλησάκι του Άη Νικόλα. Στη δεύτερη διανυκτέρευση ο Βαγγέλης ο φύλακας είδε τη μικρή φωτιά μας από ψηλά και ήρθε και μας βρήκε στα ερείπια της Σαμαριάς. Η ομάδα μας φορτωμένη τα «πεζοναυτικά» και τα σακκίδια με τον σιδερένιο σκελετό, τις «γαϊδούρες», πέρασε το επόμενο απόγευμα τις Κάτω Πόρτες βουτώντας μέχρι τη μέση στο νερό και στρατοπέδευσε σ’ ένα ξάγναντο με πικροδάφνες που τις ανάδευε ο αέρας απ’ το Λιβυκό. Μπήκε κατόπιν στην Αγία Ρουμέλη στεφανωμένη με τη μεγαλειώδη σιωπή του Λόγγου. Έφαγε φασολάδα στου Προκόπη, ήπιε κόκκινο κρασί και ύστερα τράβηξε οδοιπορώντας για το Λουτρό, τα Σφακιά και την Ανώπολη. Έκανε έναν γύρο στη Δυτική Κρήτη με λεωφορεία και ωτοστόπ και κατέληξε στην Παλαιόχωρα. Δυο βδομάδες συνεχών πορειών και κατασκηνώσεων. Γυρνάγαμε εδώ κι εκεί και δε δίναμε δυάρα τσακιστή. Η διαδρομή έγραφε μονάχη τον εαυτό της και κανείς μας δεν είχε κλείσει τα είκοσί του χρόνια. Ήταν εκείνο το διάστημα αιωνιότητας ανάμεσα στην κατάληψη της Νομικής και τον ξεσηκωμό στο Πολυτεχνείο. Δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει τότε, αλλά τώρα είναι φανερό. Επρόκειτο για μια βάπτιση· στα βουνά, τις νυχτερινές φωτιές, τον μεγάλο σκονισμένο δρόμο, τον ζεστό άνεμο και έναν απέραντο αγροτικό κόσμο. Τις νύχτες, μια στιγμή προτού μας πάρει ο ύπνος, ακούγαμε τον Μεγάλο Έναστρο να συλλαβίζει αργά το όνομά μας. Δεν το ξεχάσαμε ποτέ, ούτε την ελευθερία.

                                                                                                       Β.Η.