Τραβώντας την πόρτα απαλά

Αρχίζουμε για να

                 νικήσουμε

Δεκαετίες πια κανείς δεν

                  πιστεύει στη νίκη.

Και οι εκπρόσωποι της Αριστεράς,
αυτοί με τα λόγια τα στρογγυλεμένα, 
τα προσεκτικά διατυπωμένα,
βολεύονται στον προθάλαμο
και μαζί με τους λοιπούς υπηρέτες
μεμψιμοιρούν για τα 
καμώματα των Κυρίων.

Κι ο λαός που ήταν
η ζύμη της κοινωνικής αλλαγής
ανυψώθηκε,
έγινε η ζύμη της κοινωνικής συνοχής.

Κάλπηδες πολιτικοί,

αδιάκοπα κοινοβούλια

αμήχανοι και γερασμένοι

υστερόβουλοι και διστακτικοί,

ένα μακελειό θα συμβεί.

Η μικρή αδελφή στο φωτισμένο δικαστήριο

καταγγέλλει

τον έβδομο θάνατο

της έβδομης νύχτας,

κρύφτηκε το φεγγάρι

σύννεφο περαστικό

ευτυχώς

ξαφνικά κρύος αέρας

κάθε είδους πλεκτάνη

                                            σώστε τη μικρή αδελφή!

Τέλος πάντων,

τι μας νοιάζει εμάς ο κόσμος της παλιάς πολιτικής...

Εμείς μόλις ήρθαμε.

                              Ακολουθώντας τους καιρούς

πανάλαφροι

καβάλα στους ανέμους

χωρίς παλιά χρέη

χωρίς παλιά ψέματα

λαμπροί μαθητές

ερωτευμένοι υπότροφοι

μελετάμε αυτό που υπάρχει

εκείνο που χάθηκε

και υπολογίζουμε αυτό

που τώρα πρέπει να κερδηθεί

γιατί η νίκη έρχεται σ’ αυτούς

που υπολογίζουν σωστά

που μιλούν ανοιχτά

όπως μόνον η νιότη

που ξυπνούν στην ανθρώπινη καρδιά
αυτό που δεν υπάρχει  
γιατί δεν παραβιάζουν τη σιωπή,
εύγλωττοι και ευσεβείς και
Υπηρέτες του Χρόνου,

γιατί η νίκη έρχεται σ' αυτούς
που όταν έρθει η στιγμή
ανοίγονται με αέρινο βήμα.

Γι’ αυτό κι εγώ φορώ το παλτό

               παίρνω το καπέλο

             κλείνω την πόρτα

και κατεβαίνω στο δρόμο

μαζί με τη πρώτη γενιά που πιστεύει στη νίκη.

                                                                                                           

                                                                                             Β.Η