Κυριακή 13 Μαΐου 2018

Το Βάρος του Εαυτού


  Υπάρχει ένας βαθύτερος εαυτός ο οποίος μιλά σπάνια και όταν μιλά, μιλά από την εξορία. Αποστρέφουμε το βλέμμα και κάνουμε ότι δεν ακούσαμε την χαμηλή φωνή. Αν και τόσο μακρινή ακούγεται ολοκάθαρα, σαν ψίθυρος - καμιά φορά εντός μιας ξαφνική σιωπής, καμιά φορά μέσα στη νύχτα. Σαν κάτι ξένο· αλλά τρομακτικά οικείο.

    Προσποιούμαστε ότι νοιώθουμε καλά μέσα στη βουή του κόσμου και αγαπάμε τον πολτό μέσα στον οποίο χανόμαστε. Είναι καθησυχαστικό.
    Και υπάρχει πολύ μίσος σ’ αυτή την αγάπη…

    Νοιώθουμε ησυχασμένοι μες την αδράνεια της μάζας και την αποπροσωποποίηση.
    Θα μπορούσε να είναι μια ακόμα σημασία της λέξης «αυταπάρνηση».

    Υπάρχει όμως κάτι εξαιρετικά ακανθώδες σ’ αυτή την στάση και λέγεται προσωπική δύναμη και προσωπική ευθύνη.
    Γιατί ερχόμαστε μπροστά σε κάτι, αμφιλεγόμενο πιά, που λέγεται προσωπικό θάρρος. Αποσιωπημένο στις μέρες μας· σχεδόν ταμπού.
    Αλλά είναι πολύ επικίνδυνο να μην ασκήσεις την προσωπική σου δύναμη γιατί θα σε εκδικηθεί­­- σκοτώνοντάς σε!
­
    Και η αίσθηση της προσωπικής ευθύνης?  Να κάτι που δεν κάμπτεται αλλά για λίγο μόνο σκύβει το κεφάλι!

    Όλα αυτά είναι πολύ ενοχλητικά. Ζητώ συγνώμη λοιπόν αν ηχώ μελοδραματικός αλλά νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που ο θάνατος έχει γίνει τόσο τρομακτικός στις μέρες μας. Γιατί είναι αυτός που μας σέρνει βίαια μπρος σ’ αυτό το πρόσωπο κι αυτή τη φωνή.
    Δεν είναι ο ευλογημένος θάνατος αλλά αυτός που χάσκει σαν καταπακτή μέσα σε υπαρξιακή έρημο. Ούτε καν την ύστατη στιγμή, έχοντας καταστεί αλλόγλωσσοι, κατανοούμε την εσώτερη φωνή.
   
    Ό,τι όμως ισχύει για έναν άνθρωπο ισχύει και για ένα λαό. Και τα περίφημα προβλήματά μας μέχρι στιγμής, μοιάζουν σαν αιώρηση πάνω από ένα κενό, περιδίνηση γύρω από ένα μηδέν.


                                                                                      Β.Η
                


  


5 σχόλια:

  1. Ναι, συμφωνώ απόλυτα! Με μια ιατρικής μορφής γνωμάτευση και πεζά, θα έλεγα η φωνή της συνείδησης. Ο πραγματικός εαυτός, αυτός που γνωρίζει τα πάντα και δεν λαθεύει ποτέ, και γιατί αποτελεί την αληθινή ουσία της ύπαρξης. Νομίζω το προσωπικό θάρρος, είναι αυτή ακριβώς η δύναμη που μπορεί να γκρεμισει το ψεύτικο είδωλο είτε μιλάμε για έναν άνθρωπο είτε για έναν λαό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε Viliad, καταλήγω να πιστεύω ότι το θάρρος είναι η σημαντικότερη αρετή αφού πάνω εκεί βασίζονται όλες οι άλλες. Είναι κάτι σαν το καύσιμο ή το μπαρούτι. Αν δεν υπάρχει, το πνεύμα απλώς παραμένει...πρόθυμο! Και σ' όποιον λείπει, καλύτερα να μην προσπαθήσει... ζημιά θα κάνει! Με κάποια δύναμη και θάρρος είναι προικισμένος ο καθένας που έρχεται στη ζωή. Τώρα, αν ένας άνθρωπος καταπτοημένος ξαναπιάσει το νήμα από εκεί που λιποψύχισε την τελευταία φορά, πάει να πει ότι ο αγώνας δεν έχει κριθεί ακόμα.

      Διαγραφή
  2. Τα ποιητικά σου κείμενα έχουν το ήθος μιας βαθιάς, ανθρώπινης εξομολόγησης, είναι ταυτόχρονα κραυγή και κάλεσμα για υπέρβαση και ξόρκι στους καιρούς. Έχεις το στίγμα του ποιητή, γιατί (όπως έλεγε ο Arfred de Vighy) ανήκεις "στη ράτσα των παντοτινά καταραμένων από τους ισχυρούς της γης".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αμήν Ρένα! Η επανασύσταση ενός θρυμματισμένου κόσμου απαιτεί μια γερή προεργασία. Κατατείνω στο ότι η επανάσταση πρέπει να τεθεί στην υπηρεσία της ποίησης και όχι το αντίστροφο. Να κάτι που θα έπρεπε πρώτο να συζητηθεί απ' όσους ασχολούνται με τον λόγο.

      Διαγραφή