Arnold Layne

  

    Αν τύχει και κατηφορίσετε κατά δώ, ψάξτε να με βρείτε σε ‘κείνο το φριχτό δωμάτιο, πάνω απ’ το παλιό «Τοπάζ»… ναι, σε ‘κείνο το σπίτι με τα παραισθησιακά μωσαϊκά…

    Πόσες φορές δεν σκέφτηκα, τις ώρες της μεγάλης δόξας μου, ένα μωσαϊκό που χάνει τις ψηφίδες του! Και πόσες φορές δεν ρώτησα: «πόσες ψηφίδες μπορούν να χαθούν προτού πάψει να είναι πιά ένα μωσαϊκό?» Και πάντα απαντούσα, και κάπως με ησύχαζε η απάντηση εκείνη: «ένα αληθινά ρομαντικό μωσαϊκό είναι εκείνο που του λείπουν όσο το δυνατόν περισσότερες ψηφίδες». Και πόσες φορές δεν ξανασχεδίασα στην φαντασία μου τα δάπεδα. Αφαιρώντας συνεχώς ψηφίδες. Κι ας ήξερα τον κίνδυνο που παραμόνευε στη διαρκή αφαίρεση: να βρεθείς ένα βήμα απ’ το κενό, εκεί όπου επικρατεί η μέγιστη συμπύκνωση. Πόσες φορές δεν τριγύρισα μέσα στα άδεια του δωμάτια με την αδάμαστη πεποίθηση πως το κενό στηρίζεται πάνω σ’ έναν άπειρο υδροφόρο ορίζοντα. Σ’ αυτή την άκρη του Αρχιπελάγους κουβάλησα τους εφιάλτες του Ωκεανού.

    Είμαι καλύτερα όμως τώρα, ή σχεδόν καλά. Αλλά δεν μένω και πολύ στο σπίτι. Και στους λόφους, στους λόφους πιά δεν τριγυρνάω σαν αερικό. Και δεν διατρέχω τη μεγάλη άμμο μέσα στο λιοπύρι οικτείροντας τους παραθεριστές. Όμως θα με βρείτε κάποιες νύχτες στην Ορφανίδου να χαζεύω τις γκόμενες, τους μπράβους και τους κράχτες κ.τ.λ. κ.τ.λ.

    Δεν υπάρχει πια ποίηση, δεν υπάρχει λογοτεχνία… στις μέρες μας δύσκολο να βρεθεί καλή ζωγραφική. Αν θέλει κανείς σήμερα να κάνει τέχνη πρέπει να πάρει τα όπλα: Να είναι η πράξη πρωτόγονη. Αρχέγονη… Ας είναι μόνο η πρόβλεψη στρατηγική. Όσοι θέλουν να είναι καλλιτέχνες πρέπει να γίνουν guerilleros! Αυτό!

Καμιά φορά μες τα πλήθη των μεθυσμένων της Ορφανίδου μού φαίνεται πως διακρίνω φευγαλέα τον Arnold Layne. Απεδείχθη πιο τρελλός απ’ όλους μας. Ά, ήταν πάντα υπερβολικά παράτολμος, ένας τολμηματίας ήταν ο φίλος μας ο AL.    

 Ο Arnold Layne υπήρξε φίλος μου. Λένε πολλά, αλλά τίποτα τίποτα! Ο Arnold είναι παλληκάρι! Πέρασε μόνος του το Tazenrouf, το φοβερό "τηγάνι", από την πλευρά της Μαυριτανίας. Τον βρήκανε οι Τουαρέγκ μισοπεθαμένο, με τα μάτια γεμάτα ήλιο, έξω απ’ την Temera, όχι μακριά απ’ το Γκάο. Ήταν μες τις οπτασίες ο φίλος μας ο ΑL. Στο παραλήρημά του είπε πράγματα που δεν έπρεπε να ακουστούν. Απαίσια τώρα η φήμη που τον συνοδεύει… αλλά ποτέ κανείς δεν υπαινίχθηκε ότι τού έλειψε το θάρρος… του φίλου μας του AL …αν υποτεθεί ότι είχε ποτέ φίλους. …Κάποιες φορές νομίζω πως τον βλέπω στην Ορφανίδου, μες τα πλήθη που γλεντοκοπούν κ.τ.λ. κ.τ.λ.

    …Πάντα λίγο θλιμμένος. Πάντα σκεφτικός…

    …έτσι είναι, “σε τέτοιες εποχές μεγάλης σιγουριάς οι γόνιμες ψυχές θα αναχωρούν για «άλλα μέρη», είτε για τις εξωτικές χώρες, είτε για το μεθύσι ή για τον θάνατο”.

                                                                                                      

                                                                                       Β.Η