Οπτασίες, Δόξα και Παραλήρημα. Ένα, Δύο και μετά Μηδέν

 

    Α, πόσο εύκολα παρέλυσε η Βαβυλώνα! Πού είναι τα πλήθη; Πού είναι οι φωτεινοί καταρράκτες; Πού είναι οι σοφοί της γέροντες; Πού είναι οι χιλιάδες σκλάβοι της που ασταμάτητα έτρεχαν στους δρόμους, που δούλευαν τη μέρα και ασώτευαν τη νύχτα;

    Περίτρομοι τώρα κάθονται πίσω από κλειστά παράθυρα και αφουγκράζονται τον κάθε ήχο. Τους τρώει η αγωνία πως το κακό πλησιάζει. Κάθεται για λίγο πίσω από την κάθε πόρτα κι ύστερα πάει παραπέρα.

    Είναι οι τρομεροί άρρωστοι με τα φτερά, που μας νεύουν από μακριά, που στήσαν τα σιδερένια κρεβάτια τους στους δενδροσκεπείς δρόμους για τους οποίους ήταν διάσημη η Βαβυλώνα.

Σέρνεται το φίδι όξω απ’ το παλιό του δέρμα

αφήνει πίσω το θολό πουκάμισο

             σα στιλβωμένη γυαλίζει η ράχη του

             ακίνητο σε κοιτά

             το βάσκανο μάτι.

             Στα καμαρίνια αλλάζουν βιαστικά

στητός ο αυλικός ανεβαίνει σκάλες

             ακούστηκε για μια στιγμή τρομπόνι      

             φαύλα γέλια
             κακή γιορτή.

Έτσι έρχονται κάθε φορά με τη σειρά

οι Οπτασίες

η Δόξα

το Παραλήρημα. 

    Και οι περίφημοι "σκληροί", όλοι τους άνθρωποι του ταραφιού, δραπετεύουν απ’ τα στρατόπεδα εργασίας, ιδιαίτερα από ‘κείνο το καταραμένο στρατόπεδο 41 και φεύγουν ωραία και κινηματογραφικά μέσα από την τροπική ζώνη, από περιοχές ελεεινές και τρισάθλιες, που τις θερίζει σα δαίμονας ο κίτρινος πυρετός και η δυσεντερία, για να πεθάνουν λίγα χιλιόμετρα απ’ τα σύνορα της χώρας της σωτηρίας τους, όπου η υγεία κραυγάζει μες τα μικρά ξύλινα νοσοκομεία της, μες τα ωράρια των υπαλλήλων της, τα λευκά σπιτάκια, τα φρεσκοσιδερωμένα ρούχα και τα παπούτσια του τέννις.

                                                                                            B.H.