Ξαναγύρισα στον τόπο μου
από παντού διωγμένος.
Γύρεψα τις συγκινήσεις
γύρεψα το μεγαλείο.
Καυχήθηκα ότι κατάγομαι από παντού
κι ότι δεν υπάρχει για εμέ πατρίδα
πουθενά.
Γνώρισα τους ανθρώπους
τις χώρες και τα βιβλία.
Γνώρισα τις δουλειές και τους
καιρούς.
Ξαναγύρισα εκεί απ’ όπου
ξεκίνησαν οι προγόνοι.
Όσο έλειπα ερήμωσε ο τόπος
τώρα έρχεται χειμώνας
και σε λίγο πέφτει νύχτα.
Από κάπου κοντά, πολύ κοντά,
ακούστηκε ο αρουραίος των αγρών
παραπέρα το μοναχικό πουλί
κι από πολύ μακριά
ο ίδιος παλιός άνεμος αρχίζει να
φυσά.
Β.Η.
!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια κάτι τέτοια σ' αποκαλώ Δάσκαλο, Δάσκαλε!..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν Χαϊκού!
ΑπάντησηΔιαγραφήεξαιρετικός!
ΑπάντησηΔιαγραφήτα σέβη μου
Οι τόποι είναι αυθυπαρκτοι ενω εμεις πρέπει να τριγυριζουμε για να υπαρξουμε. Γι αυτό οι τοποι έχουν αυτήν την επιβλητικοτητα που καμία φορά αφήνουν την καρδια μας με ένα κενό όταν τους επεξεργαζόμαστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίο Βασίλη. Προσωπικό στυλ, αναγνωρίσιμο. Ιδίως εκεί στο τέλος που ελοχεύει η αδιαόρατη απειλή... Όμορφο και σκοτεινό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύγε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιεισδυτικό, λεπτό, όμορφο. Αληθινό.
Πλους
Επιστροφή στις ρίζες. Καλό και χρειαζούμενο όταν σε καλεί ο τόπος ή όταν σε διώχνει κάποιος άλλος τόπος ή ο τόπος κάποιων άλλων. Άραγε ο πρόσφυγας έχει τόπο, έχει ρίζες;
ΑπάντησηΔιαγραφή