Post-Tourist Era

    Ξενοδοχείο Imperial. Ένας μεσήλικας Σουηδός τραβά φωτογραφίες. «Έκανα εδώ διακοπές με τους γονείς μου στη δεκαετία του ’70», λέει. «Ήταν ένα από τα καλύτερα ξενοδοχεία της Ρόδου. Αυτό και το Mediterranean στην παραλία. Το Mediterranean υπάρχει ακόμα». Η λύπη του και η νοσταλγία στη φωνή υποδηλώνουν κάποιο είδος αταξινόμητου πατριωτισμού. Συνεχίζει να φωτογραφίζει σαν να συλλέγει ξόρκια που θα τού ξαναφέρουν πίσω κάτι από τα παιδικά χρόνια.

    Κάθομαι πότε-πότε, εγώ που αγαπώ κάθε λογής ερείπια, κάτω από τις ακακίες, σ’ αυτό το υπερυψωμένο επίπεδο που κάποτε πρέπει να ήταν η βεράντα του ξενοδοχείου. Έχει πάντα δροσιά 'δώ πέρα. Μέσα απ’ τα στενά φυσά η πελαγίσια αύρα. Τα κτίρια από μπετόν και αλουμίνιο γερνάνε άσχημα, μα τούτο το χαμηλόφωνο σκιάχτρο έχει κάτι το εμβληματικό. Στέκει εδώ για χρόνια, σχεδόν δεκαετίες, όχι σαν μια εικόνα από το παρελθόν αλλά απ’ το μέλλον.

                                                                                                    Β.Η