Οι Ένοικοι

   Οπερετικό πραξικόπημα στην Τουρκία (αγνώστου πατρός). Λουτρά αίματος στη Γαλλία. Βαρβαρότητες του όχλου στην Τουρκία και παράφρονες που οδηγούν φορτηγά με εκρηκτικά στη Γαλλία.

    Τίποτα δεν μας συγκινεί και δεν μας συγκλονίζει μόνο παριστάνουμε τους συγκλονισμένους. Για λίγο μόνο μας απασχολούν τα "Νέα" και την άλλη μέρα τα ξεχνάμε. Πρόκειται για μια επιδερμική συγκίνηση- δεν θα ευχόμασταν κάτι παραπάνω. Ούτε θα το αντέχαμε.

     Πρόκειται για τις "Ειδήσεις". Την "Πληροφορία" και την αδιάκοπη ροή της. Τυπικό και "Θεία Λειτουργία" της σύγχρονης θρησκείας. Που σαν κάθε Θρησκεία προϋποθέτει πίστη. Και είναι η πίστη στην Πραγματικότητα. Ή σ' αυτό που έχει τη φήμη της πραγματικότητας.

   … Αλλά είχαν απαρνηθεί την Πράξη. Επρόκειτο για νεκρούς που ονειρεύονταν ότι ζουν. Για λίγο μόνο το συνειδητοποιούσαν και μετά χάνονταν σε μια νέα δίνη. Το ένα όνειρο "έσβηνε" μέσα στ' άλλο. Σαν να ανανεωνότανε ή "δόση". Επρόκειτο για τους ενοίκους του Κάτω Κόσμου. Μια νέα "έγχυση" φαρμάκου, παραισθητικού και ανώδυνου, τούς κρατούσε κλεισμένους στον σύγχρονο Άδη.

    Κάποτε ένα μακρινό ξυπνητήρι ηχούσε επίμονα κι ενοχλητικά και ύστερα μετάλλαζε σε κάτι άλλο. Και μετά σε κάτι άλλο πάλι.

    Πρόκειται για τους πολίτες της Δημοκρατίας. Ικανοποιημένοι κι αλαζόνες κάποτε και τώρα οι έγκλειστοι ενός καθεστώτος που έχει τη φήμη της Δημοκρατίας.

     Και τρέμουν βαθιά και αμίλητα την ώρα που θα ξυπνήσουν μέσα στο ζωντανό και ξορκισμένο. Την ώρα που θα αρχίσουν να έρχονται οι απλήρωτοι λογαριασμοί ενός ξεχασμένου σπιτιού που για χρόνια παραμένει κλειστό. Την ώρα που θα ξυπνήσουν σε κάτι που δεν είχε ποτέ καμία φήμη.

                                                                           Β.Η