Φευγαλέα επίγνωση

Πήρα στα χέρια μου τα ζάρια

Έπαιξα

Δεν άκουσα το γέλιο

Κακώς, πολύ κακώς

Έπρεπε να το ‘χα καταλάβει

παράξενα ζεστά

Σ’ όλη μου τη ζωή ήμουν λογικός

Ποτέ δεν πίστεψα σ’ ένα μεσσιανισμό του κακού

Κι όμως για μια απειροελάχιστη στιγμή

το ένοιωσα να πυκνώνει

και να γεμίζει το δωμάτιο

σαν την παρουσία ενός παλιάνθρωπου

μονοκόμματη  και ασφυκτική

Σαν μια καταστροφή να είχε συντελεστεί στο μέλλον

και να πλησίαζε με αργό βηματισμό

Ένα πλήθος ζευγάρια μάτια με κοίταζαν μισόκλειστα

τα ζάρια στάθηκαν ακίνητα

Σηκώθηκα

Μπορώ να ξανάρθω? είπα

Η Ουμ Τάτα μου χαμογέλασε πλατιά

είχε χείλη ψαριού

φάνηκαν τα λευκά γαϊδουρινά της δόντια

τα μάτια της όμως ήταν άδεια

Είστε πάντα ευπρόσδεκτος είπε ο χοντρός

η φωνή του μού άφησε την αίσθηση μαχαιριού

που σκουπίζεται πάνω σε νοτισμένο χόρτο

Βγήκα στον καθαρό αέρα

Άκουγα τα βήματα μου

σαν να βάδιζε άλλος

Πρέπει να ‘χε βρέξει

όσο ήμουν εκεί κάτω

Κούμπωσα το πανωφόρι μου ως απάνω

και σήκωσα το γιακά

Ήμουν χαμένος

Δεν υπήρχε άνθρωπος στον κόσμο

πιο άδειος πιο άχρηστος

πιο μόνος.

              Β.Η