Απόγευμα Παρασκευής - Κυριακή πρωί

 Απομεσήμερο Παρασκευής μέσα σ’ ένα βιβλιοπωλείο μ’ έπιασε ένα σύγκρυο κι ένοιωσα χωρίς να κάνω λάθος –ποτέ δεν λαθεύουμε σε κάτι τέτοια - το πλησίασμα ενός παιδικού φίλου. Πήγα άρον-άρον σπίτι έφτιαξα μια σούπα και χώθηκα στο κρεββάτι. Κοιμήθηκα ατέλειωτες ώρες ενώ δούλευε ο πυρετός.

  Χτες ήταν μια μέρα σχεδόν θύελλας. Ο Υμηττός θολός και βουρκωμένος. Ύστερα από ένα χειμωνιάτικο οικογενειακό γεύμα με ζεστό τραχανά και κόκκινο κρασί, τού ρίχνω μια τελευταία ματιά μέσα από βλέφαρα βαριά. Οι ύπνοι πέφτουνε απάνω μου σαν κλινοσκεπάσματα. Ο πυρετός έχει στυλωμένα πάνω μου, σα φανάρια, αναμμένα κόκκινα μάτια σαν την ύαινα. 38 γεμάτο! Δηλαδή 38 και κάτι δέκατα. Κοιμάμαι και ξυπνώ. Πίνω ζεστά φασκόμηλα και ξανακοιμάμαι. Αλλά τι ύπνος χωρίς όνειρα! Τέτοιος ύπνος μέσα στα μάτια είναι μια κηλίδα από μελάνι που απλώνεται.

  Αλλά τι πειράζει? Όσο εγώ κοιμάμαι ανονείρευτα δίπλα στον φίλο μου, το βουνό, αυτό αλλάζει χίλιες όψεις μες το σύννεφο, παίρνει χίλια πρόσωπα άρα: Να, πού πήγαν τα όνειρά μου!

  Το βράδυ βλέπω τον Χορν και τη Λαμπέτη. Η νύχτα έρχεται στοιχειωμένη όλο βροχή και αντάρα. Η ομίχλη ως τα πρώτα σπίτια. Τα νεαρά κυπαρίσσια λυγάνε σχεδόν μέχρι το έδαφος. Ο αέρας σηκώνει τους νερόλακκους. Επομένως είναι μια νύχτα αφιερωμένη στο νερό και στον άνεμο. Για μια στιγμή πεθύμησα να ΄μουνα στοιχειό χαμένο στο βουνό. Ή τη χθαμαλή φωτιά μες το μαντρί. Ή έστω το μοναχικό αντισκηνάκι στο απάνεμο φαράγγι.

  Ξυπνώ απύρετος. Τα χαράματα ξαναεμφανίστηκαν τα πρώτα όνειρα. Η μέρα προαναγγέλλεται λαμπρή. Ψήνοντας τον πρωινό καφέ με πιάνει η επιθυμία να διαβάσω πάλι την Ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου του Ρεημόν Καρτιέ, που διάβαζα τον Σεπτέμβρη. Να διαβάσω για τις απίστευτες ταλαιπωρίες ανθρώπων στα χιόνια, στην έρημο, στη ζούγκλα. Στη λάσπη, στη θάλασσα και στους αιθέρες. Τέτοια θαλπωρή!

  Καμμιά αμφιβολία πρόκειται για αριστούργημα. Ο Καρτιέ σε κάποιες σελίδες φτάνει στον λυρισμό.  

  Υπάρχουν καταστάσεις που όταν διαβάζουμε για αυτές είναι καλά. Όταν όμως συμβαίνουνε σε μας τότε όχι, και δυσανασχετούμε. Ο Πόλεμος είναι μια από αυτές. Ο καθένας μπορεί να κάνει ένα μικρό κατάλογο με τις υπόλοιπες. Είμαι σίγουρος ότι ελάχιστα θα διαφωνήσουμε!                                          

                                                                                              Β.Η