Σαν τυλίχτηκε στις φλόγες
το Δένδρο στην πλατεία Συντάγματος
κι άρχισε να φουντώνει για τα καλά
όλοι κατάλαβαν πως ένα γεγονός
είχε συντελεστεί
Ο θάνατος των Χριστουγέννων
ήτοι: της μεγάλης αθεϊστικής
γιορτής του καπιταλισμού
Δεν ήταν το τέλος μιας
αυταπάτης
ήταν ο θάνατος της
προσποίησης
Εξ ου και το
Πένθος
Β.Η
Έχεις δίκιο! Η "γιορτή" των Χριστουγέννων έτσι όπως έχει διαμορφωθεί δεν είναι τίποτα άλλο εκτός από μια αφορμή για κατανάλωση που δημιουργεί κατάθλιψη και αισθήματα απέραντης μοναξιάς στους ανθρώπους που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να συμμετέχουν σε αυτή την "προσποίηση"!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποια στιγμή φίλε viliad βαριέσαι ν' ακούς ακόμα και τον εαυτό σου...
ΔιαγραφήΈτσι ακριβώς Μπίλυ, όπως το σχήμα του ποιήματός σου:έχουν έρθει τα πάνω κάτω, εξ' ου το πένθος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠ.χ. ο ιεράρχης δεν χτύπησε πένθιμα τις καμπάνες, όταν πνίγηκαν εκατοντάδες άνθρωποι και παιδάκια, αυτό δεν το άκουσε, δεν μας αφορά...
Ποιές καμπάνες Αγνή, ποιά παιδάκια!
ΔιαγραφήΑν η προσποίηση έκρυβε κάτι το αληθινό, τότε ο θάνατός της δε θάφερνε πένθος αλλά χαρά. Αν όμως τίποτε το αληθινό δεν έκρυβε, με τα πλουμίδια της, η προσποίηση, τότε ναι, υπάρχει πένθος. Πένθος όμως για το ψέμμα που χάθηκε, ή μήπως για την ελπίδα, που διαψεύστηκε, ότι ίσως κάτι το αυθεντικό κρυβόταν σκεπασμένο απ' την προσποίηση;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια το ψέμμα θαρρώ Πήτερ Παν! Το ψέμμα είναι βολικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά ποιος πενθεί για το ψέμμα που χάθηκε; Ο ψεύτης, ποιος άλλος; Γιατί γι' αυτόν μόνο είναι το ψέμμα βολικό. Τού κάνει τη δουλειά, που λέμε. Εκείνος που το ψέμμα, δηλαδή ο ψεύτης, τον ταλαιπώρησε, μόνο χαρά μπορεί να νιώθει με το θάνατο του ψεύδους.
ΑπάντησηΔιαγραφή