Ευρώπη... αν μπορούσαν να κλάψουν οι νεκροί του Βερντέν!

                                                                                        Βερντέν

Και οι νεκροί όλων των πολέμων σου!

 

      Κύριοι Ευρωπαϊστές νομίζω ότι κάνατε λάθος! Κατ’ αρχήν πείτε μου αν υπάρχει Ευρώπη! Ή αν για λίγο υπήρξε! Γιατί Γερμανία ναι, υπάρχει! Και η Γαλλία υπάρχει! Και Ιταλία! Και Ελλάδα! Αλλά Ευρώπη? Έπειτα, μία χώρα ζωντανή έχει κατοίκους. Έχει πολίτες. Και ποιοι είναι οι πολίτες της Ευρώπης? Οι μόνοι πραγματικοί Ευρωπαίοι ήταν οι Εβραίοι. Γιατί δεν είχαν άλλη πατρίδα. Μίλαγαν όλες τις γλώσσες της. Ήταν πραγματικοί κοσμοπολίτες. Μα αυτούς τους κάψαμε. Τους κυνηγήσαμε παντού. Και τους κλείσαμε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και τους στείλαμε στην Παλαιστίνη. Να δακρύζουν για τη χαμένη Κρακοβία. Και να γίνουν φόρτωμα στις πλάτες πάμφτωχων βοσκών.

      Και ποιοι θα μπορούσαν σήμερα να είναι οι πιο ένθερμοι πολίτες της Ευρώπης?  Μα φυσικά οι ξένοι της, οι σκουρόχρωμοι μετανάστες. Γιατί ούτε αυτοί έχουν πατρίδα. Και τι πειράζει αν είναι schwarzkopf ή svartskalle ή μαυροκέφαλοι? Και τι τρέχει με την επιδερμίδα? Σε μια υπογεννητική Ευρώπη! Το πολύ-πολύ, τα καινούργια παιδιά να γεννηθούν πιο σκούρα! Αλλά και γι’ αυτούς υψώσαμε φράχτες. Και ξανασηκώνουμε τα εσωτερικά σύνορα. Και χτίζουμε καινούργια στρατόπεδα. Για να πληρωθεί το ρηθέν: Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ευρώπη έκλεισαν μόνο προσωρινά.

      Αυτοί οι «παθιασμένοι» προκαλούν ναυτία στους γηγενείς. Η επική Έξοδος από τις χώρες τους ξυπνάει κρυφό φθόνο. Δέκα ζωές δεν θα έφθαναν στον καλοζωισμένο και εξασθενημένο Δυτικό άνθρωπο για να ζήσει τη νιότη και την αρχαιότητα ενός τέτοιου ταξιδιού. Να λοιπόν γιατί απλώνουμε ξανά συρματοπλέγματα – επικίνδυνα μας πλησιάζει η πραγματική ζωή!

      Και τι σχέση μπορεί να έχει κύριοι Ευρωπαϊστές η «οικοδόμηση» της Ενωμένης Ευρώπης με το χτίσιμο της Αμερικής? Τι σχέση μπορεί να έχει η Διακήρυξη Ανεξαρτησίας με τη «Συμφωνία Άνθρακος και Χάλυβος»? Συγκρίνοντας θα ήταν σαν να συγκρίναμε ένα γάμο από έρωτα, όπου το καλό κρεββάτι είναι εγγυημένο, με ένα προξενιό και έναν λυμφατικό γάμο συμφέροντος. Η Αμερική μπορεί να φτιάχτηκε από καθάρματα, αλλά γοητευτικά καθάρματα, που έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα. Κοιτάξτε τη μανιασμένη πορεία προς τα Δυτικά και τη γοητεία που ακόμα ασκεί το γουέστερν σε ολόκληρο τον κόσμο. Κοιτάξτε τη γένεση μιας μυθολογίας σε μια αβάφτιστη μεγάλη γη. Ναι, μπορεί να βασίστηκε σ’ ένα έγκλημα η Αμερική, τη σφαγή των Ινδιάνικων φυλών, και θα πληρώσει για αυτό, αλλά τουλάχιστον δεν φτιάχτηκε από τραπεζίτες.

      Διαβάστε κύριοι Ευρωπαϊστές κείμενα της εποχής. Νοιώστε, αν μπορείτε, τη δίψα για γη, την αγάπη για την ελευθερία και την περιπέτεια. Νοιώστε τον ενθουσιασμό για τη γέννηση ενός έθνους. Διαβάστε τέλος πάντων τον Walt Whitman! Πού είναι κύριοι οι ποιητές σας?

      Ναι, θα μπορούσε να φτιαχτεί μια χώρα που να λέγεται Ευρώπη. Αλλά θα χρειαζόταν ένα νέο 1789! Ή ένα άλλο 1848! Ή μια δεύτερη Κομμούνα που επιτέλους κρατάει το Παρίσι! Ή την είσοδο και συνάντηση του Ρήγα Φεραίου με τον Γαριβάλδη στη Βιέννη! Ή ένα νικηφόρο γερμανικό 1919 μετά το ρωσικό ’17! Ή ένα άλλο ’68!

       Δεν χρειάζεται νόμισμα η Ένωση, αίμα από κοινού χρειάζεται για να υπάρξει!

          

      Και τι είναι η Ευρώπη χωρίς τη Ρωσία;? Μια Ευρώπη των δύο τρίτων δεν είναι? Δορυφόρος των Αμερικανών! Πώς μπορεί να μένουν έξω ο Τσέχωφ κι ο Ταρκόφσκι? Και πίσω απ’ τα Ουράλια απλώνεται όλο κρυφό πλούτο μια άδεια γη που περιμένει. Αλλά πολύ γερασμένη, πολύ κουρασμένη και βραδυπορούσα είσαι Ευρώπη για τέτοιους άθλους! ...Κι ούτε θ’ άξιζε τον κόπο αν δεν βγεις να ζητήσεις συγχώρεση απ' τις αποικίες!  

   Και η Αφρική πρέπει να ανοικοδομηθεί! 

    Η Ανατολή να ειρηνεύσει! 

    Και μήπως ο Καύκασος δεν είναι  το στήριγμα της Ευρώπης?

      Και η Ελλάδα υπήρξε η μάνα της Ευρώπης. Όχι αυτή η κουρασμένη μήτρα που αρνιέται να γεννήσει, ούτε το μικρό Ελλαδικό χωριό που ζητιανεύει, αλλά η άλλη, εκείνη του Ομήρου. Κι εκείνη που συνωστιζόταν μέσα στα εργαστήρια Λόγου της αρχαίας Αγοράς. Κι εκείνη του Ντελακρουά!

       Και μας ξεπλήρωσε η Ευρώπη. Μας έστειλε εδώ κάτω τους φιλέλληνες. Μα ήταν ξένοι οι φιλέλληνες? Όχι, ήταν Έλληνες με ξένα διαβατήρια! Και τους θυσιάσαμε εμείς στη μάχη του Πέτα!

                                                   …

       Και τι μπορούν να κάνουν οι κάτοικοι της σημερινής Ελλάδας?

 

           Μα αυτοί άφησαν το σπίτι τους σε ξένα χέρια!

           Υπάρχει ακόμα αυτός ο λαός?  Έχει ακόμα γραφή?

           Και σε ποιες πόρτες άφησε τα παιδιά του?

 

       Χωρίς αμφιβολία, Μνήμη, θα μπορούσαν να ρίξουν ένα βέλος από μακριά σαν τον Εκηβόλο Απόλλωνα. Αλλά για το ρίξιμο τέτοιου βέλους μέσα σε δυστυχισμένο σπίτι χρειάζεται απόσταση από τα σημερινά φτωχά πράγματα.

       Πρέπει να είναι ένα βέλος που ρίχνεται από πολύ μακριά. Που ρίχνεται από έναν τόπο πολύ αγαπημένο και χτυπάει ίσια μέσα στην καρδιά. Που ρίχνεται από μια νεαρά Δημοκρατία που ξεφυτρώνει στα νότια σύνορα. 

       Και χρειάζεται αυτή η χώρα γύρω απ’ το Αιγαίο, για μια τέτοια φοβερή ριξιά, χρειάζεται λέω, όλη της τη δύναμη και όλη της την ομορφιά. Χρειάζεται να ανασκάψει όλο της τον εαυτό.

       Και χρειάζεται να ξέρει ο σκοπευτής όχι μόνο την τέχνη τού να ρίχνει με το τόξο, αλλά να ξέρει τόσο καλά τον εαυτό του και να νοιώθει τόσο βαθιά μέσα του την πορεία του βέλους που πετάει, που να μπορεί να ρίξει με δεμένα μάτια. Ίσια μέσ’ στο στόχο!

       Αν ξέρω Ευρώπη… πόσο περιμένεις μια τέτοια σαϊτιά!

       Μα την πίστη μου, αναλάβαμε να κάνουμε μια δουλειά και θα την τελειώσουμε... εγώ και οι φίλοι μου!

 

                                                                                                                    Β.Η.