219 λειψές γραμμές:

      

Προσχέδια για τη Δημιουργία ενός Νέου Κόσμου

                      

                         (προπόσεις στο Μέλλον) 

                                     

Πρώτη Πρόποση

Είναι φανερό ότι άρχισε η διάλυση  

αυτού του πολιτισμού.

Βασανιστική μέχρι στιγμής

θα πάρει διαστάσεις εφιαλτικής σήψης

στα χρόνια που θα ‘ρθουν.

Ήρθε η ώρα να διαπράξουμε ένα έγκλημα

και να θεμελιώσουμε έναν Νόμο και μια πίστη.

Το ένα είναι η καθολική άρνηση

και κατεδάφιση ενός άτεγκτου κόσμου

που μέσα σε σύγχυση

βίαια θα αντιστέκεται στο μοιραίο του τέλος.

Το άλλο, η εξαγγελία

μιας πνευματικής αρχής

διατυπωμένης σε μια ολωσδιόλου καινούργια

και ταυτόχρονα πολύ παλαιά γλώσσα

η οποία θα καθηλώσει

τον άνθρωπο του καιρού μας.

Συγχωρείστε με για το μέγεθος και το βάθος

του εγχειρήματος

δεν υπάρχει κάτι λιγότερο να προτείνω.

Δεύτερη Πρόποση

Παρ’ όλα αυτά, το πράγμα παρουσιάζει την εξής ευκολία:

το περιβάλλον σήψης αποτελεί το καλύτερο λίπασμα

για το σπόρο που θα ετοιμαστεί.

Και την εξής δυσκολία:

χρειάζονται εκείνοι που

καθόλα ξένοι

και ταυτόχρονα πιστοί

θα είναι οι παρασκευαστές.

Αναχωρητές και Επερχόμενοι συνάμα.

Και η καρτερία του Αναχωρητή

εναλλάσσεται με την βία του Επερχομένου.

                …...

Αν η οδύνη της εξορίας  

συνηγορεί για την ηθική στάση,  

η δημιουργία κάτι τόσο αληθινού

που κρίνεται ως απαραίτητο

εγγυάται για την ομορφιά.

Ομορφιά μες την απλότητα.

Αν ο αγώνας για την αλήθεια

οδηγεί στη δημιουργία ενός προτύπου

που γνωρίζει την οικονομία

τότε οδεύει προς την τελειότητα.

Έτσι φθάνει στο απόλυτο.

Τέτοιος αγώνας είναι μια ηθική άσκηση.

Τρίτη Πρόποση

Όταν η επανάσταση θα έχει νικήσει

όταν η ελευθερία θα ανεμίζει τα κουρέλια της

πάνω από χιλιάδες κεφάλια

τότε θα διαπιστώσουμε ότι αυτό που

τόσο πολύ βοήθησε ήταν

η κυριαρχία κάποιων παντοδυνάμων εικόνων.

Η εικόνα είναι κάτι το εξαιρετικό.

Ο άνθρωπος πεθαίνει και ζει

με κάποιες εικόνες

εικόνες και ιστορίες.

Σιωπηλά επεξεργάζεται κάτι ιδεατό

σιωπηλά το δέχεται

και εν κρυπτώ βαδίζει

Αλλά για να φτιαχτούν αυτές οι εικόνες

να ειπωθούν αυτές οι ιστορίες

πρέπει κάποιοι να ιδούν τον κόσμο

σαν να είναι η πρώτη φορά

Σαν να μη τους βαραίνει καμιά εμπειρία.

Σαν να τον έχουν κοιτάξει με την αμεροληψία

του ανθρώπου που μόλις πάτησε το πόδι του εδώ.

Ένα τέτοιο βλέμμα, μια τέτοια ματιά

κάθε φορά που μιλά λέει και από μίαν αλήθεια.

Από μόνη της η αλήθεια γνωρίζει

πώς να λέγεται με ανεπανάληπτο τρόπο.

Ένας ηλικιωμένος ποιητής στο Γιουκατάν

ένας χωρικός στις Μέλαινες Ινδίες

που αγκομαχώντας πίσω απ’ τ’ άροτρο

ξαφνικά σταματά

για ν’ αφουγκραστεί το ευχαριστήριο τραγούδι της γης

ένας Aυτόχθων των αχανών πεδιάδων

που βαδίζει μέσ’ στο χιόνι-θύελλα

ή που μέσα σε τρανή ακινησία

νοιώθει το πρώτο αγέρι της άνοιξης

που φθάνει στη λευκή Αϊόβα

πρώτη ανάσα του καλοκαιριού που έρχεται

και ένας μεγάλος μουσουργός,

ένας Αφρικανός νομάς που σπρώχνει

τα κοπάδια προς το καφετί νερό - Νίγηρα πατέρα

κι ένας στοχαστής,

ένας αρχιτεχνίτης σ’ ένα καρνάγιο στο Αιγαίο

που ορθώνει τη ράχη κι αγναντεύει το Μέγα Κοβάλτιο

και ένας Σιβηριανός κυνηγός,

έχοντας συμπληρώσει τα στάδια της ωρίμανσης,

έχοντας ανταπεξέλθει στους κύκλους της ζωής,

φτάνοντας από εποχές κι από δρόμους

στο τελικό στάδιο της ακεραιότητας,

κατανοούν ο ένας τον άλλον

και αναγνωρίζονται μεταξύ τους

σαν μέλη μιας Λέσχης Ευγενών.

Και αυτό είναι το μέτρο της φιλοδοξίας του καθενός μας.

Δεν αγνοούν την κίνηση των ουρανών

και συνεχώς τους μιλά 

η αδιάλειπτη πορεία των άστρων.

Σκέφτονται τη ζωή μέσα απ’ το έργο,

από την κάθε μικρή λεπτομέρεια

ως τις αδρές και μεγάλες γραμμές του.

Ω, Νύχτα εσύ… θα κατέβεις με τα κλειδιά από πάγο

ν’ ανοίξεις τη μεγάλη αίθουσα χορού

που δονείται μέσα στα χιόνια.

Ω, Νύχτα εσύ… Είσαι η αιωνιότητα!       

Ω, Μέρες εσείς… Είστε η διάρκεια!

Μέσα από εποχές κι από δρόμους

έχουν φτάσει στον μυθικό εαυτό τους.

Τη στιγμή που θα καθίσουν σε κύκλο

ο κόσμος αρχίζει ν’ αλλάζει.

Δεν γίνεται να σκεφτεί κανείς με το μυαλό.

Η καρδιά είναι που λέει στον νου

τι και πώς να το σκεφτεί,

ύστερα ο νους διευθετεί τα υπόλοιπα.

Η καρδιά είναι το πολυτιμότερο όργανο.

Υποφέρουμε τώρα, όμως

οι κακές μέρες θα τελειώσουν.

Τέταρτη Πρόποση

Προς τούτο, όλα πρέπει να ειπωθούν

με όλο το χυμό τους,

ο αφηγητής γυρνά

και ξαναγυρνά

στους κοινούς καημούς

τους πόθους, τις αμαρτίες

τον πόνο, την ήττα, την ελπίδα,

στρέφεται εναλλάξ

στο φως και στο σκοτάδι,

περνά και ξαναπερνά

από τους τόπους της ανθρώπινης ερημίας

ώσπου να γίνει ο υπέρτατος εμπειρικός

κι έτσι αποκαθαρμένος

γίνεται ο οικουμενικός αφηγητής.

Τότε, ακολουθώντας τους ακατάλυτους ρυθμούς

της γέννησης και του θανάτου

θα αρχίσει να προβάλλει μια νέα ανθρωπότητα

για να υμνήσει τις χαρές της καινούργιας εργασίας

και να ξεσπάσει μες τις άγριες γιορτές που θα 'ρθουν.

Πέμπτη Πρόποση

Και τι άραγε μπορεί να σημαίνει:

εξαγγελία μιας πνευματικής αρχής?

Και μάλιστα τέτοιας που να συγκινεί

τους ανθρώπους αυτού εδώ του καιρού?

Και πώς μπορεί κάτι τέτοιο να διατυπωθεί?

Και μήπως υπερβαίνουμε

κατά πολύ

το μέγεθος της εποχής?

Ας αρχίσει λοιπόν η δουλειά!

Το απόλυτο στέκει μέσα στη ζωή,

όχι έξω και πέραν αυτής,

στα πράγματα τα ανθρώπινα

στην ακινησία των πετρωμάτων

στην κίνηση του στερεώματος.

Δικαίως εμφανίζεται μεγαλύτερον αυτής

αφού εκφράζει την πιο βαθιά της αλήθεια

Η αναζήτηση του απολύτου

είναι η κινητήρια δύναμη

της πορείας του ανθρώπου πάνω στη γη

Στη βροχή, στον πόνο

σε κήπο στεγνό από δάκρυα

ασυντρόφευτος ο άνθρωπος

φεύγοντας το κακό

στην αγωνία για το καλό

αρπάζεται απ’ το κακέκτυπο του καλού.

Αλλά κι αυτό πρέπει να αντιμετωπισθεί!

…ζούμε τον ατέρμονα χρόνο

ο πόνος λεπταίνει τον άνθρωπο

η χρεία θα δώσει τη σκληρότητα του μετάλλου 

η αγάπη στη ζωή

ας φέρει την επιείκεια.

Έκτη Πρόποση

Μα πώς μιλώ με τόση σιγουριά

σαν κάποιοι θαυμαστοί Παραστάτες

να είναι ήδη στον δρόμο?

Τα πάντα θα επιλύσει η ανάγκη

Θα υπάρξουν άνθρωποι που θα φέρει ο καιρός

Αυτοί που θα αναζητούν στα πράγματα

αυτό που ουδείς δύναται να υπερβεί

κι αυτό που πρέπει να υπερπηδηθεί.

Μες τη μόνωση θα ακούσουν την κλήση

και θα συλλάβουν τον βαθύτερο τόνο.

Είτε πρόκειται για ήχο

είτε για χρώμα.

Μέσα από διαδοχικές συναντήσεις

θα βρεθούν μπροστά ο ένας στον άλλον.

Σε κάποιες σημαντικές συζητήσεις

θα παιδευτούν από το πείσμα ερωτημάτων.

Φτωχό το ανθρώπινο ον επιβιώνει σε κόσμο δίχως ηχώ.

Ο κόσμος θα ανοικοδομηθεί πρώτα μέσα στο Μύθο.

Με την αφοσίωση θα βρούνε τη δύναμη.

Η αφοσίωση είναι κάτι που χτίζεται.

Μες την ανθρώπινη βουή θα βρουν τη σιωπή

που απαιτεί μια τέτοια εργασία

ήσυχος ο θάνατος ρίχνει τα ζάρια σε κάθε στροφή

η φυλακή χάσκει σα στόμα ανοιχτό

η εξορία κλείνει πίσω τις πόρτες

φυλακή, εξορία θα είναι για αυτούς μαθητεία,

τεράστια φίλτρα,

στην καρδιά τους δεν θ’ απομείνει καμία πικρία

και δεν γνωρίζω άλλο δρόμο από τη θυσία
- όχι για τον λαό, αλλά για τους επίλεκτους
ο λαός πρέπει να ζήσει για την ελευθερία -

και δεν γνωρίζω άλλο σκοπό απ’ την ομορφιά

γιατί - φοβάμαι που το λέω - μ’ αυτήν

τούτος ο πλανήτης

θα λάμψει μέσα στον Κόσμο

μ’ ένα καθάριο γαλάζιο δίχως ντροπή.

                              

Έβδομη Πρόποση

Ονειρεύομαι μια πρωτοπορία που πράττει

Ποιητές παίρνουν τα όπλα

Ονειρεύομαι έναν θηλύμορφο νέο

Την κρίσιμη στιγμή παρουσιάζεται με ιερατική μορφή.

           

Νεαροί Σιωπηλοί από μακρινά προάστια

βαδίζουν ένοπλοι πάνω στα βρεγμένα πλακόστρωτα

μοιράζουν οπλισμό στην πάσχουσα ανθρωπότητα

…Τώρα!

Μια κόκκινη κηλίδα απλώνει

Ξαφνικά ζεστό υγρό ποτίζει πουκάμισο

Μια κοπέλα στριγγλίζει

Ξυπνώ σε πλήρες σκοτάδι

Τρεις και τέταρτο - προχωρημένη ώρα νυκτός

Ακούω τους χτύπους της καρδιάς

Ένα δωμάτιο ζεστό

Tα πρώτα χρόνια της ζωής επιστρέφουν

Δεν γνωρίζω αν είμαι ζώο ή άνθρωπος

Ω καρδιά μου μες στο σκοτάδι, η αναπνοή έχει νικήσει!                                               

                                                       

                                                                      Β. Η