Προς τους Μελλοντικούς Συντρόφους

    Μαζεύονται μες την οικογένεια, στολίζουνε το δένδρο, κάνουνε τα ψώνια, μαγειρεύουν διπλά και τρίδιπλα και το ρίχνουν στο φαΐ μπρος στο ακοίμητο μάτι της τηλεόρασης. Ξαναπιάνουν τις ίδιες συζητήσεις, εύχονται και ξαναεύχονται, στο τέλος ανοίγουνε τα δώρα. Και ύστερα επιστρέφουν… Χωρίς να αντηχεί στ’ αυτιά τους καμία μουσική.

    Στερημένοι τον πολιτισμό τους, κατάντησαν οπαδοί των νεόκοπων «Κέντρων Πολιτισμού» και πελάτες των διασκεδαστών. Στερημένοι τη δική τους γλώσσα, τραυλίζουν σαν μιγάδες στις γλώσσες των διαφόρων επιτηρητών τους και στην αργκό των τεχνικών αδυνατώντας να επικοινωνήσουν. Μια Βαβέλ από μοναξιές! Και όταν η ανία τους περισφίγγει, καταφεύγουν στα κινητά τους και καταβροχθίζονται απ’ αυτά.

    Μνημόσυνα είναι τέτοιες γιορτές και δεν διανοούνται ούτε να ντραπούν που ξέχασαν πώς είναι να γιορτάζεις. Μνημόσυνα των Μεγάλων Γιορτών που έσβησαν είναι τούτες οι πένθιμες γιορτές. Ωχρή ανταύγεια ενός αρχαϊκού κόσμου και των συνεκτικών τελετών που επιβεβαιώναν την ενότητα.

  -«Τα Χριστούγεννα είναι οικογενειακή γιορτή», λένε σαν δικαιολογία. 

Λες και θα μπορούσε η οικογένεια να αντέξει μέσα σε μια κατακερματισμένη και ηττημένη κοινωνία! Τελευταία στιγμή γίνεται επίκληση στο «χαμένο νόημα» και επιστρατεύεται ο παπά-Φραγκούλης που πάει με τη βάρκα στο Χριστό στο Κάστρο αλλά αποκρύπτεται το γεγονός ότι το παιδί γεννήθηκε πεθαμένο και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης μες τα αγοραστικά πλήθη και πίσω από τις πλάτες των θεατών το μεταφέρει στον ουρανό. Μάταιη και η αναφορά στις γιορτές του Ανίκητου Ηλίου. Μια κοινωνία που συλλυπείται τον εαυτό της! Κι έρχεται ο Γενάρης με τη μελαγχολία… Πικρά που είναι τα φρούτα της λειψής χαράς!

   

    Πού είναι λοιπόν η Γιορτή? Τα βαριά δρύινα τραπέζια με τα λινά τραπεζομάντηλα βρεγμένα από κρασί? Ο αδιάκοπος ερχομός και το καμπανάκι της εισόδου που δεν έχει σταματημό? Οι καλοδεχούμενοι ξένοι, οι φίλοι από μακριά και οι πεθαμένοι γλεντοκόποι? Και οι χοροί, τα ξεμοναχιάσματα και τα ενθουσιασμένα βλέμματα που σου ξεσηκώνουν την καρδιά!

    Κουράγιο σύντροφοί μου που ακόμα δεν έχουμε ανταμώσει! Οι δικές μας οι γιορτές θα ξεσπάσουν πάνω στα αποκαΐδια αυτού του έρημου κόσμου. Θα είναι γιορτές που κανείς δεν φεύγει λυπημένος. Θα είναι οι γιορτές αυτών που έχοντας κοινή ζωή διακινδύνευσαν τα πάντα.

                                                                       Β.Η