Ας μη πεθάνουμε Αύγουστο!

   

     Η ώρα του μεσημεριού το καλοκαίρι στον Νότο, στην Ανατολή. Η πιο σκληρή ώρα. Η σιωπή της… σχεδόν μεταλλική. Πιο αβυσσαλέα, πιο υπομνηστική κι από το μεσονύκτι. Ακινησία νεκρική μες τη μεγάλη ζέστη. Σαν να ακούγεται ο Άλλος Κόσμος. 

    Η ώρα των Μυστικών, των παιδιών, των αλαφροΐσκιωτων και των τζιτζικιών. Η πιο μοναχική. Η ώρα των ψιθύρων. Της ερημιάς η ώρα.

    Ο Αύγουστος είναι ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς του Καλοκαιριού. Ο Ιούλιος είν’ ο πρίγκηπας που βαδίζει προς την στέψη.

    Ο Διαβάτης Χρόνος βαδίζοντας μες τις μέρες πλησιάζει προς τον Αύγουστο ή απομακρύνεται απ’ αυτόν. Σαν τον άνθρωπο που διασχίζοντας μία πόλη, κάποια στιγμή φτάνει στο κέντρο της και πέφτει μέσα στη Γιορτή- ο Ήλιος στέφεται Βασιλιάς της ζωής. Ας τον αποκαλέσουμε λοιπόν: ο Εορταστικός μήνας Αύγουστος. Ας μη πεθάνουμε στη διάρκεια της βασιλείας του. Κι ας μη ζήσουμε... χωρίς τον Αύγουστο της ζωής μας!

    Στην Αβάνα, στα 1987, βρήκα ένα ρώσσικο βιβλίο με έργα του Αρμένη Σαριάν. Αξίζει μια απόδοση τιμής η παλιά Σοβιετική Ένωση! Μια χώρα σχεδόν Μυθική! Ας είναι καλά και η Κούβα η ταπεινή!

    Το παλιό Γιερεβάν. Σκυλιά που λουφάζουν στη σκιά, μες τη ζέστη του μεσημεριού στην Κωνσταντινούπολη. To χιονισμένο Αραράτ...

           
                         Οι φοίνικες και οι ασβεστωμένοι τοίχοι
                         μες τη γαλάζια νύχτα. Τα ζώα...

    Η Ανατολή του 1905. Η Κεντρική Ασία της δεκαετίας του ’30. Έμοιαζαν τόσο οικείες, μέσα απ' τα παιδικά μου χρόνια. Τυχερός που γεννήθηκα σ’ ένα σταυροδρόμι κόσμων. Κι έζησα στη σύμπτωση κάποιων στιγμών.

                                                                                                              Β.Η