Μετά τη Λήθη

Διψάω για συντρόφους.

Ορκισμένους συντρόφους.

Κι ας βγούμε, από ερείπια δημόσια κτίρια

               που καπνίζουν

μπρος στα στημένα κανόνια

και τα όπλα που μας σημαδεύουν,

σαν φαντάσματα.

Κι ας μας φέρουν μπρος στο στρατοδικείο

που συνεδριάζει νύχτα με λάμπες θυέλλης

πέρα απ’ το βουβαμένο λαό.

Κι ας μπάσουν μέσ’ στο κελί

-μόνη παραχώρηση-

τη γυναίκα που αγάπησα,

σύντροφό μου από τα άστρα

που θα φέρνει στα σπλάγχνα το παιδί μας,

για το μόνο γάμο που δέχτηκα.

Κι ας με στήσουν το επόμενο πρωί

μπρος σ’ ένα τοίχο με

ξεκούμπωτο πουκάμισο

και στο χέρι ένα κοντό αναμμένο πούρο

με πλατύ χαμόγελο θα χαιρετήσω τον Κόσμο

και το τρομαγμένο βλέμμα αυτών που με σημαδεύουν

και θα ακούσω το παράγγελμα

που θα’ ναι οργίλο για να σκεπάσει την απεραντοσύνη

ένας μικρός γαλάζιος καπνός

ό,τι απόμεινε

κι ο γυιός μου που έρχεται

ό,τι δεν πρόλαβα εγώ

αυτός θα τελειώσει

θα είμαι πιά

Πέραν του Τάφου

εγώ που ποτέ δεν ακολούθησα

θα’χω υπηρετήσει

τη μια και μόνη

άξια υπόθεση.

                                                                   Β. Η