Εξ Όνυχος τον Λέοντα

Αναδημοσιεύω από τον Πύραυλο των Υπογείων την ανάρτηση του Σαββάτου, της 14ης Ιανουαρίου 2012.

Η Αριστερά μπροστά στην κρίση (της)!...

   Σκηνή Α:  15 Νοεμβρίου 2011, πρώτη μέρα εορταστικού τριημέρου, γωνία Τοσίτσα και Πατησίων  (δίπλα στο Πολυτεχνείο).

    Πρεζόνια μπρος στο περίπτερο και στη στάση των λεωφορείων. Σ' όλο το βάθος του πάρκου της Τοσίτσα πάνω από μια εκατοντάδα πρεζόνια, όρθια σε «ξύλινες» στάσεις, ξαπλωμένα σε κουβέρτες, σε μηχανική κίνηση με το «σπαστό»  περπάτημα  της πρέζας, μια θάλασσα δυστυχίας και εξαθλίωσης. Οι τοίχοι της σχολής Καλών Τεχνών μαυρισμένοι από τις νυχτερινές φωτιές. Σκουπίδια που τα σέρνει ο άνεμος μια εδώ μια εκεί. Ανάμεσά τους πάνε κι έρχονται με κρύο χαμόγελο και κοφτερό μάτι οι «θηρευτές». Στο πέρασμά τους, σκιές σηκώνονται από τα πεζοδρόμια.

     Στις δύο στάσεις των λεωφορείων λιγοστοί «κανονικοί» άνθρωποι στέκουν με παγωμένα πρόσωπα στραμμένα προς την Πατησίων. Καμώνονται  πως δεν είναι εκεί!

 

    Σκηνή Β: Ακριβώς στην γωνία της Τοσίτσα, εκεί που αρχίζει το κτήριο του Πολυτεχνείου, η ατμόσφαιρα αλλάζει. Μεγάφωνα: "Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες". Λιγοστά τραπεζάκια αριστερών οργανώσεων με έντυπα και αφίσες. Μπρος στην κεντρική πύλη (κλειστή). Οι δύο πλαϊνές πόρτες ανοιχτές για τον εορτασμό. Λιγοστός κόσμος περιφέρεται μέσα. Το κεφάλι του αγάλματος – λίγα λουλούδια. Περίπου 200 γομάρια της ΚΝΕ άχρωμοι, βλοσυροί, απροσπέλαστοι, πίσω από δεκάδες τραπεζάκια με αφίσες. Κάποιοι έχουν τον Ριζοσπάστη υπό μάλης. Δύο-τρεις κοπέλες  μόνο. Αντρίλα. Προστατεύουν το πολυτεχνείο από τους αναρχικούς. Βαριά μυρωδιά  "προλεταριακής" μπατσίλας.

     Έξω πάλι επί της Πατησίων προς Στουρνάρα. Αρχίζουν πάλι τα τραπεζάκια των αριστερών οργανώσεων, γεμάτα προκηρύξεις, αφίσες – πουλάνε βιβλία. Τροτσκιστές, άκρα αριστερά, Σύριζα, στη γωνία και αντιεξουσιαστές. Όλα εκπνέουν στη Στουρνάρα μεs στον θόρυβο της κυκλοφορίας. Καστανάς (1), πιο ήπια παρουσία τοξικομανών, αυτοκίνητα, αυτοκίνητα…..

Συμπέρασμα που συγκλονίζει σαν ξαφνική αποκάλυψη: Η Αριστερά συγκατοικεί αρμονικά με την πρέζα. (Σαν να) έχει έρθει σε συμφωνία μαζί της και (σαν να) έχουν μοιράσει τον χώρο. « Μέχρι εδώ εσείς, από δω και μετά εμείς!»

Παρόρμηση: Όλοι αυτοί οι αργόσχολοι που "χτυπούν κάρτα" στον εορτασμό θα έπρεπε να μπουν στην Τοσίτσα και να καθαρίσουν τον χώρο από την πρέζα. Όχι για να σπρώξουν τους εγκλωβισμένους της  κάτω από την Πατησίων, όπως θα έκαναν τα παλληκάρια του Καρατζαφέρη, όχι για να σκουπίσουν τα κοινωνικά σκουπίδια "κάτω από ένα κρεβάτι" όπως κάνει το κράτος υπό τις προτροπές  της ακροδεξιάς αλλά για να αναλάβουν, να πάρουν πάνω τους, όλο το θέμα–πρέζα. Να ανοίξουν, σαν Αριστερά, σταθμούς αποτοξίνωσης, να συμπαρασταθούν man to man σε κάθε τοξικομανή, να φτιάξουν, με τους μαντράχαλους που διαθέτουν, ομάδες κρούσης που να ξυλοφορτώνουν τους εμπόρους όπου τους βρίσκουν και να τους κυνηγάνε παντού, να σημάνουν συναγερμό στις γειτονιές  που χτυπάει η αρρώστια και να οργανώσουν ομάδες περιφρούρησης κατοίκων παντού όπου γίνεται συναλλαγή και να βάζουν δικηγόρους να ερευνούν τις σχέσεις  μπάτσων και ηρωίνης.

     Θλιβεροί Κύριοι της Αριστεράς! Δικοί σας είναι όλοι αυτοί! Φτωχιά λαϊκή  νεολαία! Ένα κομμάτι αυτών που εκπροσωπείτε στο  κοινοβούλιο! Εκπεσόντες  είναι!  Αλλά εσείς αποδεχθήκατε την πρέζα (επομένως τα πάντα) εδώ και δεκαετίες σαν ένα σύμπτωμα των μοντέρνων καιρών! Και δεχτήκατε  την αλλαγή των καιρών και ό,τι αυτοί έφερναν σαν να ήταν κάτι νομοτελειακό. Σαν να ήταν  φυσικό φαινόμενο. Γιατί ήσασταν ήδη ηττημένοι πριν από την έλευση αυτών των καιρών!

     Θλιβεροί Κύριοι! Υπάρχουν πανούκλες που δεν θα έπρεπε να είχαν καμία ευκαιρία σ αυτήν την χώρα! Γιατί ήταν όμορφη χώρα. Και δεν αντιληφθήκατε ότι βάδιζε προς την ερήμωση. Και κοιτάξτε τι έρχεται τώρα: άνεργοι, άστεγοι, συσσίτια, άρρωστοι, φόβος και το χειρότερο, το απλανές βλέμμα!

     Κοιτάξτε την Γερμανία του ‘30. Δείτε την ασθμαίνουσα προσπάθεια μιας άλλης Αριστεράς να προλάβει τον Χίτλερ. Δείτε την αλληλεγγύη στους απεργούς, στους ανέργους, τις επιτροπές αλληλοβοήθειας, τους συμβουλευτικούς σταθμούς ψυχικής υγιεινής, τις ομάδες άμυνας  ενάντια στους φασίστες. Αλλά ειπώθηκε ήδη: επρόκειτο για μία άλλη Αριστερά. Κι εκείνοι οι άνθρωποι ήταν πρόθυμοι να ματώσουν. Προέρχονταν από ένα επαναστατικό εργατικό κίνημα. Και είχαν ήδη ματώσει στα γερά!

       Πάρτε στα χέρια σας την μπροσούρα του ιατρού  Β. Ράιχ: "Να τι είναι  πολιτική!" Και διαβάστε  εκεί μέσα την αγωνία του και την προσπάθειά του.  Διαβάστε: "Συνειδητοποίηση σημαίνει στοχασμό πάνω  στην ερήμωσή σου".

     Διαβάστε ξανά: "Για μένα, στράτευση σήμαινε, όχι κομματική δραστηριότητα και κομματική καριέρα αλλά κοινωνική δουλειά".

      Δείτε τι κάνουν σήμερα η Χαμάς και η Χεζμπολά! Φτιάχνουν σχολεία, φτιάχνουν νοσοκομεία, εκπαιδεύουν, προστατεύουν και φροντίζουν τον λαό τους. Να γιατί η Χεζμπολά αντιστάθηκε νικηφόρα στον ισραηλινό στρατό. Αλλά αυτοί έχουν ανθρώπους που δεν φοβούνται να νικήσουν. Και δεν φοβούνται τον κοινωνικό μόχθο. Ενώ εσείς είστε επαγγελματίες αριστεροί!

      Κύριοι της Αριστεράς, η όψη του Πολυτεχνείου το μεσημέρι της 15-11-2011 έδειχνε ότι είστε ανύπαρκτοι στον δρόμο. Και η μόνη επιθυμία σας είναι να βελτιώσετε τα ποσοστά σας στις επόμενες  εκλογές, να αναβαθμιστείτε κοινοβουλευτικά και να ανακαινίσετε τα μαγαζιά σας.

       Εμείς είδαμε την Αριστερά στην Τοσίτσα - άρα την  είδαμε παντού! (Για του λόγου το αληθές: κοιτάξτε πως χάσατε την μάχη του Αγίου Παντελεήμονα επειδή δεν την δώσατε ποτέ. Μάλλον ούτε αυτή σας αφορούσε. Ούτε σας κλόνισε ότι φτωχοί άνθρωποι πήγανε με την άκρα Δεξιά).

      Έχετε αναθαρρήσει από την πρόσκαιρη άνοδο των ποσοστών σας στις δημοσκοπήσεις. Αλλά αυτή η κρίση πρόκειται να σας τελειώσει!

         Γι αυτό κάντε, σας παρακαλούμε, τρία βήματα παρακάτω. Μη βρωμίσει εδώ το κουφάρι σας .

      Και κάτι ακόμα. Ποτέ να μην γίνουν εκλογές! Το τελευταίο πράγμα που μας νοιάζει είναι οι εκλογές!

                                                                                                     Β.Η

Σημερινό Υστερόγραφο: Θαυμάστε τώρα κατάσταση αριστερού εμφυλίου! Αποτέλεσμα τού ότι η Αριστερά μπλέχτηκε με κάτι για το οποίο δεν ήταν φτιαγμένη και το οποίο την ξεπερνά κατά πολύ.   
   Πικρή ικανοποίηση, να "τα 'χω πει" μέσα στα χρόνια. Κρίμα που δεν καταφέραμε να φτιάξουμε κάτι άλλο... εγώ κι οι φίλοι μου.