Η μήτρα του Τσέρνομπυλ είναι πάλι σε οίστρο

Εκλέχτηκε με ένα πρόγραμμα ειρήνευσης, όταν όμως πήγε στο Ντονμπάς, στην Ανατολική Ουκρανία, οι ένοπλες ομάδες τού ‘τριξαν τα δόντια. Του έδωσαν να καταλάβει ποιοι κάνουνε κουμάντο στη χώρα. Οι Αμερικάνοι του εξήγησαν τι πρέπει να κάνει και τι να αποφεύγει. Σαν πρόεδρος, τα καθήκοντά του θα περιορίζονταν περίπου στις Δημόσιες σχέσεις. Θα ‘βαζαν «στην υπηρεσία του» ακόμα και το Χόλυγουντ, άλλα ο ίδιος θα τελούσε υπό επιτροπείαν. Αυτοί θα τρομπάριζαν τη χώρα όπλα, συμβούλους και διεθνείς εθελοντές.
   Έτσι ένας κωμικός της σειράς βρέθηκε να παίζει σε μια τραγωδία. Και μάλιστα σε έναν ρόλο που δεν είχε ποτέ του ονειρευτεί. Τη σωτηρία της Ουκρανίας. Και ακόμα παραπέρα: τη σωτηρία του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Κατάλαβε ότι τα πράγματα τον ξεπερνούσαν. Αλλά σε τέτοιο γιγαντιαίο και θεοσκότεινο παιχνίδι, ένα μαύρο παραμύθι, αντί να σηκωθεί να φύγει τρέχοντας, έμεινε, θαμπωμένος από έναν ρόλο εκτυφλωτικό. Ή από ένα αίσθημα προσωπικής τιμής. Ίσως και τα δύο. Ούτω πώς, ένας ηθοποιός δευτέρας διαλογής που έγινε πολιτικός -και μέσω της πολιτικής εν τέλει- θα γνωρίσει το βάθος του επαγγέλματός του. Έχει πάρει πια τον δρόμο για να γίνει ένας τραγικός ήρωας. Προσπαθώντας να ξεφύγει απ’ την μέγγενη της Ακροδεξιάς και των Αμερικανών ζητά δημοψήφισμα που θα εγκρίνει «οποιαδήποτε συμφωνία ήθελε προκύψει μέσα από διαπραγματεύσεις». Δεν πρόκειται όμως να τον αφήσουν να κάνει βήμα πίσω. Αν έχει το μπόι, το ανάστημα που απαιτεί η θέση που βρέθηκε έστω κι από σπόντα, θα δυσαρεστήσει  αυτούς που θέλουν να κάνουν την Ουκρανία μια παγίδα και θα το πληρώσει ίσως με τη ζωή του. Εν τω μεταξύ η χώρα καταστρέφεται για τα ξένα μάτια. Όσοι βρέθηκαν μέσα στο σίδερο και την πυρά δεν πρόκειται να επιστρέψουν. Και δεν μιλώ μόνο για τους νεκρούς.
    Στο βρετανικό κοινοβούλιο τραύλισε τον λόγο του Τσώρτσιλ το 1940… in the darkest hour. Οι βρετανοί κοινοβουλευτικοί πρέπει να στριφογύριζαν στις θέσεις τους ενοχλημένοι και ν’ αλλάζαν βλέμματα. Στο ελληνικό κοινοβούλιο αναφώνησε «Ελευθερία ή θάνατος» και, προχωρώντας λίγο παραπάνω, παρουσίασε κάποιους «Ελληνοουκρανούς μαχητές» έτσι για να ‘χουμε κι εμείς εικόνα τού πώς περίπου έμοιαζαν ο Αθανάσιος Διάκος, ο Οδυσσεύς Ανδρούτσος ή οι Σουλιώτες. Η συνταγή είναι ανέμπνευστη, τα υλικά χάλια! Αλλά η Δύση δεν έχει κάτι καλύτερο να διαθέσει.
    Στην Κύπρο τα πράγματα εξελίχθηκαν χειρότερα. Αναγκαστήκαν να κλείσουν τα μικρόφωνα. Αυτός ο ίδιος ή εκείνοι που ήταν πίσω του. Δεν βοηθάνε για πολύ οι συναισθηματισμοί όταν έχεις φάτσα την Ιστορία.
     Κάποιες στιγμές θυμίζει κάτι αλαφρόμυαλους μέτριους κακούς στα γουέστερν οι οποίοι ποτέ δεν φτάνουν στο τέλος της ταινίας. Κάποιες άλλες, παλιάτσο που μπλέχτηκε σε δαιμονικό χορό. Αλλά αν ο Ζελένσκυ έχει πάρει τον δρόμο για τη στιγμή της κρίσης του όπου θα μάθει ποιος πραγματικά είναι, ο κεντρικός ήρωας του δράματος που όλοι παρακολουθούμε είναι ο Πούτιν. Από το τι θα κάνει και τι θα μπορέσει να αποφύγει, από το αν θα ξεπεράσει τα μέτρα ή όχι, εξαρτάται το ηθικό δίδαγμα που θα συναχθεί.
    Από τη στιγμή που οι αντίπαλοι δεν του αφήσαν κανένα περιθώριο, πατά πάνω στα χνάρια του Ιβάν του Τρομερού. Ο αγώνας του είναι να κλείσει έναν κύκλο που όλο και ανοίγει προτού κλειστεί κι ο ίδιος μέσα. Οι κινήσεις που κάνει, μια μια, είναι όλες, όπως λένε στο σκάκι, αναγκαστικές. Θα έπρεπε να είχε προσεχθεί αυτό από την αντίπαλη πλευρά.
    Οι Αμερικανοί και οι ευρωπαίοι σύμμαχοί τους όμως, που άναψαν την Ουκρανία, είναι τόσο άθλιοι που συνεχώς ρίχνουν λάδι και ξύλα στη φωτιά. Άνοιξαν αυτόν τον κύκλο και συνέχεια τον διευρύνουν. Θα πάρουν στο τέλος αυτό που στον καθένα τους αναλογεί. Οι Ευρωπαίοι θα καταλήξουν πλήρως υποτελείς στον προστάτη σύμμαχό τους ενώ αυτός, ο Σύμμαχος -όπως κι άλλοι πριν απ’ αυτόν- θα συνειδητοποιήσει πολύ πικρά ότι ο κόσμος είναι άπειρος και είναι αδύνατον να κατακτηθεί.
    Αυτοί που κάνουν κουμάντο στην άλλη ακτή του Ατλαντικού είναι τόσο αποτρελαμένοι βλέποντας την ανάδυση νέων δυνάμεων, την επιστροφή της Ρωσίας και την αμερικάνικη ισχύ διαρκώς να πέφτει, που δεν υπάρχει περίπτωση να συμβουλευτούν κάποιους αξιόλογους και μετριοπαθείς ανθρώπους που διαθέτει η χώρα τους. Πρόκειται για μια λούμπεν ηγεσία (ένα ακόμα αδιάψευστο σημάδι παρακμής) που δεν αποκλείεται να ανατινάξει τον κόσμο.
    Όσον αφορά εμάς τους υπολοίπους (είτε μικρές χώρες είτε οι απανταχού θνητοί) που παρακολουθούμε σαν θεατές την εξέλιξη του δράματος καλύτερα να αποφύγουμε πάση θυσία ν’ ανεβούμε στη σκηνή. Τίποτα το καινούργιο δεν παίζεται εκεί πάνω αφού η Ρωσία και η Κίνα είναι απολυταρχικοί κολοσσοί με τη ζωτικότητα αυτών που έρχονται διψασμένοι για πλούτο και ισχύ. Θα παρακολουθήσουμε λοιπόν ξανά κάποιους βάρβαρους να διαλύουν τους παρακμασμένους. Αν βέβαια προλάβουμε τούτη τη φορά.
 

                                                                                   Β.Η.

…….

 Υ.Γ. Ίσως είναι η τελευταία παράσταση. Η καταστροφή, με τούτη τη μορφή ή άλλη, μοιάζει αναπόφευκτη. Η τεχνολογική δύναμη της ανθρωπότητας αυξάνεται συνεχώς για να καλύψει την πνευματική ερημοποίηση. Φυσικά ισχύει και το αντίστροφο: η τεχνική πρόοδος απλώνει κάθε είδους ερήμωση. Ας μη σπαταλούμε άλλο τους εαυτούς μας. Θα χρειαστούν και κάποιοι αισιόδοξοι μετά την καταστροφή για να δείξουν το μάθημα μέσα απ’ το πάθημα.