Η Παγωμένη Ακρόπολη

 

Ούτε απ’ την Πατησίων ούτε απ’ την Πειραιώς σ’ έχω έτσι ιδωμένη. Να ‘ρχεσε απ’ το Σύμπαν και ν’ αρπάζεις απ’ το πέτο την άσκοπη πόλη. Αλλά η πόλη σέρνεται, στα γόνατα πεσμένη, στη Ζήνωνος, στη Γενναδίου και στο Μεταξουργείο. Και περισφίγγεται από τους νεκροζώντανους των προαστίων.

    Θα φτιάξουμε έναν στρατό και μ΄ αυτό τον στρατό θα φτιάξουμε έναν άλλο λαό. Αντηχώντας έναν βαθύτερο τόνο θα φτιάξουμε τους πρώτους πολίτες της νεαρής Δημοκρατίας.

    Το δίπολο Αθήνας-Σπάρτης… Ο άλλος πόλος – η Σπάρτη – έχει πάνωθέ της τον αρρενωπό Ταΰγετο. Και μετά ο Γρανικός και οι Επίγονοι. Η αρχαιότητα είναι μια τετελεσμένη τραγωδία. Έπειτα ήρθαν οι αιώνες του ύπνου. Οι δύο Ρώμες κι η τουρκοκρατία. Και μετά η Παλιγγενεσία. Δυνατό κύτταρο, ζωή σπαταλημένη. Δυο αιώνες αμηχανίας.

    Η αρχαιότητα, σα σύνολο, είναι η συντελεσμένη τραγωδία. Μας κληροδοτήθηκε για να σπάσουμε τον κώδικά της και να την ξεπεράσουμε. Ας είναι αυτή η επιστροφή μας απ’ τον Πάγο.

    Δεν θα ξαναζήσουμε αν δεν τεθούμε στην υπηρεσία του σκοπού. Αν δεν αναλάβουμε το έργο.

                                                                                       Β.Η.