Δεν υπάρχει μέλλον εδώ και πολύ καιρό

Λοιπόν το Πάσχα εφέτος ήταν εφιαλτικό. Πλάκωσε μια αλλόκοσμη ζέστη μαζί με σκόνη από την Αφρική. Η έρημος, μετά από 10 χρόνια μιας ντεμέκ οικονομικής κρίσης και μιας -καπάκι- κρίσης θανατολαγνείας, περνάει τη Μεσόγειο. Δεν είναι πράγμα τυχαίο η προέλαση της ερήμου... Η έρημος ακολουθάει τον πόλεμο. Για την ακρίβεια, ο πόλεμος έχει κηρυχτεί από καιρό. (Μαντέψτε από ποιον ενάντια σε ποιον!) Η Αττική ολόκληρη έμοιαζε σαν να θέλει να καεί, αλλά έλειπε ο άνεμος. Οι γραφειοκράτες στην εξουσία έδειξαν στους παπάδες ποιος είναι το αφεντικό (για την ακρίβεια, τους είπαν κατάμουτρα ότι δεν τους χρειάζονται πλέον γιατί οι γιατροί μπορούν να κάνουν καλύτερα τη δουλειά). Έκαναν ένα ακόμα καψόνι στον πληθυσμό (δύσκολα βρίσκεται πια ελεύθερος άνθρωπος, μόνο «προ-άρρωστοι»… ούτε καν λαός, μόνον όμηροι, αιχμάλωτοι πολέμου και λιώμα πληθυσμός) απαγορεύοντάς τους να καταφύγουν στα χωριά τους. Και ο "λιώμα πληθυσμός" έβγαλε ξανά τα απωθημένα του στα φυλακισμένα ζώα κατασφάζοντάς τα προς χάριν μιας παράδοσης που την έχει "γραμμένη", εκτός κι αν πρόκειται δια στομαχικήν τέρψιν... Και μετά τους φταίει ο ιός!

Έπειτα, ποστάρουνε σε τούτο δω το «βιβλίο φαντασμάτων» φωτογραφίες από μαγειρίτσες και στρωμένα τραπέζια. Θραύσματα ονείρων. Γίνανε και κάτι συζητήσεις για τα εμβόλια και τις εταιρείες... όλοι εξπέρ! Λες και πρόκειται ν’ αγοράσουνε αμάξι! Πάντως ότι συμμετέχουν σ’ ένα πείραμα... ότι αυτοί οι ίδιοι είναι το αντικείμενο του πειράματος! δεν το πολυλένε. Ότι το πείραμα είναι φιλόδοξο και επιθετικό και ότι είναι πολιτικό και υγειονομικό συνάμα, όπου εμπλέκονται η πολιτική, η βιοτεχνολογία και η φαρμακευτική βιομηχανία, αυτά προτιμούν να μην τα σκέφτονται. Τέτοιες σκέψεις θα τους έβαζαν μπρος σε δυσβάστακτες υποχρεώσεις. Μόνο, ψύχραιμα κι απλά, κάνουν κάτι σαν «διαχείριση ρίσκου». Ακούστηκε και κάμποσες φορές η ευχή: «και του χρόνου, και του χρόνου να ‘μαστε καλά!», αλλά χωρίς να το πιστεύουν και πολύ· ήταν ένα Πάσχα χωρίς Ανάσταση!

Υποθέτω ότι στα Πάσχα που έζησε ο λαός μες στην Κατοχή υπήρχε μια συντροφική προσμονή και θυμάμαι στα τελευταία χρόνια της Δικτατορίας, παρότι δεν ήμασταν θρήσκοι, που, τέτοια μέρα, μοιραζόμασταν με οικείους και αγνώστους μια κοινήν ελπίδα. Τέτοια γύμνια δεν έχω ξαναζήσει. Προσδοκώ πια κάποιες άλλες γιορτές, σε καιρούς που μέλλονται, όπου στο κέντρο τους θα ‘ρχεται ζείδωρη και πάλλουσα η ανάσταση του Ανθρώπου! Αυτά, αγαπητέ Νίκο Kool και χάρηκα που με θυμήθηκες!

                                                                                                             Β.Η.