Θυσία

Ω, τι θαυμάσια εποχή να κάνεις βόλτες! Να μη δουλεύεις! Να μην έχεις πουθενά να πας! Να γνωρίζεις τις χαρές της απλότητας και να διαβάζεις το «Πόλεμος και Ειρήνη»... Τι άλλο πράγματι θα μπορούσε να διαβάζει κανείς σε τέτοιες προπολεμικές ημέρες!

Άδειες οι λεωφόροι των αυτοδιαφημιζόμενων «παγκόσμιων πόλεων». Μόνα τους τα νερά αναπηδούν στα συντριβάνια. Μες το ημίφως των μουσείων τα αριστουργήματα του παρελθόντος ησυχάζουν από το αδιάκοπο ποδοβολητό των τουριστών και τις φωνές των ξεναγών. Θαυμάσια! Ο πλανήτης ξεκουράζεται.

Βαδίζοντας στις αμπαρωμένες πόλεις ή ομορφιά ξεχωρίζει. Η ασχήμια επίσης. Τα κτίρια ξεπροβάλουν σαν γλυπτά δίχως νόημα. Μια ακατανόητη αρχιτεκτονική αποκύημα ενός παράλογου και στρεβλωμένου νου! Εκατομμύρια μοιάζουν να έφυγαν ξαφνικά. Αλλά όχι, εκεί κοιμούνται ύπνους τηλεόρασης. Εκεί στέκουν πίσω απ’ τις γρίλιες. Ανοίγω το παράθυρο κι ένα πουλάκι λαλεί. Ο πρωινός αέρας σείει τις κορφές των χουρμαδιών. Άνοιξη γεμάτη φόβο θανάτου. Αόριστη απειλή που έρχεται μέσα από ένα  τοπίο ειδυλλίων. Πόσο παράξενο σε ένα τέτοιο ειρηνικό πρωί! Μα, μια στιγμή! Περιμένετε! Ο θάνατος δεν είναι ένας παλιός φίλος; Μα, βέβαια! Όλη τούτη η ερήμωση, είναι μήνυμα από πολύ μακριά! Μήνυμα από τον πλανήτη Γη! Είναι η ερήμωσή του που επιστρέφει… το ξύπνημα του αποσιωπημένου, πανικός των τύψεων. Είναι ο αγγελιοφόρος που ’ρχεται απ’ τα καμμένα δάση της Αυστραλίας κι απ’ τις πλατφόρμες των εξορύξεων. Είναι ο μαντατοφόρος που ‘ρχεται τρέχοντας στους άδειους δρόμους από τις εσχατιές της Αμαζονίας κι από τους παραπόταμους του Κόνγκο. Εκεί που με ένα χτύπημα της τσάπας σπάσαμε το «Μαύρο Κουτί» της Γης! Είναι αυτός που έρχεται απ’ τη σιωπή των εργαστηρίων, εκεί που αποπειραθήκαμε να μπούμε στον κεντρικό υπολογιστή. Είναι ακόμα αυτός που έρχεται μες την ηχώ του διαρκούς αλληλοσπαραγμού. Α, επιτέλους, κατάλαβε η Γη ότι είμαστε μόνοι κι αβοήθητοι, ότι σκοντάφτουμε μες τα σκοτάδια του νου κι αποφάσισε να μας βοηθήσει. Α, βέβαια, είναι η Γη ένας σκεπτόμενος πλανήτης! Μας στέλνει ένα μήνυμα περιτυλιγμένο σε μια κάψουλα θανάτου, γιατί έτσι μόνο μπορούμε να καταλάβουμε. Ο θάνατος είναι ο μυστικοσύμβουλος της ζωής. Γεμίζοντας τα πνευμόνια μου με τη φρεσκάδα της άνοιξης αναλογίζομαι αυτούς που χάθηκαν. Αυτούς που δέχτηκαν να πεθάνουν για να φτάσει ως εμάς το πολύτιμο μήνυμα. Χαμηλώνω τότε το βλέμμα κι ακούγοντας το μοναχικό πουλί κάνω μια προσευχή, να γίνει κατανοητό τούτο το κρυπτικό σημείωμα.                                                               

                                                                                     
                                                                                         Β.Η.