Η Τάφρος

Πάλλεται και τρέμει ο ποιητής τις νύχτες πιο πολύ κι απ’ τη φλόγα του κεριού όταν σκέφτεται την εποχή του. Καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να παραπονεθεί για την παρακμή της αφού όλα παρακμάζουν. Ξέρει πως μόνο να λυπάται μένει που έτυχε σ’ αυτόν να ζήσει σε τέτοιους μικρόψυχους καιρούς.

Δεν θα αγωνισθεί στον Μαραθώνα, δεν θα πάρει μέρος στην αέρινη επέλαση, δεν θα σταθεί πάνω στα καταστρώματα την ώρα που σηκώνεται η αύρα απ’ τη Σαλαμίνα και υψώνεται ο παιάνας, ούτε θα αντιμετωπίσει τους Πρώσσους στο Βαλμύ. Και ζηλεύει τον Αισχύλο όχι τόσο για τη δόξα του την ποιητική αλλά γιατί δεν έζησε το παρατεταμένο τέλος αλλά την ακαριαία αρχή. Όσο και να υπολογίζει με το χαρτί και το μολύβι, δεν θα ‘ναι αυτός που θα δοξάσει την αυγή μίας μεγάλης εποχής. Γιατί ξέρει πως 50 χρόνια αφανούς προετοιμασίας χρειάζονται για τέτοια νίκη.

Συνέβαινε κάποτε, ένας στρατός που έκανε επίθεση να πέφτει μες τις τάφρους που είχε σκάψει με επιμέλεια ο αμυνόμενος. Άνθρωποι και άλογα και όπλα έπεφταν σ’ αυτά τα φριχτά χάσματα ώσπου οι επερχόμενοι να περάσουν πατώντας στις πλάτες των σκοτωμένων.

Θα ζήσουμε αρκετά ώστε να περάσουμε πάνω από τα σκάμματα που γέμισαν οι προπορευόμενοι? Θα ‘μαστε εμείς οι τυχεροί που θα διασταυρώσουμε τα σπαθιά με την ανακτορική φρουρά?

 Κι αν ναι… ας είμαστε ανάμεσα και στους 700 εκείνους Θεσπιείς!

Επίσης, κάποτε πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα: υπάρχει μια κραταιά αυτοκρατορική φρουρά ή πρόκειται μόνο για τις δικές μας σκιές?

                                                                                                                           Β.Η