Israel boom boom!

Israel boom boom! Kill kill, Israel kill kill! Israel boom boom, Israel kill kill! Adolf Hitla was a good teacher, taught the Jews how to kill! Adolf Hitla taught some good lesson to the Jews! Israel boom to kill, boom to kill!

Shoot shoot at the one who runs in the open! Aim and shoot! Paff! that’s it! Shoot the Philistine who runs in the gutter, pull the dead dog’s body at the side of the road. Shoot shoot! Survival is the only life that there is!

What goes up will go down! What goes up…! Then, they will be slaughtered from ear to ear for all  they have done to this beautuful people and no one will say a word! They will be drowned in their own blood and that time the humanity will not say a word!

In the meantime, they get rotten in their beds!

                                                                                                                  Β.Η

Το Βάρος του Εαυτού

  Υπάρχει ένας βαθύτερος εαυτός ο οποίος μιλά σπάνια και όταν μιλά, μιλά από την εξορία. Αποστρέφουμε το βλέμμα και κάνουμε ότι δεν ακούσαμε την χαμηλή φωνή. Αν και τόσο μακρινή ακούγεται ολοκάθαρα, σαν ψίθυρος - καμιά φορά εντός μιας ξαφνική σιωπής, καμιά φορά μέσα στη νύχτα. Σαν κάτι ξένο· αλλά τρομακτικά οικείο.

    Προσποιούμαστε ότι νοιώθουμε καλά μέσα στη βουή του κόσμου και αγαπάμε τον πολτό μέσα στον οποίο χανόμαστε. Είναι καθησυχαστικό.

    Και υπάρχει πολύ μίσος σ’ αυτή την αγάπη…

    Νοιώθουμε ησυχασμένοι μες την αδράνεια της μάζας και την αποπροσωποποίηση.

    Θα μπορούσε να είναι μια ακόμα σημασία της λέξης «αυταπάρνηση».

    Υπάρχει όμως κάτι εξαιρετικά ακανθώδες σ’ αυτή την στάση και λέγεται προσωπική δύναμη και προσωπική ευθύνη.

    Γιατί ερχόμαστε μπροστά σε κάτι, αμφιλεγόμενο πιά, που λέγεται προσωπικό θάρρος. Αποσιωπημένο στις μέρες μας· σχεδόν ταμπού.

    Αλλά είναι πολύ επικίνδυνο να μην ασκήσεις την προσωπική σου δύναμη γιατί θα σε εκδικηθεί­­- σκοτώνοντάς σε!

­

    Και η αίσθηση της προσωπικής ευθύνης?  Να κάτι που δεν κάμπτεται αλλά για λίγο μόνο σκύβει το κεφάλι!

    Όλα αυτά είναι πολύ ενοχλητικά. Ζητώ συγνώμη λοιπόν αν ηχώ μελοδραματικός αλλά νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που ο θάνατος έχει γίνει τόσο τρομακτικός στις μέρες μας. Γιατί είναι αυτός που μας σέρνει βίαια μπρος σ’ αυτό το πρόσωπο κι αυτή τη φωνή.

    Δεν είναι ο ευλογημένος θάνατος αλλά αυτός που χάσκει σαν καταπακτή μέσα σε υπαρξιακή έρημο. Ούτε καν την ύστατη στιγμή, έχοντας καταστεί αλλόγλωσσοι, κατανοούμε την εσώτερη φωνή.

   

    Ό,τι όμως ισχύει για έναν άνθρωπο ισχύει και για ένα λαό. Και τα περίφημα προβλήματά μας μέχρι στιγμής, μοιάζουν σαν αιώρηση πάνω από ένα κενό, περιδίνηση γύρω από ένα μηδέν.

                                                                                      Β.Η

                

  

Ευσεβείς Βάνδαλοι

Δεν θα κάψουμε τις σημαίες σας επειδή μισούμε το χώμα. Χώμα που μας γέννησε. Δεν θα μπούμε στις εκκλησίες σας με λασπωμένα άρβυλα επειδή είμαστε φονιάδες. Εμείς είμαστε αυτοί που με ματωμένα κουρέλια σκεπάζουν την καρδιά τους. Κι οι μόνοι που δέχονται να κλίνουν το γόνυ μπρος στην απειροελάχιστη ουσία του κόσμου.

…Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ, και θα ήταν αρκετό! Θα προσπαθήσω όμως να εξηγήσω τον λόγο που θα ποδοπατηθούν τα σύμβολά σας.

Υπάρχει εκείνη η παραβολή της καμήλου που περνά μέσα απ’ το μάτι της βελόνας. Που είναι φυσικά η τριχιά από κάμηλο και όχι κάποια κάμηλος με καμπούρες. Και βέβαια αυτή η κάμηλος είμαστε εμείς- όλοι εμείς. Και πώς θα γίνει να περάσουμε μέσα από το στενό πέρασμα παρ’ όλη τη χοντροκοπιά μας ή τις καμπούρες μας, αν θέλετε, που είναι τα «αμαρτήματά» μας, οι αστοχίες μας? Πώς αλλοιώς παρά μόνο αν η κάμηλος γίνει λεπτή σαν βλέμμα- από δω η είσοδος κι από εκεί κιόλας η έξοδος. Και πρέπει η ζωή η ίδια να αποκτήσει την αστραφτερή λεπτότητα του βλέμματος.

Ορίστε λοιπόν, είμαστε ήδη στα χωράφια της ποίησης, που είναι μιά επαγγελία ευτυχίας, δηλαδή η επαγγελία μιάς ζωής ικανής για τέτοιο πέρασμα. Η επαγγελία «ενός κόσμου που παίρνει τη μορφή του».

Και πώς προσεγγίζουμε μια Γη της Επαγγελίας? Πώς αλλοιώς παρά με μια πράξη που είναι μια μετάφραση. Μια σχεδία- ή μια κιβωτός μεταφορών αν θέλετε- σε έναν κόσμο κατακλυσμού. Και σε έναν κόσμο Κατακλυσμού που έχασε την πίστη του- δηλαδή έπαψε να είναι θρησκευτικά πιστευτός – προσεγγίζουμε εμείς το ιερό μέσω της βεβήλωσης. Προσέξτε: όχι προσπαθώντας να ξαναστήσουμε στα πόδια της μια πίστη που τρεκλίζει αλλά μέσω της βεβήλωσης προσεγγίζουμε το ιερό.

Και αντηχεί μέσα σ’ αυτήν ένα ποιητικό «πιστεύω». Χρειάζεται θάρρος για κάτι τέτοιο.

Δεν είμαστε κάποιοι ανίεροι, κάποιοι ασεβείς. Αντίθετα είμαστε βαθιά θρησκευόμενοι- ίσως και πιο βαθιά από εσάς- μέσα στη πρώτη κοινωνία χωρίς θεό. Και είμαστε μόνο εμείς που στεκόμαστε ανοιχτά εμπρός σ’ αυτή την έλλειψη. Όμως το γνωρίζουμε διαισθητικά αλλά και έχουμε σκεφτεί διεξοδικά πάνω σ’ αυτό: το ιερό θα είναι μαζί μας ως τη συντέλεια του κόσμου.

Να λοιπόν γιατί μέσω της ποιητικής πράξης, που είναι βέβαια θρησκευτική πράξη, προχωράμε σε τέτοια επαγγελία. Η βεβήλωση ξαναμαγεύει έναν εγκαταλελειμμένο κόσμο.

…εμείς οι νέοι βάνδαλοι… τα πάντα θα βεβηλωθούν!

Κι αν εσείς ή εμείς, δεν έχει σημασία, άνθρωποι είμαστε όλοι μας, έχουμε ανάγκη από μια Εδέμ, που δίχως αυτή δεν μπορούμε να κάνουμε, πώς θα επιστρέψουμε σ’ αυτήν, αφού -θα συμφωνήσετε φαντάζομαι μαζί μου- άπαντες ευρισκόμεθα Ανατολικά της Εδέμ?

Σκεφτείτε παρακαλώ πάνω σ’ αυτό.

                                                                                                                  Β.Η

   (βασισμένο σε κάποιες ιδέες των συντρόφων Michel Deguy, Ζαν Λυκ Νανσύ και Μαλλαρμέ)