Παλαιστίνη αγαπημένη
με τα παιδιά που δουλεύουν
σαν άσσοι τη σφεντόνα
με τις γυναίκες που βαδίζουν
στητές, έχοντας μέσα τους μία
γυναικεία θεότητα
με τους άντρες λιγόλογους και αυστηρούς
που έχουν το βλέμμα ίσια μπροστά
πέρα απ’ τη φυλακή και τη νυχτερινή ριπή
για σένα ας βγω από τον κύκλο
που μέσα του κλείστηκε η ζωή μου.
Μια λοφοπλαγιά στη Τζενίν
με τρία κυπαρίσσια περιμένει τον τάφο μου,
τάφο ενός σαχίντ,
τον μόνο που θα μου δώσει ησυχία.
Αρκεί να βλέπω τις κορφές τους
που γυρεύουν ν’ αρπάξουν λίγο ουρανό.
Αρκεί να ‘ρχεται η Αρίφα
να μου σιγοτραγουδά.
Αρκεί να ‘ρχεται ο Γκαμάλ
και να μου φέρνει νέα
να ‘ρχονται κι οι φίλοι του
να κάθονται στη σκιά
ν’ ακούω για σένα Παλαιστίνη.
Ας έρχεται κι ένα πουλάκι σαν μένω μοναχός
να μου αλαφροκελαηδά
ότι ακόμα άνεμος παλεύει μ’ άνεμο
και το σφυρί χοροπηδά πάνω στ’ αμόνι.
Θα ξέρω τότε ότι είναι ζωντανός ο σιδεράς
κι οι παραγιοί στα φυσερά.
Θα ξέρω τότε ότι η άμμος στις σκάλες
μιάς πολυκατοικίας στη Γιάφφα
με περιμένει να ξαναγυρίσω.
Και στη Γάζα μετά τη βροχή
θα με χαιρετήσουν οι χαρταετοί.
Παλαιστίνη, θα μπορέσει η πατρίδα μου
να γίνει σαν και σένα αγαπημένη?
Ας είναι τότε να πεθάνω
στην πατρώα γη!
Β.Η
Στη ζωή μου πάντα είχα ένα μεγάλο ερωτηματικό! Αν η θυσία για ένα σκοπό, για μια ιδέα, είναι προτιμότερη από την προσφορά για μια ζωή στην ιδέα αυτή; Η Παλαιστίνη είναι μια πραγματικότητα και μαζί είναι και μια ιδέα, ένα σύμβολο. Άραγε χρειάζεται η Παλαιστίνη μάρτυρες ή εργάτες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΒασίλης
Φίλε Viliad, θα σου απαντήσω πλήρως με μια επόμενη ανάρτηση. Πάντως η Παλαιστίνη έχει και μάρτυρες και εργάτες. Μια "ιδεατή Παλαιστίνη", εδώ ή αλλού, θα είχε την ίδια ανάγκη.
ΔιαγραφήὌμορφο τὸ ποίημά σου, Ἠλία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤὸ πρόβλημά μας εἶναι πὼς θὰ μᾶς σκοτώσει (στὴν καλύτερη περίπτωση) τὸ 'προσδόκιμον' ἐπιβίωσης, κι ὄχι ὁ ἔρωτάς μας γιὰ κάτι ποὺ ν' ἀξίζει νὰ ζεῖς (καὶ συνεπῶς νὰ πεθαίνεις γι' αὐτό)!
Κι ἡ 'πατρίδα' μας μόνο γιὰ φτύσιμο...
Γιάννης Πατίλης
Τι σας δίνει το δικαίωμα να απαξιώνετε έτσι μια πατρίδα με ιστορία χιλιάδων χρόνων; Θα μπορούσατε να πείτε: ντρέπομαι για την Ελλάδα και για τον εαυτό μου και να αναρωτηθείτε πού είναι οι θεσμοί, οι κανόνες, τι πράττουν οι κυβερνώντες. Ο λογοτέχνης πρέπει να γνωρίζει από πού έρχεται, την ιστορία, τον πολιτισμό και τη γλώσσα της χώρας του. Μόνο έτσι αυτοπροσδιορίζεται σε σχέση με την πατρίδα. Για μερικούς μάλιστα συγγραφείς όπως ο Γιόζεφ Ροτ και η Χάνα Άρετ η γλώσσα και μόνο ήταν αρκετή για να την αναγνωρίσουν ως πατρίδα.
ΔιαγραφήΟ Β.Η θα έλεγα, παραφράζοντας τον Κούντερα, είναι ένας Έλληνας γιατί νοσταλγεί την Ελλάδα. Οι έννοιες της ταυτότητας και της πατρίδας γι' αυτόν είναι θεμελιώδεις. Ο δε στοχασμός σ' αυτές τις έννοιες είναι οι προϋποθέσεις για μια πραγματική αλληλεπίδραση στις πολυ-πολιτισμικές κοινωνίες σήμερα. Έτσι μπορούμε να σκεφτούμε τις δικές μας οικουμενικές ή ψευδο-οικουμενικές αξίες και να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τις ποικίλες πολιτιστικές ταυτότητες και πατρίδες.
Ρένα Μοράρη
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΔιαγραφήΑγαπητέ Γιάννη, δεν κάναμε ακόμα το καθήκον μας επομένως δεν δικαιούμεθα να παραπονιόμαστε για τίποτα και για κανέναν. Μέχρι τότε κανένας λόγος για απογοήτευση. Βασίλης
ΔιαγραφήΠολύ ωραίο, πράγματι το ποίημα!! Ομως η Ελλάδα έχει ανάγκη κι απο μάρτυρες και απο εργάτες, όπως και ολούθε το ίδιο.Αν όμως εχεις ονειρευτεί να πεθάνεις στη χώρα σου,εσυ ,εγω,τότε πρέπει να αξίζουμε στην ιδέα της.Ποιά ειναι? Το λεει ο ύμνος της. Ας απελευθερωθούμε, όπως νομίζουμε ο καθένας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο ένας"κλέφτης¨ θα απαρνιόταν την πατρώα γη να τον σκεπάσει, αν έκρινε ότι μια άλλη γη πληρεί τις προϋποθέσεις γι αυτό. Ομορφο σύγχρονο δημοτικό.
ΑπάντησηΔιαγραφή