Παλαιστίνη αγαπημένη
με τα παιδιά που δουλεύουν
σαν άσσοι τη σφεντόνα
με τις γυναίκες που βαδίζουν
στητές, έχοντας μέσα τους μία
γυναικεία θεότητα
με τους άντρες λιγόλογους και αυστηρούς
που έχουν το βλέμμα ίσια μπροστά
πέρα απ’ τη φυλακή και τη νυχτερινή ριπή
για σένα ας βγω από τον κύκλο
που μέσα του κλείστηκε η ζωή μου.
Μια λοφοπλαγιά στη Τζενίν
με τρία κυπαρίσσια περιμένει τον τάφο μου,
τάφο ενός σαχίντ,
τον μόνο που θα μου δώσει ησυχία.
Αρκεί να βλέπω τις κορφές τους
που γυρεύουν ν’ αρπάξουν λίγο ουρανό.
Αρκεί να ‘ρχεται η Αρίφα
να μου σιγοτραγουδά.
Αρκεί να ‘ρχεται ο Γκαμάλ
και να μου φέρνει νέα
να ‘ρχονται κι οι φίλοι του
να κάθονται στη σκιά
ν’ ακούω για σένα Παλαιστίνη.
Ας έρχεται κι ένα πουλάκι σαν μένω μοναχός
να μου αλαφροκελαηδά
ότι ακόμα άνεμος παλεύει μ’ άνεμο
και το σφυρί χοροπηδά πάνω στ’ αμόνι.
Θα ξέρω τότε ότι είναι ζωντανός ο σιδεράς
κι οι παραγιοί στα φυσερά.
Θα ξέρω τότε ότι η άμμος στις σκάλες
μιάς πολυκατοικίας στη Γιάφφα
με περιμένει να ξαναγυρίσω.
Και στη Γάζα μετά τη βροχή
θα με χαιρετήσουν οι χαρταετοί.
Παλαιστίνη, θα μπορέσει η πατρίδα μου
να γίνει σαν και σένα αγαπημένη?
Ας είναι τότε να πεθάνω
στην πατρώα γη!
Β.Η
