Θα συναντηθούμε Σταδίου και Κοραή…

         α

5 Μαΐου 2010

                        12 το μεσημέρι.

Πάμε στη μεγάλη διαδήλωση.

Καλή τύχη σε όλους!

5 Μαΐου

                        6 το απόγευμα.

Επιβεβαιώθηκαν τα νέα:

            Νεκροί στη Σταδίου.

Σκασμένοι απ’ τον καπνό.

Χρεωμένοι με φονικό,

χρεωμένοι μιαν ατιμία.

Και η ντροπή απάνω μας.

Και το χειρότερο…

άρχισαν να προβάλλουν

            οι φόβοι

και το πολιτικό συμφέρον

ο Αναρχικός «πατριωτισμός».

Λίγα τα σταράτα λόγια

πολλά τα μισόλογα.

Όπως έκαναν και την άλλη φορά, οι άλλοι,

            με τον Γρηγορόπουλο.

Ίδια τα ανθρωπινά

δεξιά κι αριστερά.

                     Τώρα μέσ’ την πίκρα

κάποιοι θα καταλάβουν αυτό που είπε

ο ποιητής Ναπολέων Λαπαθιώτης:

“Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα στη ζωή

είναι να προφυλάξεις μια ιδέα

από αυτούς που την υπερασπίζονται”.

                                      

                                   

                                     

                                        β

Η περίοδος που άνοιξε

            στις 6 Δεκέμβρη του ’08

            με ένα φόνο

έκλεισε στις 5 Μαΐου του ’10

          με τέσσερις.

Κι όπως κάποιοι ξύπνησαν βίαια

το πρωί της 7 Δεκέμβρη του ‘08

με τις πρωινές ειδήσεις

έτσι και κάποιοι άλλοι

τ’ απόγευμα της 5 Μάη του ‘10

θα καταλάβαιναν μουδιασμένοι πως

ό,τι άρχισε μ’ έναν πυροβολισμό

τέλειωνε με έναν εμπρησμό.

Η αθωότητα χάθηκε.

Μία μεγαλύτερη περίοδος

διαρκείας 35 ετών

            έφτασε στο τέρμα της.

Χώρεσε την ανοχή

            προς κάθε είδους αποτρελαμένους

                        μοχθηρούς

και ανεύθυνους.

Η ζωή είναι το μέτρο όλων.

Όποιος και ό,τι την περιφρονεί

                        είναι ο εχθρός.

Ήρθε η ώρα της βίαιης αποκοπής

από τον εχθρό «εντός των τειχών».

                                         

                                           γ

 Ποιοι είναι οι σπάστες

                        και οι εμπρηστές?

Ποιοι είναι το «κόμμα του σπασίματος»?

Αν είναι τα παλικάρια και οι καταδρομείς

όπως παριστάνουν,

αν είναι οι «άτακτοι»

γιατί δεν είναι ποτέ εκεί που

                         θα ’πρεπε να είναι?

Αιχμή του δόρατος της διαδήλωσης?

Πράττοντας κατά την βούλησή της?

Προστατεύοντάς της?

Γιατί την ακολουθούν σαν κοράκια?

Βάρος δυσβάστακτο γι’ αυτήν?

Φετιχιστές της βίας?

Που τη φέρνουν σε θέση απολογίας

                                    απέναντι στην κοινωνία?

Ένας πολέμαρχος, ένας στρατηγός της εξέγερσης,

– ο καπετάν Θοδωράκης, αν ζούσε –

θα τους πέρναγε από μαχαίρι.

                                           δ

Ποιοι είναι το «ένοπλο?

Ποιος τους ελέγχει αφού

δεν τους ελέγχουν οι συνελεύσεις?

Ποιος έχει ανάγκη τη δράση τους

            και τις βαριές αναλύσεις τους?

Οι καιροί είναι πονηροί.

Ένας στρατηγός θα τους έθετε υπό τις

            διαταγές του

            ή δεν θα υπήρχαν.

Στην Αθήνα, που απεχθανόταν τις εξειδικεύσεις,

που για παράδειγμα ούτε οι πολιτικοί

ούτε καν οι δικαστικοί

δεν ήταν επαγγελματίες,

η στρατηγική εθεωρείτο Τέχνη.

Και οι Δήμοι εξέλεγαν τον ικανό στρατηγό

που λογοδοτούσε στην Εκκλησία του Δήμου.

Ο πόλεμος είναι πολύ σοβαρή υπόθεση

                        για να εγκαταλείπεται στους αυτόκλητους.

                                                ε

                                    ...αμέριμνοι

Αν υπάρχει νεκρός απ’ τη μεριά μας

            μετράει υπέρ μας.

Αν υπάρχει αστυνομικός νεκρός

            ή κάποιοι άτυχοι πνιγμένοι

            μετράει υπέρ τους.

Οι νεκροί γίνονται πιόνια.

Είναι το σκάκι του διαβόλου.

Μπήκαμε στην εποχή του.

            Ποιοι μας έφεραν εδώ?

Ποιοι τάισαν το λαό τρέλα?

                        Εμείς πώς αφεθήκαμε?;

                                    Λεπρές πόλεις…

                                    Κατατρώνε τον εαυτό τους!

                        Η Ελλάδα μπαίνει στο σκοτάδι.

                        Βήμα με βήμα.

                                    Αυτή είναι η στιγμή για ηγεσία.

                    Ηγεσία που βγαίνει από τους εξεγερμένους.

                        Έχει ένα σκοπό κάθε στιγμή

                    και δεν ξεφεύγει στάλα απ’ αυτόν.

                        Έχει ένα σχέδιο υλικής λιτότητας

                    και πνευματικού πλούτου.

                        Λογοδοτεί στους εντολοδότες της.

                               Σέβεται τη ζωή.

                                                                    Β.Η, Μάης 2010

                                                                Τραγούδια από τα Αμπάρια