Ο κόσμος της αδικίας
διαλύεται από τις αμαρτίες
του
εμείς οργανώνουμε την Πόλη
που θα τον διαδεχτεί.
Η Πόλις που θα τον διαδεχτεί
δυσκολεύεται να οργανωθεί
γιατί από τη φύση της
φέρει μέσα της τη διαίρεση.
Ο κόσμος της αδικίας διαλύεται κι άλλο
εμείς οργανώνουμε την Πόλη.
Η Πόλις αδυνατεί να οργανωθεί
γιατί δυσκολεύεται πρώτον να ορίσει τον
εαυτό της
και δεύτερον να ορίσει τον
εχθρό.
Ο Δυνάστης εμφανίζεται και ορίζει
στα γρήγορα έναν εχθρό
τον πιο κατάλληλο κάθε φορά
αυτόν που συσπειρώνει.
Ο
Δυνάστης συσπειρώνοντας οργανώνει
συσπειρώνει κι οργανώνει
συσπειρώνει και οργανώνει.
Γρήγορα επικρατεί «καταλύοντας» τον
κόσμο της αδικίας
και βάζει στην άκρη την
αμήχανη Πόλη.
Η Πόλις βρίσκει επιτέλους τον εχθρό
στο πρόσωπο του Δυνάστη
και ύστερα από κάποιες δυσκολίες
τον αποκαθηλώνει.
Ο κόσμος της αδικίας αποκαθίσταται
ανανεωμένος
βάζοντας στην άκρη την Πόλη
η οποία χάνοντας τον εχθρό που
την οργάνωνε
ξαναβρίσκει τη φύση της
που φέρει τη διαίρεση
και ξαναπέφτει σε αμηχανία.
Αυτή η ιστορία συνεχίζεται για πάρα
πολύ καιρό.
Β.Η
(Τραγούδια από τ' Αμπάρια)
Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ΑπάντησηΔιαγραφήενός νεαρού πρίγκιπα, της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.
Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.
Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ’ αλλάξουν οι καιροί.
Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ’ τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ’ τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.
Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλιά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.
Με δύο γέρικες καμήλες μ’ ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ’ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.
Σ’ ένα μήνα σ’ ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...