Απώλεια αγαθού - Εύρεση εαυτού

    Κατεβαίνω την Ιπποκράτους με το λεωφορείο Νο 21. Είναι μεσημεράκι, βιαστικός πάω για δουλειές. Το λεωφορείο κάνει στάση στην Καλλιδρομίου. Οι πόρτες ανοίγουν, άνθρωποι κατεβαίνουν - άνθρωποι ανεβαίνουν. Στα λίγα δευτερόλεπτα που οι πόρτες μένουν ακόμα ανοιχτές κι ελεύθερες από κόσμο, βλέπω την εξής σκηνή: Δυό ηλικιωμένοι άντρες όρθιοι στη στάση κουβεντιάζουν. Πίσω τους μιά γυναίκα κάθεται στον πάγκο. Ακούω τον έναν απ’ αυτούς, έναν τετράγωνο κι ευρύστερνο, γεροδεμένο γκριζομάλλη, με δυνατή φωνή, χειρονομώντας πλατιά, να λέει στεντόρεια: «Ήταν φιλάσθενος και δεν ήθελε να πάει και τους λέει: ελάτε να καταμετρήσουμε το πολεμικό υλικό…» Είναι σαν να βρίσκομαι σε θεατρικό εξώστη και να βλέπω κάτω στη σκηνή. Μετράω το ενδεχόμενο να κατέβω για να παρακολουθήσω τη συζήτησή τους. Η ένταση ανεβαίνει κατακόρυφα. ΄Κεινες τις στιγμές που οι πόρτες είναι ακόμα ανοιχτές, σα να μου φωνάζανε, σα να περιμένανε εμένα, διστάζω. Σκέφτομαι ποιες απ΄ τις δουλειές μου παίρνουνε αναβολή, πώς θα αλλάξω τα σχέδιά μου. Οι πόρτες κλείνουνε με πάταγο. Το λεωφορείο ξεκινά κι εγώ γίνομαι ξαφνικά φυλακισμένος. Νοιώθω την περιέργειά μου να φουντώνει και να χύνεται στις φλέβες μου σα θυμωμένη διαδήλωση. Εγκλωβισμός! Τα βάζω με τον εαυτό μου: Πώς την έπαθα έτσι σήμερα! Εμένα δεν μου ξεφεύγουν ποτέ τέτοιες ευκαιρίες! Εν τω μεταξύ η φαντασία μου καλπάζει.

    Στην επόμενη στάση- Διδότου- κατεβαίνω σαν αυτόματο και το «κόβω» πίσω με τα πόδια. Σκέφτομαι τον χρόνο που περνάει και την ιστορία που χάνεται. Στο μέσον της απόστασης βλέπω το 025, που πάει Βοτανικό, να κόβει «μέσα» και να «πιάνει» στην πάνω στάση σαν φέρρυ μπόουτ που πιάνει σε νησί. Α, δεν πάμε καλά! Καθόλου καλά! Ταχύνω κι άλλο το βήμα, ανοίγω και άλλο τον βηματισμό, ενώ το λεωφορείο περνάει βουίζοντας πλάι μου.

    Μου φάνηκε πως τους είδα μέσα. Και τον γκριζομάλλη στριμωγμένο μες το  σκοτεινό πλήθος των επιβατών να σηκώνει το χέρι προς χειρολαβή. Ανοίχτηκα στη μέση της Ιπποκράτους για να ιδώ καλύτερα τη στάση. Με την ψυχή στο στόμα! Ο πλοίαρχος Σκοτ δεν πρέπει να  ένοιωσε μεγαλύτερη ματαιότητα λίγες εκατοντάδες μέτρα από τον Νότιο Πόλο βλέποντας  μια κόκκινη κουκκίδα (η Νορβηγέζικη σημαία?) μες τη χιονισμένη απεραντοσύνη- σημάδι ότι ο ανταγωνιστής του, ο Roald Amundsen, τον είχε προλάβει. Φτάνω στη στάση και την βρίσκω άδεια.

    Κανείς! Βηματίζω πάνω-κάτω στο έρημο πεζοδρόμιο εν πλήρει απωλεία. Στήνω αυτί προσπαθώντας να ακούσω τον αντίλαλο από τα λόγια που ειπώθηκαν εκεί πριν από 5 λεπτά. Τα κρύα μέταλλα της στάσης παραμένουνε βουβά, οι πλάκες του πεζοδρομίου αδιάφορες. Δεν μπορεί, κάπου πρέπει να αιωρούνται τα λόγια, έστω και για λίγο, πριν αρχίσουν το ατελείωτο ταξίδι τους για το άπειρο. Τίποτα! Και οι άνθρωποι που μοιράστηκαν την ιστορία για πάντα χαμένοι μέσα στην τεράστια πόλη. Σκύβω το κεφάλι και νοιώθω να μαζεύω…

    Παίρνω το επόμενο 025 που έρχεται σε λίγο να με περιμαζέψει. Όρθιος μες το λεωφορείο αρχίζω σιγά-σιγά να συνέρχομαι… για μιά ακόμα φορά καταλαβαίνω: το να χάσω το τηλέφωνό μου, την ταυτότητά μου ή μερικά λεφτά δεν θα μου είχε προκαλέσει περισσότερη συντριβή. Είμαι ένας άνθρωπός των ιστοριών. Και οι ιστορίες είναι η πραγματική δουλειά μου. Αναπνέω μέσα απ’ αυτές και πάνω σ’ αυτές πνέω.

    Είναι κι αυτό μια παρηγοριά, μέσα στην απώλεια να σού δίνεται η ευκαιρία να ψηλαφίσεις το αληθινό σου πρόσωπο.

                                                                                                                        Β.Η