Η Έλευσις

    Δίχως τις λέξεις τα πράγματα θα ήταν ίσως απλούστερα. Χωρίς τη μέθοδο ευκολότερα. Ο Πολιτισμός περιήλθε σε θέση νοκ-άουτ γιατί έγινε ένα άλλοθι. Ο άνθρωπος κρύφτηκε εντός του από τον εαυτό του.  

    Η αταξία στον κόσμο αρχίζει όταν οι καρδιές των ανθρώπων είναι ερειπωμένες. Τότε οι πάντες βρίσκονται σε σύγχυση.

    Ποίηση, Φιλοσοφία, Κριτική, Θρησκεία, Επιστήμη, Τέχνη, Πολιτική ετέθησαν εκτός μάχης. Το πλαίσιο είναι λάθος. Το Πνεύμα τελεί εν εξορία.

    Βρισκόμαστε στο σημείο – μηδέν της ανθρώπινης σκέψης. Επομένως η πράξη, η θεμελιώδης πράξη, είναι ανύπαρκτη. Αυτό που απομένει σαν πράξη, η αέναη πράξη, οδηγεί σε νέες συμφορές.

                                         ……………………………….

    Σαν Έλληνες μπορούμε να ξαναρχίσουμε να σκεφτόμαστε πάνω στο Σωκρατικό ερώτημα: Τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή άξια να την ζει κανείς? Το ερώτημα είναι θεμελιώδες γιατί τοποθετεί τη ζωή κάπου ψηλά και σε καλεί να αρθείς στο ύψος της.

    Ένας Χριστιανός μπορεί να σκεφτεί τη δυσκολία να περάσει η κάμηλος μέσα από την κεφαλή της βελόνας και να έχει στο μυαλό του ότι αν το πέρασμα οδηγεί στη βασιλεία, η κάμηλος  είναι το φουσκωμένο ανθρώπινο εγώ.

    Ένας Βουδιστής μπορεί να σκεφτεί πάνω στην αρχή της ισορροπίας των όντων.

    Ένας Μουσουλμάνος μπορεί να στοχαστεί μπροστά στην έρημο που προελαύνει.

    Η Ευρώπη αρχίζει στα Ουράλια και τελειώνει στην Καλιφόρνια. Η Ευρώπη καλείται να σκεφτεί πάνω στον πλούτο και την ισχύ.

    Πηγαίνοντας στην Αφρική καλείσαι να σκεφτείς πάνω στη σπάνη. Οι Αφρικανοί πιθανόν να φαίνονται ότι υποφέρουν από υπερβολική φτώχεια προς το παρόν, αλλά είναι πολύ υπερήφανοι και φτάνουν στο σημείο να λένε ότι δεν θέλουν να πέσουν τόσο χαμηλά ώστε να επιθυμούν την απόκτηση γης.

     Ίσως οι νομαδικοί λαοί οι οποίοι περιφέρονταν ελεύθερα και κατά βούληση στους λόφους και στις πεδιάδες της Αφρικής – όπως και τ’ αδέλφια τους που αλώνιζαν την Αυστραλία – έζησαν με τον ίδιο τρόπο όπως οι μοναχοί του Ζεν οι οποίοι περιπλανιούνταν τόσο ελεύθερα όπως τα σύννεφα.

     Όταν είδα την ευλαβική μορφή ενός νεαρού Σομαλού να προσεύχεται προς τη Μέκκα στη λαμπρή κόκκινη ανατολή του ήλιου, ένοιωσα πως έβλεπα την αιώνια Αφρική.

               Το σούρουπο είναι ένα χάσμα ανάμεσα στους κόσμους.

               Η Πρωταυγή είναι καταγάλανη.

               Ο Ποταμός Κόνγκο είναι πλατύς σαν τον Κόσμο.
               Αντικρίζοντάς τον από ψηλά
               είναι σαν να μην υπάρχει το ανθρώπινο είδος
               ούτε ο πολιτισμός του
               σαν να διανύεις μια εποχή πριν από την Ιστορία.

               Ο Κόνγκο είναι ο Κόσμος…

               

               η Αφρική θα ανοικοδομηθεί.

    Και το πιο μικρό ποτάμι που κυλάει είναι ο Θεός που εκλιπαρεί. Σε κάθε περίπτωση, ένας Ινδός, ένας Ευρωπαίος, ένας Αφρικανός σκέφτεται, ένας αυτόχθων των Μεγάλων Πεδιάδων, ένας άνθρωπος χαμένος στα πλήθη της Κίνας σκέφτεται… οι πάντες μπορούν να ξαναρχίσουν να σκέφτονται πάνω στο νόημα της ζωής.

    

    Αλλά δεν γίνεται να σκεφτείς με το μυαλό. Η καρδιά είναι που λέει στο νου τι και πώς να το σκεφτεί. Έπειτα ο νους διευθετεί τα υπόλοιπα. Η καρδιά είναι το πολυτιμότερο όργανο.

                Η συ-ζήτηση μπορεί να αρχίσει…

                ή να μην αρχίσει ποτέ!                 

                                                                                                                   Β.Η