ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΛΕΠΤΟΤΗΤΑΣ

Κόρη του λευκού γιαλού

του πιο καθάριου του πιο λεπτού

του πιο διάφανου

κόρη του λευκού γιαλού

με τις μακριές βλεφαρίδες

και το βλέμμα το στοχαστικό

κι εκείνο το άλλο βλέμμα

που ονειρεύεται τον εαυτό του

με τη μπούκλα που ξεφεύγει

απ’  τα δεξιά

που τη χαϊδεύεις παίζοντας όταν

είσαι αφηρημένη

κι ένα γέλιο πρόσχαρο π’  αναβλύζει

απ’ την κοιλιά σου

Όταν σε βλέπω να περνάς

θυμάμαι ότι οι πιο όμορφες γυναίκες

ερχόντουσαν απ’ την κοιλάδα του Ευρώτα

Κόρη που αλαφροπατείς

με τα λεπτά πάνινα παπούτσια

και τα μαύρα ρώσσικα στιβάλια

όχι μ’ εκείνες τις μπότες

τις κτηνώδεις με το ηχηρό

τακουνάκι της αλαζονείας

περνώντας πλάϊ μου σαν αέρας

είσαι η Άρτεμις η ξανθομαλλούσα

που σαρώνει τις πλαγιές

σχεδόν βλέπω τη φαρέτρα.

Κι είσαι άλλοτε μια Νύμφη

και άλλοτε μια από τις Νηρηίδες

Και την επόμενη στιγμή

με το γαλάζιο βλέμμα σκεπτικό

μύτη λεπτή

καλογραμμένο στόμα

είσαι η Αθηνά

η ηλιοπερίχυτη Παλλάδα

που ορίζει τα νοήματα

και καθορίζει τα λεχθέντα

Κι άλλες φορές η πλατιά η Δήμητρα

μητέρα των καρπών

με τα ικανά τα χέρια

Και κάποιες στιγμές η Αφροδίτη

των ανεπαίσθητων αγγιγμάτων

Κυρία των υπαινιγμών των επιθυμιών

και των βλεμμάτων.

Εσύ, δαιμονική θεά!

Κόρη πότε γήινη πότ' αέρινη...

Τι άλλο δείχνει η νεότευκτη ομορφιά σου

παρά τη ρώμη που επιστρέφει

σε τούτο το λαό

Τι άλλο δείχνει η χάρη σου παρά πως έρχεται

η νέα ανάσταση του Γένους

Όταν στέκεις δίπλα μας

δεν χωρά λιποψυχιά

Σε είδα να βαδίζεις μέσα στη φωτιά

ανάμεσα στα παλικάρια

ήσυχη, αμόλυντη

με τη καρδιά δοσμένη στη νέα πίστη

σ΄ αυτό που μας έλαχε να ζήσουμε

το νέο 1905

Δέσποινα των ταραγμένων δρόμων

Δέσποινα των λογισμών μου

Κόρη του λευκού γιαλού

Κόρη της λεπτότητας

Θυμάμαι τη μάννα σου στη Νομική

που μ’ ένα βήμα δρασκέλισε για το λαό της

το σύνορο του φόβου.

Σαν και σένα όμορφη,

ομόρφαινε ως το άπειρο

από την ευθύνη που ‘παιρνε

πάνω στους λεπτούς της ώμους.

Η φωνή της ακούστηκε σαν καμπάνα

όταν ήρθανε τα νέα.

«Δεν θα βγει κανείς!»

Ούτε έκατσε πολύ μέσα στο Πολυτεχνείο.

Ήτανε στη Πλατεία Βάθης και ύστερα στη Μάρνη

σ’ εκείνη την επίθεση στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης

μαζί με τους λαϊκούς και τα παιδιά από τα σφαιριστήρια

που τ’ ασθενοφόρα φεύγανε βουβά

γιατί κουβαλάγανε νεκρούς.

κείνη τη νύχτα που η στριγκλιά έφερνε γύρες

στη μισόφωτη πλατεία

Ούτε για τη σφαίρα που

δέχτηκε στη γάμπα

της άρεσε να λέει

Με τα χρόνια απόμεινε

μόνο ένα λεπτό λευκό σημάδι

Δεκαεφτά κοπέλες στο κελί

όρθιες περιμένοντας

να πάνε για ανάκριση

Τόσος Πλούτος!

Τη βλέπω καμιά φορά

στο λεωφορείο

Είναι λίγο μαζεμένη

Έχει μια κάποια συστολή

Δεν με πειράζει που

τα στήθια της είναι

λίγο μαραμένα

Είναι φυσικό

Μόνο να! που το στέρνο της

κυρτώνει λίγο προς τα μέσα

Κόρη του λευκού γιαλού

Κόρη της λεπτής ευθύνης

δεν ξέρω πώς

δεν ξέρω πού

αλλά είμαι σίγουρος

πως θα σε ξαναβρώ

στην κόρη σου

που ακόμα δεν έχει γεννηθεί.

    (Τραγούδια από τα αμπάρια)   Β. Η.

Εέιι, εσείς από τη Πέρα Άκρη!

 Μαλάκες μου, ξέρετε τι σημαίνει Ελλάδα; Έχετε ποτέ κατέβει απ’ τη Βόρεια Ευρώπη, χειμώνα καιρό, πετώντας ώρες πάνω απ’ τα σύννεφα και μετά το αεροπλάνο σας να κάνει ελαφριά στροφή, και να μην υπάρχουνε πια νέφη; Και ξαφνικά να σκάει κάτω σας ο Θερμαϊκός λουσμένος στον ήλιο; Και πέρα να χάνεται η Σαλονίκη; Και να αφήνετε δεξιά τον Όλυμπο και να λάμπει κάτωθέ σας το Αιγαίο σα φωτερό πιάτο γεμάτο από νησιά; Να σας τυφλώνει η λάμψη του κι η αντανάκλαση μες στο μεγάλο μπλε; Και ξάφνου ένα καράβι; Και πίσω του η άσπρη γραμμή; Κι ύστερα από μια ώρα πτήση που αγωνίζεσθε να ξεχωρίσετε τη Σκιάθο, την Αλόννησο, την Εύβοια, και πέρα οι Κυκλάδες... να τρέμουν τα φτερά και το αεροπλάνο να παίρνει κλίση και να πετάτε πάνω απ’ την Αττική με την ατέλειωτη παραλιακή δαντέλα...τα λιμανάκια της, τους μαλακούς της λόφους που σβήνουνε στη θάλασσα και ο Υμηττός δεξιά σας; Και μια κάτασπρη πολιτεία να κείτεται στον ήλιο σαν τα κόκκαλά προϊστορικού Μαστόδοντος... και πέρα, καθώς αρχίζει η στροφή, η Αίγινα κι η Σαλαμίνα...

Και να βγαίνει ο πιλότος στο μεγάφωνο και να σας απευθύνει αυτή την αρχαία λέξη: Καλησπέρα! Και να σας καλωσορίζει στην Πατρίδα αναφέροντας θερμοκρασία εδάφους; Μια ασύλληπτη θερμοκρασία! Μια ειδική θερμοκρασία όπου γίνεται η κάθε μίξη.

Μαλάκες μου, Υπερασπιστείτε την Πατρίδα! Υπερασπιστείτε τον ξερότοπο! Αυτά τα μονοπάτια μέσα στους πουρναρότοπους με την κοπριά κατσίκας! Υπερασπιστείτε τα θυμάρια! Υπερασπιστείτε τις κουδούνες, και τα κοκκόρια που σας ξυπνούνε στα χωριά και που λαλούνε ξαφνικά μες στο μεσημέρι... Υπερασπιστείτε την Πατησίων! Υπερασπιστείτε την Αλεξάνδρας, την Εγνατία, την Τσιμισκή ... υπερασπιστείτε και την οδό Κρατερού στα Ιλίσια...

 Υπερασπιστείτε τη χώρα απ’ τους εμπόρους, υπερασπιστείτε την απ’ τους Μαφιόζους, υπερασπιστείτε τη απ’ αυτούς που δουλεύουνε σε εταιρείες. Υπερασπιστείτε την απ’ τα τραπεζιτικά σκυλιά. Υπερασπιστείτε την απ’ τους παππάδες και τα πολιτικά τομάρια, υπερασπιστείτε την από τους διαφημιστές και τους μεσίτες και κάθε λογής βιαστές της γης! Υπερασπιστείτε την από τον Τουρισμό! Υπερασπιστείτε την από την οργανωμένη διασκέδαση! Υπερασπιστείτε την από τον τούρκικο στρατό! Υπερασπιστείτε την απ’ τους Αμερικανούς πεζοναύτες! Υπερασπιστείτε την χώρα από τις Μαφίες των γιατρών, των ακαδημαϊκών, των δικηγόρων, των δικαστών, της Εκκλησίας, απ’ αυτούς που σας μιλούν μέσα απ’ την τηλεόραση και σύρτε τα αφεντικά τους μαζί με τους ναρκέμπορους σε φωτισμένα δικαστήρια που ιερουργούνε όλη νύχτα!

Υπερασπιστείτε απ’ την αναπαλαίωση τα θαυμάσια ερείπια! Υπερασπιστείτε απ’ την ανάπλαση τις άθλιες γειτονιές. Έϊ, Εσείς από τη Πέρα Άκρη! Υπερασπιστείτε τα νησιά και τα βουνά! Υπερασπιστείτε τη χώρα απ’ τις μαφίες των εργολάβων και των κατασκευαστικών εταιρειών! Απ’ τις οικογένειες και τα σόγια! Απ’ την ηρωίνη και την κόκα! Τέλος υπερασπιστείτε τη χώρα από τον Διάβολο τον ίδιο και τον δαιμονικό σας Εαυτό! Υπερασπιστείτε τη μικρή Πατρίδα!

Τούτη η χώρα έγινε για να ‘ναι καταφύγιο. Σήκωσε τα σύνορά της ως εκεί που έφτανε κι ως εκεί καλά κι ας περίσσεψε η γλώσσα... Εδώ μέσα τώρα κάνουμε κουμάντο εμείς, παιδιά θαλασσινών, γεωργών, βοσκών, όπως όρισαν οι προγόνοι, κατά την παλαιάν απλότητα, με ψωμί, κρασί και ρίγανη και θαυμαστό φασκόμηλο κι ούτε υπακούμε σε άλλου νόμο.

 

Β.Η.