Παγκόσμιο αδιέξοδο στην Παλαιστίνη

                                                                              William Blake
 

Ποιοι είν’ αυτοί που διακινδυνεύουν έναν Παγκόσμιο Πόλεμο; Ποιοι είναι αυτοί που διέπραξαν μαζικά εγκλήματα και ξεφεύγουν λες κι έχουν ασυλία; Ποιοι είναι αυτοί που καταρρακώνουν το περί δικαίου αίσθημα ολόκληρης της ανθρωπότητας; Ποιοι είναι τέλος αυτοί που τους στηρίζουν και στο όνομα ποιας Αρχής;

Ας πάρουμε τα πράγματα από ΄κει που άρχισαν. Μια φυλή σκλάβων δραπετεύει από την Αίγυπτο. Οδηγητής τους είναι ένας έκπτωτος, ένας Ευγενής, μια πατρική φιγούρα, ο Μωυσής, ο οποίος στο πέρασμά τους μέσα απ’ την έρημο τους δίνει μια θρησκεία και τους κάνει έναν λαό. Με επιμονή και αυστηρότητα τους εντυπώνει ότι είναι ο εκλεκτός λαός ενός καινούργιου θεού που είναι ο αληθινός θεός και υπέρτατα μόνος. Ο απόλυτος Κύριος. Αυτός ο θεός τούς έχει υποσχεθεί μια γη που τους περιμένει. Ο ίδιος ο Μωυσής, δεν θα ιδεί ποτέ αυτή τη γη, θα πεθάνει στην πορεία. Οι Εβραίοι υπό την ηγεσία του Ιησού του Ναυή θα επιπέσουν στη Γη της Επαγγελίας ως ρομφαία του Κυρίου μη ορρωδώντας προ ουδενός. Ως προς αυτό, ζήτησαν απ’ τον Θεό τους ακόμα και να σταματήσει την πορεία του ηλίου για να προλάβουν να τελειώσουν τη σφαγή στην Ιεριχώ. Και αυτός εισάκουσε τα αγαπημένα του παιδιά και σταμάτησε, κυριολεκτικά κάρφωσε τον ήλιο στη μέση τ’ ουρανού! Ατέλειωτες διαμάχες ξέσπασαν με τους αυτόχθονες γύρω απ’ τη γη, οι επήλυδες απετέλεσαν πληγή για την Παλαιστίνη, έως ότου βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους Ρωμαίους. Οι Ρωμαίοι, πραγματικοί κυβερνήτες λαών, δεν ήταν διατεθειμένοι ν’ αντιμετωπίζουν επ’ άπειρον μια διαρκή αναταραχή και τελικά έλυσαν το πρόβλημα ριζικά διασκορπίζοντάς τους στα πέρατα του κόσμου. Η πίστη στην εύνοια ενός τέτοιου θεού, παντοδύναμου και μοναδικού, η οποία σφυρηλατήθηκε στις πιο αντίξοες συνθήκες μέσα στην έρημο, έδωσε δύναμη και αυτοπεποίθηση σ’ αυτές τις φυλές των κακομοίρηδων όσο ήταν σε πορεία, τους έκανε αλαζόνες και αδίστακτους όταν αναμετρήθηκαν με τους αυτόχθονες της γης στην οποία έφτασαν και έδωσε κουράγιο και παρηγοριά όταν τα νέα δεινά ενέσκηψαν στα δυο χιλιάδες χρόνια της Διασποράς τους. Επρόκειτο για μια θρησκεία για όλες τις καταστάσεις. Δεν είναι λίγο να πιστεύεις σε έναν θεό που σε θρέφει και σε προστατεύει όσο περνάς την έρημο, σε αβαντάρει όταν έχεις την ισχύ, δίνει σθένος όταν αυτή η ισχύς χάνεται και κουράγιο να αντέχεις όταν είσαι διασκορπισμένος ανάμεσα σε ξένους λαούς. Σε αυτή τη δυσχερή κατάσταση πρέπει να ακολουθείς τον Νόμο κατά γράμμα, να εφαρμόζεις τη φυλετική αλληλεγγύη και να προσκολλάσαι στους ραββίνους. 

    Είναι ο Γιαχβέ λοιπόν ένας εθνικός θεός, ένας φυλετικός Θεός. Αναγνωρίζει σαν παιδιά του εκείνα που είναι γεννημένα από εβραϊκή κοιλιά και αγαπάει, με τρόπο τρομερό, μόνο αυτά, τα δικά του τα παιδιά. Κανενός άλλου θεός, είναι θεός μονήρης και βλοσυρός! Τον συνάντησε ένας λαός σκλάβων μέσα στον τρόμο της φυγής, τον χρησιμοποίησε ως όπλο κατά των γηγενών όταν έφτασε στην Παλαιστίνη, «η αλήθεια του Κυρίου θα περάσει σαν ρομφαία μέσα απ’ τα βουνά!» συνήθιζαν να λένε, ύστερα αυτός ο λαός ξεριζώθηκε από τους Ρωμαίους και ρίχτηκε στις τέσσερις άκρες της γης για δυο χιλιάδες χρόνια· ο Γιαχβέ ήταν εκεί, μέσα στο γκέττο, να συντροφεύει και να υπόσχεται και τον έφεραν στον αιώνα μας πίσω στην Παλαιστίνη. Ένας τέτοιος θεός δημιουργεί υποχρεώσεις. Ένας τέτοιος θεός που αναγνωρίζει τα παιδιά του απ’ το αίμα, δημιουργεί κρυφή υπεροψία. Δημιουργεί αλαζονεία. Ποιος άλλος λαός έχει τέτοια Οίηση; Δεν είναι λίγο να είσαι ο Εκλεκτός λαός, ο Περιούσιος λαός του Κυρίου! Μια τέτοια πεποίθηση σου δίνει δύναμη στις αντιξοότητες σε κάνει όμως ακαταλόγιστο όταν νοιώθεις δυνατός. Σε κάνει κακομαθημένο παιδί. Θα κάνεις το οτιδήποτε απλά επειδή μπορείς! Ξυπνάει όμως και εχθρότητα στους γύρω σου. Ένας τέτοιος θεός σκανδαλίζει. Καμιά άλλη θρησκεία δεν είναι θρησκεία ράτσας. Θρησκεία κοινού αίματος. Τουλάχιστον στις άλλες δυο θρησκείες που απορρέουν από τον Ιουδαϊσμό οι πάντες μπορούν να γίνουνε δεκτοί. Ανεξάρτητα από φυλετική καταγωγή. Κι ως εδώ είμαστε στον χώρο του Μύθου. Κι έχει σημασία ο Μύθος διότι είναι Γενεσιουργός ανεξάρτητα από τις τυχόν αμφισβητήσεις του από νεότερους ιστορικούς. Κι είναι τούτος ο Μύθος κοινός και για τις τρείς μονοθεϊστικές θρησκείες. Ίσως όμως και να πάλιωσε αυτός ο Μύθος... Γερνούν ακόμα και οι μυθικές εξαγγελίες.

    Συμφώνως λοιπόν προς αυτά, οι Εβραίοι στη Διασπορά ζούσαν περιχαρακωμένοι, σα φυλή, ξέχωρα εν μέσω αλλοπίστων, υποστήριζαν και προωθούσαν τους δικούς τους ενώ όλοι γύρω τους ζούσαν και αγωνίζονταν κατά μόνας. Ήταν φυσικό σαν εσωστρεφής μειονότητα, και σαν «κλειστότητα», να γεννούν την υποψία, αλλά αλληλοϋποστηριζόμενοι ξύπναγαν τον φθόνο κι έκαναν εχθρούς.

    Εργάτες, τεχνίτες και μικροέμποροι, πάμφτωχες μάζες, σχημάτισαν τα γκέττο της μεσαιωνικής Ευρώπης. Αποκλεισμένοι από την ιδιοκτησία γης ασχολήθηκαν με το εμπόριο, την απόκτηση χρήματος, τον δανεισμό και την τοκογλυφία και ξεσήκωσαν την αντιπάθεια. Αδύναμοι πολιτικά προσκολλώνταν μέσα στα αυτοκρατορικά περιβάλλοντα στην κυρίαρχη εθνότητα και ξύπνησαν την εχθρότητα στους λοιπούς υποτελείς. Εμμονικοί μελετητές των Γραφών ασχολήθηκαν με το σχολιασμό και οι πιο ταλαντούχοι ανέπτυξαν ικανότητα στον σχολαστικισμό, στη φιλοσοφία και στα γράμματα. Ασχολούμενοι με το χρήμα και τα γράμματα έγιναν οι πρωταθλητές του άυλου. Έχοντας, οι πιο ταλαντούχοι, συσσωρεύσει χρήμα ήταν παρόντες στη γέννηση του καπιταλισμού. Δεινοί μελετητές των Κειμένων έγιναν γεροί σχολαστικοί και ήταν εκεί όταν η θεολογία έδινε τη σκυτάλη στη φιλοσοφία. Κρυμμένοι μες στην πανσπερμία των αυτοκρατοριών είδαν τη θέση τους να γίνεται επισφαλής όταν μέσα απ’ τη διάλυσή τους άρχισαν να ξεπετάγονται τα έθνη κράτη. Μέσα στα κράτη που περνούσαν τους πόνους της γέννας και απέβλεπαν σε μια λίγο πολύ εθνική ομοιογένεια και ήταν θρησκευτικώς χριστιανικά ξεχώριζαν πλέον σαν τη μύγα μες στο γάλα. 

    Ποιοι άλλοι υπέφεραν αυτή τη Μοίρα του ξένου μες στις κοινωνίες; Μα φυσικά οι Τσιγγάνοι! Μόνο που αυτοί, αδιόρθωτα νομάδες, δίχως γραφή... σαν να ανήκαν σε ένα προηγούμενο στάδιο του Πολιτισμού! Κλεισμένοι μες στον δικό τους κόσμο, αδιάφοροι για τις επίσημες κουλτούρες, παρέμεναν ανέκκλητα περιθωριακοί και αντεξουσιαστές.

    Αντίθετα οι Εβραίοι, οι πιο ικανοί από αυτούς, απέκτησαν κεφάλαιο, διαπλέχθηκαν με τους ισχυρούς, έγιναν αυλικοί και υποστήριζαν τους ομοθρήσκους τους. Εδώ θέλει προσοχή γιατί προσπαθώ να καταλάβω και να εξηγήσω σε τι φταίνε οι Εβραίοι στην αντιπάθεια που τους συνοδεύει. Ποια είναι η ευθύνη τους για τους διωγμούς που υπέστησαν διαχρονικά. Είναι φυσικό βέβαια ότι ένα τέτοιο σώμα συμπαγές, σώμα εν σώματι, που διατηρεί μια αυτοτέλεια, που είναι διακριτό, είναι αποδεκτό όταν οι κοινωνίες είναι σίγουρες για τον εαυτό τους και την ταυτότητά τους και σχετικά ευημερούν. Σε εποχές οικονομικής άνθησης ποιος νοιάζεται ποιες τράπεζες είναι εβραϊκές, και ποιος θα απαιτούσε ένα Πόθεν έσχες όταν για όλους υπάρχει μια θέση κάτω από τον ήλιο; Τα δε παραμύθια περί λαού του Κυρίου και ενός Κυρίου σε συνομιλία με τον λαό του, όλη αυτή μεγαλομανία, παραβλέπονταν ως παραδοξότητες και γίνονταν ανεκτά μιας και προέχει «το κυνήγι της Ευτυχίας» μέσα από τη διατήρηση της ενότητας. Όταν όμως οι κοινωνίες μπαίνουν σε κρίση, οικονομική και ταυτοτική, τότε η υποψία ελευθερώνεται και ανοίγει ο δρόμος για τα πογκρόμ.

    Μια τέτοια θρησκεία αίματος ήταν αναπόφευκτο να συναντηθεί κάποια στιγμή με μια κοσμοθεωρία αίματος που ήταν ο Ναζισμός. Κι έγινε αυτός η Νέμεση του «ιδιαίτερου» λαού- Ώ Mεγάλη Eίρωνα, πανούργα Ιστορία! Αυτός ο Ναζισμός είχε έρθει για να εγείρει τον γερμανικό λαό απ’ την ταπείνωση και να αναπληρώσει τα προβλήματα μιας αδύναμης και προβληματικής γερμανικής ταυτότητας... Και όντας ένας ολοκληρωτισμός χρειαζόταν να ορίσει έναν εσωτερικό εχθρό για να επιτύχει εθνική ομοψυχία, οπότε δεν δυσκολεύτηκε πολύ για να τον βρει. Στη Ναζιστική Γερμανία όπου η φυλετική προέλευση ήταν τέτοιας κεφαλαιώδους σημασίας, φυσικό ήταν οι διωγμοί και ο νόμος του ισχυροτέρου να φτάσουν ως τα έσχατα και να επιβληθεί η τελική λύση διότι την καθαρότητα του αίματος συνοδεύει πάντα ο φόβος της μόλυνσης και τότε δεν υπάρχει έλεος...

    Μια μεγαλομανία που ονειρευότανε μια Έλευση, που τοποθετούσε το μαρτύριο εδώ στη γη και τη λύτρωση στον ερχομό του Μεσσία, συνάντησε μια άλλη που το μαρτύριό της ήταν η ταπείνωση και η ήττα και η λύτρωση ένα Lebensraum. Η απόκτηση με τα όπλα ενός «ζωτικού χώρου». Αφού η Γερμανία είχε φτάσει αργά και οι αποικίες είχαν ήδη μοιραστεί ήταν προορισμένη από τη Μοίρα να χτίσει το μεγαλείο της εδώ, μέσα στην Ευρώπη, με τον απαράμιλλο γερμανικό τρόπο.

    Αυτή η Γερμανία, πιστή στο Αίμα και στη Γη, μισούσε τον νομαδισμό, επομένως οι Τσιγγάνοι προορίζονταν για εξόντωση σαν αθεράπευτα νομάδες. Ανομολόγητο αυτό, αλλά συγκέντρωναν απάνω τους τον αρχαίο φθόνο του εγκατεστημένου για τον πλάνητα.

    Οι Εβραίοι από την άλλη αποκλεισμένοι από την κατοχή γης μάταια προσπαθούσαν να ριζώσουν σε μια Ευρώπη αγροτική, αντίθετα οι πιο καπάτσοι από αυτούς μέσα απ’ το εμπόριο έφυγαν μπροστά· έγιναν κάτοχοι κεφαλαίων και το κεφάλαιο, ως γνωστόν, είναι άπιστο και νομαδικό.

    Θαρρείς προορισμένοι να εκπροσωπήσουν στο συλλογικό υποσυνείδητο το ακραίο κακό, ταγμένοι στην Επιστήμη που αποκαθήλωνε τις αρχαίες δοξασίες και απομάγευε τον κόσμο, μη γνωρίζοντας καμμιά εδαφικότητα, συστρατεύονταν με τους πρωτεργάτες του νέου κόσμου που ανέτειλε μέσα απ’ τον ολοκληρωτισμό του παμφάγου καπιταλισμού την ίδια στιγμή που εκατομμύρια εξαθλιωμένοι αγρότες σέρνονταν στα εργοστάσια.

    Ταυτόχρονα οι διανοούμενοί τους ήταν κοσμοπολίτες, άνθρωποι των γραμμάτων, άθεοι και αποστάτες της φυλής τους και περήφανοι απάτριδες ταγμένοι με την «εβραϊκή σοσιαλιστική επανάσταση ενάντια στον φασιστικό εθνικό Γολγοθά», μισητοί για αυτό εν πάσι τα έθνη.

     Κι εδώ ας σταθούμε σε μια σημαντική ημερομηνία. Το 1897, ο Τέοντορ Χερτσλ οργανώνει στη Βασιλεία της Ελβετίας το Πρώτο Σιωνιστικό Συνέδριο, όπου αποφασίζεται ότι είναι αναγκαία η ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους το οποίο πρέπει να δημιουργηθεί στην Παλαιστίνη. Ο παλαιστινιακός πληθυσμός «παρακάμφθηκε» στο συνέδριο της Βασιλείας καθώς οι Σιωνιστές του Χερτσλ αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την παλαιστινιακή εθνική οντότητα.

    Ο Σιω­νι­σμός ήταν λοιπόν ο ε­βρα­ϊ­κός ε­θνι­κι­σμός, μια πολιτική ιδεολογία. Διακήρυξε ό­τι ό­λοι οι Ε­βραί­οι α­πο­τε­λούν έ­να έ­θνος, και ό­χι α­πλά μια θρη­σκεί­α ή ε­θνι­κή κοι­νό­τη­τα και ε­πι­πλέ­ον ό­τι η μό­νη λύ­ση στον α­ντιση­μι­τι­σμό εί­ναι η συ­γκέ­ντρω­ση ό­σο το δυ­να­τόν πε­ρισ­σοτέρων Ε­βραί­ων στην Πα­λαι­στί­νη και η δη­μιουρ­γί­α κρά­τους σ’ αυ­τήν. Η ε­γκα­θί­δρυ­ση “ε­νός εθνικού (αποκλειστικά εβραϊκού) κράτους που θα α­πο­τε­λέ­σει το σπί­τι των Ε­βραί­ων”. Να λοιπόν που εκείνος ο παλιός ρατσισμός, ο σύμφυτος με την ιουδαϊκή θρησκεία, ήταν προορισμένος να γεννήσει τον Σιωνισμό! Οι απανταχού Εβραίοι καλούνταν τώρα να εγκαταλείψουν τον οικουμενισμό τους και να αποικήσουν τον συγκεκριμένο τόπο ο οποίος κατοικείτο από παρακατιανούς. Ακριβώς όπως παλαιότερα ο νικητής Χριστιανισμός αγκαλιάστηκε με τον Μύθο της Λευκής Υπεροχής και ξεκινούσε η αιματοβαμμένη «εποποιΐα» της αποικιοκρατίας.

    «Βεβαίως μες στο Σιωνιστικό κίνημα των αρχών του εικοστού αιώνα υπήρχαν πολλές τάσεις, μεταξύ των οποίων αναρχικά και ουτοπιστικά ρεύματα (Μάρτιν Μπούμπερ) που μεθερμήνευαν το εθνικιστικό όραμα των πρωτεργατών του με όρους μιας ελεύθερης, αταξικής και πανανθρώπινης κοινωνίας, τα ρεύματα αυτά όμως, όπως ήταν αναμενόμενο, ηττήθηκαν». Γιατί όμως μια τέτοια ήττα είναι αναμενόμενη; Ίσως διότι η Ουτοπία είναι κάτι χαμηλόφωνο και ευγενές και δεν αντέχει στις προσμίξεις. Πάντα όταν συναντιέται με τον εθνικισμό, την εξουσία και την οργανωμένη πίστη ηττάται ή, ακόμα χειρότερα, η δαιμονικότητά τους ενδεδυμένη τα ιμάτιά της ουτοπίας παράγει τέρατα. Και τότε έπονται οι σφαγές.

    Με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τη διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και το κενό που δημιουργήθηκε, σήμανε η ώρα. Ο Σιωνισμός, εκμεταλλευόμενος μια ιστορική ευκαιρία, έμπαινε στο παγκόσμιο παιχνίδι υπό την αιγίδα των ισχυρών. Με σημαία την εβραϊκή Υπεροχή εκστράτευε ενάντια στους Σημίτες της Μέσης Ανατολής. Άρχιζε σιγά-σιγά ο εποικισμός της Παλαιστίνης...

    Η Διακήρυξη του Μπάλφουρ έγινε το 1917. Με επιστολή του αυτός γνωστοποιεί στον Λόρδο Ρότσιλντ και του ζητά να μεταβιβάσει στη σιωνιστική Ομοσπονδία ότι η Βρετανία είναι ευνοϊκά διακείμενη στην ίδρυση εθνικής εβραϊκής εστίας στην Παλαιστίνη. Τι πιο φυσικό! Ήταν μια χειρονομία αβρότητας με πολλές προοπτικές! Και ερχόμαστε στη δεκαετία του ’30. Άνοδος του Χίτλερ στην εξουσία, νύχτα των Κρυστάλλων και πύκνωση των διωγμών. Η ως τότε χαμηλή ροή των Εβραίων προσφύγων στην περιοχή, μετά την βρετανική υπόσχεση έγινε ολόκληρο ρεύμα. Οι Άραβες κάτοικοι αντέδρασαν με εξέγερση το ’36 που κατεστάλη από τους Βρετανούς. Άρχιζε ο κύκλος του αίματος.

    Αυτά που επακολούθησαν είναι γνωστά. Η Γερμανία έχασε τον πόλεμο. Οι Σύμμαχοι μπήκαν στα στρατόπεδα και ξεχύθηκε το σκοτάδι που έκρυβε ο Ναζισμός. Και εκεί μέσα, στα σωθικά του Ναζισμού, υπήρχε πολύ περιφρόνηση, πολύ φόβος, και μίσος για τον άνθρωπο. Ακριβέστερα, ένα σύμπλεγμα: φόβος-μίσος! Αυτό ακριβώς διακατείχε τους Ναζί: φόβος για αυτό που είναι ο άνθρωπος, για αυτό που είναι βαθύτερα στην ουσία του ο άνθρωπος και συνεπακόλουθο μίσος. Αυτό το σύμπλεγμα το πέρασαν στους Εβραίους, τα θύματά τους, μαρκάροντάς τους δια της πυράς. Υπήρχε όμως εν υπνώσει και κάτι που ήταν αυστηρά δικό τους. Ο αρχαίος φυλετικός πόλεμος. Η εξόντωση μέχρι ενός της αντίπαλης φυλής. Η σφαγή των παιδιών του. Και ο Μολώχ που επανεμφανιζόταν. Ο Μωσαϊκός Νόμος που ύστερα από δυο χιλιάδες χρόνια εξορίας και παθών επέστρεφε αυγατισμένος επέτασσε πλέον όχι «όδοντα αντί όδοντος», αλλά χιλίους όδοντες έναντι ενός. Με την αμετακίνητη θέληση να μη ξαναβλαστήσει ποτέ ο εχθρικός λαός. Την είδαμε να ξετυλίγεται από την Νάκμπα το 1948 ως τη Γάζα του 21^ου αιώνα.

    Διωγμένοι απ’ την Ευρώπη έφεραν τα μαθήματα που αποκόμισαν και σαν Ευρωπαίοι πλέον έπραξαν ό,τι και οι βασανιστές τους είχαν πράξει σε όλο τον αποικιοκρατούμενο κόσμο, στον κόσμο των Αγρίων. Ήταν τώρα και αυτοί επιτέλους έποικοι. Ξανάγιναν όμως, θαρρείς αυτόματα, ο αρχαίος εαυτός τους και έκαναν στην Παλαιστίνη ό,τι οι πρώην σκλάβοι πρόγονοί τους που επέπεσαν στη Γη Χαναάν. Έτσι αφού εκδιώχθηκαν, λούφαξαν στην εξορία για δυό χιλιάδες χρόνια και ξαναγίναν κυνηγοί όταν τα πλοιάρια τους ξανάφεραν στις αρχαίες ακτές. Υπάρχει ένα ρητό που λέει, «να μισείς την καταπίεση, να φοβάσαι τους καταπιεσμένους». Δεν θα μπορούσε να λεχθεί καλύτερα η αλήθεια για αυτούς. Κι αντί να πάρουν την άδεια να αποβιβαστούν από εκείνους που κατοικούσαν τον τόπο, πήραν τη άδεια απ’ τους Εγγλέζους. Και κάτι τέτοιο είναι συνταγή για πόλεμο, αιώνιο πόλεμο. Και ιδού, αυτοί οι άνθρωποι γράφουν καινούριες σελίδες της Βίβλου!

    Συνεπώς τα μελλούμενα είναι προφανή. Η Ιστορία θα δώσει όπως είναι φυσικό την ίδια απάντηση στην ίδια ερώτηση θα ξαναδιωχθούν από εκεί, Το μέλλον θα είναι δραματικό. Όταν η αυτοκρατορία, αποδυναμωμένη, άρει τη στήριξή της θα είναι το τέλος. Ο Αμερικανοεβραίος συγγραφέας Φίλιπ Ροθ τους προειδοποίησε, «θα πνιγείτε στο ίδιο σας το αίμα και αυτή τη φορά η ανθρωπότητα δεν θα πει κουβέντα».

    Αυτά βέβαια είναι ζητήματα ηθικά, υποθέσεις ψυχικές, παράγουν όμως γεγονότα εις πείσμα αυτών που θεωρούν ότι μόνο τα οικονομικά κίνητρα κινούν τον κόσμο. Υπάρχει όμως και η γεωπολιτική διάσταση του ζητήματος, αυτή που ενδιαφέρει άμεσα την παγκόσμια κοινότητα. Διοχετεύοντας οι Δυτικοί φωστήρες τους Εβραίους στη Μέση Ανατολή, και οπωσδήποτε έξω απ’ την Ευρώπη, φορτώνοντάς τους στην πλάτη των Αράβων, μετέτρεψαν ένα ευρωπαϊκό πρόβλημα σε παγκόσμιο. Έκαναν δηλαδή εξαγωγή του προβλήματος. Ταυτόχρονα φύτευαν στην περιοχή κάποιους εντεταλμένους. Οι σχέσεις των ευρωπαίων με τους Άραβες, που με την ανεξαρτησία τους ξαναεμφανίζονταν στο προσκήνιο το 1917, σχέσεις που άρχιζαν με τις καλύτερες προοπτικές, τραυματίστηκαν σοβαρά. Οι Εβραίοι, που τους είχε δοθεί μια χώρα σαν αποζημίωση για τα δεινά τους μέσα στον πόλεμο και για να διασκεδασθούν οι ευρωπαϊκές ενοχές αιώνων, έδειξαν τα πρώτα σημάδια των προθέσεων τους. Είχαν έρθει για να ανατινάξουν ολόκληρη την περιοχή. Κατά κάποιον τρόπο ήμασταν πίσω στην εποχή των Σταυροφοριών. Και πίσω από τους Ευρωπαίους που ήταν πλέον αδύναμοι για να στηρίξουν τέτοια αποκοτιά έρχονταν οι Αμερικανοί και οι παγκόσμιες φιλοδοξίες τους. Ο χριστιανισμός κόσμος ενωμένος ξεπλήρωνε επιτέλους τις οφειλές του προς τους γηραιότερους συγγενείς του. Με άλλα λόγια: ευλογούσε την ίδια του τη ρίζα. Δεν έπαψε όμως ποτέ να τους απεχθάνεται σαν ζωντανές, φυσικές υπάρξεις κι αυτοί σα δαμασμένοι δεν έπαψαν να τρέφουν αίσθημα κατωτερότητας προς τους Λευκούς διώκτες τους.

    Οι Εβραίοι λοιπόν ήταν προς το παρόν σωσμένοι. Με την άφιξή τους έδωσαν τη σκυτάλη της συμφοράς στους Παλαιστινίους. Στους Παλαιστίνιους που ήταν αγρότες και βοσκοί και, ανυποψίαστοι ως τότε, είδαν ξαφνικά να πέφτει απάνω τους με όλον του τον όγκο ο Δυτικός κόσμος με τις τεχνολογίες του, το χρήμα του και τις προαιώνιες αμαρτίες του.

Έτσι...

Η παράσταση τελειώνει και αρχίζει δίχως διακοπή

οι κουρτίνες κλείνουν και ανοίγουν στη στιγμή

τα φώτα άλλοτε αναμμένα κι άλλοτε σβηστά

ο φυγάς γίνεται διώκτης

το θύμα θύτης

αλλάζουν όλοι ρούχα βιαστικά

κάποιες στιγμές ακούγεται το γέλιο της μαϊμούς 

και μόνο κάποτε σα μακρινή ανάμνηση

σαν όνειρο

και σαν απ’ άλλο κόσμο

ο γκιώνης

κι ο ήχος των δασών.

 

Όμως...

Ο δήμιος κινείται με φοβερή ευελιξία

στα παρασκήνια αλλάζει φορεσιές,

αλλάζει συνεχώς ονόματα,

το πρόσωπό του παραμένει ανείδωτο,

αλλά είναι πάντα ακριβής στην ώρα του,

εκεί στέκει,

δίπλα στο ικρίωμα την ύστατη στιγμή.

 

    Είναι ένας λαός της ερήμου; Κι όμως όχι! Στη διάβασή της ο Προπάτοράς τους τους χάραξε ανεξίτηλα με την περιτομή. Όταν το βρέφος υφίσταται την περιτομή, σαν να περνάει ένα σύννεφο μπρος από την όψη του και χάνεται η αθωότητά του. Δεν ανήκει πια στον εαυτό του, αλλά στη φυλή. Και σ’ έναν βλοσυρό θεό που κατοικεί στην έρημο. Το μήνυμα είναι σαφές: Δεν ήρθες σ’ αυτό τον κόσμο για τη χαρά. Ο πόνος θα είν’ το ριζικό σου. Ο πόνος που θα προκαλείς στον εαυτό σου και στους άλλους. Ο πόνος και ο πόλεμος είν’ το ριζικό σου!

    Και η Έρημος; Όχι! Και πάλι όχι... Πώς να ξεχάσουνε τον Νείλο; Την αφθονία δίπλα στο νερό; Τώρα ονειρεύονται τον Ευφράτη! Όχι, δεν ανήκουνε στην έρημο! Εξαναγκάστηκαν σ’ αυτήν! Δεν είναι οι Βεδουίνοι, δεν είναι οι Τουαρέγκ που περιπλανιούνται ατέρμονα σαν ένα σύννεφο και ταξιδεύουν όπως τα όνειρα. Που φεύγουν και ξεχνούν... που φεύγοντας εγκαταλείπονται στη λήθη. Λήθη των τόπων που περνούν. Δεν είναι οι Αυστραλοί Αυτόχθονες, οι αιώνιοι πλάνητες. Είναι πρώην σκλάβοι και φυγάδες πλούσιων τόπων που ποτέ δεν ανήκανε σ’ αυτούς. Και Νοσταλγοί μιας ανέφικτης επιστροφής! Σήμερα το Ισραήλ σκαρφαλωμένο σαν πίθηκος στον λαιμό του αμερικάνικου ελέφαντα τον σεργιανάει με το καπίστρι. Το κράτος του Ισραήλ, οι μυστικές του υπηρεσίες, οι πανίσχυρες εβραϊκές οργανώσεις της Αμερικής, το ισραηλινό λόμπυ, όλοι αυτοί, με την παρότρυνση και την, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σιωπή των εβραϊκών πληθυσμών της Δύσης σέρνουν την Υπερδύναμη σε περιπέτειες. Κι όμως, θα ‘ρθει η στιγμή που η Αμερική ζαλισμένη από τις αποτυχίες της και μπρος στο φάσμα της πτώσης της θα στραφεί ενάντια σ’ εκείνους που την έζεψαν στις φιλοδοξίες τους. Τα πράγματα τότε θα έχουν γίνει εξαιρετικά επικίνδυνα για αυτούς που αποπειράθηκαν να κάνουν με ξένα κόλλυβα μνημόσυνο!

    Ήδη ακούγονται φωνές από μη ενσωματωμένους διανοούμενους, δημοσιογράφους και πολίτες, που καλούν την Αμερική να αφήσει το Ισραήλ να κάνει μόνο του τους πολέμους του. Οι χριστιανοί Σιωνιστές μαζί με τους Εβραίους Σιωνιστές, ένα αδιάσπαστο σύμπλεγμα, προς το παρόν επικρατούν. Είναι φυσικό, η Παλαιά Διαθήκη είναι κοινό κείμενο αναφοράς των Εβραίων και των Αμερικανών προτεσταντών. Θα έρθει όμως μια εποχή που θα ξυπνήσει από τη φωνή της επιβίωσης ο Λευκός Αμερικανός, ο WASP, αλλά κι ο άθεος πρακτικός Αγγλοσάξονας, με το γαλάζιο ατσάλινο βλέμμα και τα λεπτά χείλια, και ό,τι έγινε τη δεκαετία του ’30 στη Γερμανία θα επαναληφθεί πολύ χειρότερα από τον Αμερικανό καου-μπόυ. Αυτός που έχει μέσα του τον Νόμο του Λύντς δεν το ‘χει σε τίποτα να περάσει σε πογκρόμ. Αυτά είναι γεγονότα αναμενόμενα για όποιον γνωρίζει τις παλίρροιες της Ιστορίας.

     Δεν τέλειωσαν λοιπόν τα δεινά τους; Όχι βέβαια! Ούτε πρόκειται να τελειώσουν αν δεν γλυτώσουν από τον ίδιο τους τον εαυτό. Αν δεν εγκαταλείψουν την ιδέα ότι είναι οι Εκλεκτοί. Κι εκεί στον τόπο του παλιού αίματος, της αρχαίας αιματοχυσίας, πρέπει να δοθεί η λύση. Αυτή η ισότιμη συμβίωση με τους Παλαιστινίους, που τόσο την αποφεύγουν, είναι η μόνη τους επιλογή για να γλυτώσουν από τον διακεκαυμένο εαυτό.

    Οι Παλαιστίνιοι είναι ένας ευγενής πολύπαθος λαός. Μέχρι προσφάτως ήταν διατεθειμένοι να μοιραστούν τη γη με τους νεοφερμένους και, παρ’ όσα είχανε προηγηθεί, να ζήσουνε μαζί σε μια ενιαία δίκαιη χώρα. Δεν γνωρίζω αν η προσφορά τους ισχύει ακόμα.

 

    Τι μας νοιάζουν όμως εμάς τους Έλληνες όλα αυτά; Εμείς είμαστε αντιεβραίοι, όχι αντισημίτες αφού Σημίτες είν’ κι οι Άραβες! Οι Ευρωπαίοι ίσως να ‘ναι αντισημίτες αφού εδίωκαν παλαιότερον τους Εβραίους και σήμερα τους Άραβες. Εμείς μάλλον τους συμπαθούμε αυτούς τους Άραβες, αφού για αιώνες γειτονεύουμε μ’ αυτούς. Και μπορούμε ανοιχτά να είμαστε αντιεβραίοι αφού δεν έχουμε ενοχές. Δεν τους κάψαμε εμείς τους Εβραίους. Αντίθετα προσπαθήσαμε να σώσουμε κάποιους απ’ αυτούς όταν χρειάστηκε. Έχουμε όμως μαζί τους ιδεολογικές διαφορές. Έχουμε θεμελιώδη διαφορά ως προς την αντίληψη του Κόσμου κι αφού οι χριστιανοί κληρονόμοι τους ποδοπάτησαν τα ιερά μας και θέλησαν να μας επιβάλουν εβραϊκές εγγραφές, αφού πήραν τις κορφές των βουνών απ’ τον Απόλλωνα κι έστησαν κάποιο Προφήτη Ηλία, έχουμε με αμφότερους ιδεολογική αντιδικία. Και κάποια στιγμή θα ξαναρχίσει ο διάλογος από ‘κει που διακόπηκε βιαίως.

    Έχει λεχθεί, μάλλον σωστά, ότι οι Βόρειοι λαοί που εκχριστιανίσθηκαν τελευταίοι δεν αποδέχτηκαν πραγματικά ποτέ την υποταγή τους και το υποδόριο μίσος τους στρέφεται όχι ενάντια στον χριστιανισμό, αλλά προς τους Εβραίους προπάτορές του. Εμείς όμως δεν υποφέρουμε από την αδύναμη ταυτότητα των Γερμανών που ζούνε ανοιχτοί κι εκτεθειμένοι, με το άγχος της περικύκλωσης, μες στο κέντρο της Ευρώπης και νοιώθουν απειλή. Εμείς κατοικούμε σε αυτά τα βουνά και τα νησιά επί τρεις χιλιάδες χρόνια και μιλούμε ανελλιπώς τη ίδια γλώσσα. Σίγουροι για τον εαυτό μας, περιβαλλόμενοι απ’ τις θάλασσές μας, ούτε φθονούμε, ούτε μισούμε κανέναν οπότε δεν έχουμε ανάγκη από βιαιότητες. Μας αρκεί η σκέψη και ο διάλογος σ’ αυτή τη θαυμάσια γλώσσα.  

    Ο χριστιανισμός με τους Ιουδαίους Προπάτορες του και τους προσηλυτισμούς του! Τι οίηση κι αυτή! Οι Έλληνες ποτέ δεν διανοήθηκαν να επιβάλλουν τους θεούς τους σε κάποιον άλλον... Αν και η πραγματική θρησκεία των Ελλήνων δεν ήταν το Δωδεκάθεο, αυτό ήταν μάλλον η Μυθολογία τους. Η πραγματική θρησκεία τους ήταν η Τραγωδία. Και οι Μυστικές λατρείες. Εμείς ως προς αυτά ακολουθούμε τον Ηρόδοτο που γύρναγε τον κόσμο και μίλησε για τη δόξα και τα «μεγάλα και θαυμαστά  έργα των Ελλήνων και των Βαρβάρων». Έτσι, ισότιμα και αμερόληπτα. Αμερόληπτα κι ακομπλεξάριστα! Κι είμαστε με τον Όμηρο που ύμνησε τον ένδοξο Αχιλλέα, άλλα τίμησε και τον Έκτορα. Νικητές και ηττημένους. Τον Όμηρο που επικαλέστηκε τη Μούσα και με δυο ποιήματα μερικών χιλιάδων στίχων έφτιαξε εμάς, τον ελληνικό λαό. Και μας έδωσε σαν πρότυπο τον Οδυσσέα.

    Αν τον εβραϊκό λαό τον έφτιαξε ο Μωυσής, ο εκπρόσωπος του θεού, εμάς γεννήτοράς μας είναι ο Όμηρος, ο αοιδός και ποιητής. Κι αυτή είναι η θεμελιώδης διαφορά. Από τη μια η φιλοδοξία να αναμορφωθεί ο κόσμος σύμφωνα με ένα θεϊκό σχέδιο κι απ’ την άλλη να τραγουδηθούν τα ανθρώπινα.

    Οι Εβραίοι Προπάτορες και ο χριστιανισμός... με ένα κοινό Δόγμα: ένας θεός αφέντης του κόσμου, δηλαδή ο άνθρωπος αφέντης πάνω στη Γη! Οι Έλληνες δεν θα έφταναν ποτέ σε τέτοιες υπερβολές. Σέβονταν τουλάχιστον το μέτρο. Ήταν Θεωροί του Κόσμου (με Κάππα κεφαλαίο). Πίσω από τη Φύση δεν υπήρχε για αυτούς ένας Αρχιτέκτονας, οι λέξεις «Κτίση» «Πλάση» «Πλάστης» θα τους φαινόνταν κενές νοήματος. Η Φύση ήταν αυτεξούσια κι ιερή από μόνη της. Δεν τους χρειαζόταν ένας δημιουργός θεός που διαμεσολαβεί ανάμεσα στο Όλον, δηλαδή τη Φύση, και τους ανθρώπους. Και μάλιστα ένας θεός που τους την υπόσχεται, έστω και υπό όρους. Αυτό το φοβερό εβραϊκό «Τιμσόλ», το δυνητικό «Άρξαις αν», δηλαδή η δυνατότητα «κατακυρίευσης της γης», θα ήταν για αυτούς ύβρις! Αυτό τους το έμαθε η Τραγωδία. Όπως όλοι οι αρχαίοι λαοί ποτέ δεν αφέθηκαν σε τέτοια πλάνη. Ακόμα η ιδέα του Εκλεκτού Λαού, του Περιούσιου, θα τους φαινόταν αλλόκοτη... αν και θα γελούσαν με αυτήν. Και το γέλιο τους το έμαθε η Κωμωδία η οποία σημείωνε την παρουσία του γελοίου. Ναι, η Κωμωδία πάντα διασφάλιζε την αίσθηση του ωραίου!

 

    Ο πολιτισμός μας, ο Δυτικός πολιτισμός, φτιάχτηκε από ψυχαναγκαστικούς. Για αυτό  έχει τέτοια χάλια. Η συνεισφορά των Εβραίων σ’ αυτόν είναι ανυπολόγιστη και καθοριστική. Ο Ιουδαϊσμός είναι μια θρησκεία που διευθετεί όχι μόνον τα του Ουρανού, αλλά και τα επί της γης ως την τελευταία λεπτομέρεια. Κάτι παραπέρα από θρησκεία, είναι ένας τρόπος ζωής και μάλιστα εξαιρετικά ψυχαναγκαστικός. Κυριολεκτικά δυναστεύει την καθημερινή ζωή. Ακόμα και οι μεγάλοι Εβραίοι διανοητές, οι άθεοι και αποκομμένοι απ’ τις κοινότητές τους, αφιερωμένοι με μια απελπισία που συγκινεί σε μια πανανθρώπινη ουτοπία, δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από το δυναστικό Μεσσιανικό πνεύμα που βλέπει «όλη την Ιστορία σαν αποκάλυψη και αλληλουχία στόχων που υπερβαίνουν εκείνους της Φύσης και του Κόσμου». Πόσο μακριά από τον θεό του Αριστοτέλη! Πόσο μακριά από «την ιδέα του μοναδικού και τακτοποιημένου κόσμου, την ανάγκη που αισθανόταν η αρχαία κοσμολογική σκέψη να ενσωματώσει τα ανθρώπινα έργα στον Κόσμο από τον οποίο δεν μπορούσαν ούτε και έπρεπε να αποσπασθούν»! Και υποκλίθηκαν τελικά στο «πνεύμα του τεχνάσθαι» και στον τεχνολογικό Μεσσιανισμό. Ακόμα και η επαναστατική Μαρξική σκέψη μοιάζει να ‘ναι η τελευταία αίρεση του Ιουδαϊσμού θεωρώντας τον Κόσμο σαν ανεξάντλητο πεδίο δράσης της ανθρώπινης ισχύος και της ανθρώπινης δεινότητας.

    Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Δυτικός Πολιτισμός είναι η απόπειρα σύνθεσης του εβραϊκού με το ελληνικό πνεύμα; Σύνθεση; Σύγκρουση; Μάλλον η αποτύπωση κι η διατύπωση της σύγκρουσης ή έστω της άβολης, της ανειρήνευτης συγκατοίκησης του ελληνικού πνεύματος με το εβραϊκό. Υπό την αιγίδα φυσικά της Ρώμης. Μιας Αιωνίας Ρώμης που εξακολουθεί να κυριαρχεί αιώνες μετά την Πτώση της. Σαν Βρετανική Αυτοκρατορία πρώτα και έπειτα σαν Αμερικάνικο Imperium. Μιας 2^ης, μιας 3^ης Ρώμης. Και ίσως είναι ψέματα ότι το ελληνικό πνεύμα είναι θεμέλιο του πολιτισμού μας. Ρωμαϊκός και εβραιοχριστιανικός είναι ο κόσμος μας και η ελληνική αντίληψη είναι η κρυφή αντιπολίτευση αυτού του κόσμου. 

    Αστεία πράγματα! Ποιοι ήταν αυτοί που ξεκούμπωσαν τον Ήλιο και τη Σελήνη απ’ το Στερέωμα κι έζεψαν την ανθρωπότητα στο αγώγι της Προόδου; Αυτή την αγωνιώδη προσπάθεια που δεν αφήνει τον άνθρωπο να χαρεί το χρόνο του πάνω στη γη; Αυτό τον συνεχόμενο βιασμό της Μάνας; Αυτή την εξωφρενική ιδέα ότι η Ιστορία βαδίζει προς μια αποθέωση. Ιουδαϊκές νοητικές ασκήσεις! Μια υπερδιέγερση του Νου! Αντικατοπτρισμοί! Παραληρήματα ανθρώπων που εξαντλούν το σώμα με τις νηστείες μες στις ερημιές! Ποιοι έβαλαν τη σφήνα και άνοιξαν στα δύο το δένδρο της ζωής; Ναι, οι Εβραίοι υπήρξαν θαυμαστοί στα έργα τους και μέσα στη επινοητικότητά τους. Έχοντας χωρίσει τον άνθρωπο απ’ τη Φύση, προχώρησαν και χώρισαν το πνεύμα απ’ το σώμα κι έδωσαν στο πρώτο την πρωτοκαθεδρία. Και μέσα στα χάσματα που άνοιξαν ευδοκίμησε η Δύση... «Η αρμονία στην ανάπτυξη των πνευματικών και σωματικών δραστηριοτήτων, κάτι που πέτυχε ο ελληνικός λαός, παρέμεινε ανέφικτη για τους Εβραίους»... Κοιτάξτε μόνο ένα ελληνικό άγαλμα. Το αδιόρατο χαμόγελο που δείχνει τη συμφιλίωση του καλλιτέχνη με τον Κόσμο. Αέναος ψίθυρος η Νοσταλγία! «Ανάμεσα στα δύο», συνεχίζει ο Φρόυντ, «επέλεξαν το πιο σημαντικό από την άποψη του πολιτισμού». Θαυμάστε το σχίσμα! Θαυμάστε τη αποδοχή του σχίσματος και της αναπηρίας από τον μεγάλο στοχαστή! Ε, λοιπόν αυτό το σχίσμα πέρασε στον Χριστιανισμό και θα μας στοιχειώνει ως το τέλος αυτού του πολιτισμού. Του Δυτικού πολιτισμού που τόσο απερίσκεπτα υιοθετήθηκε από την Ασία όπου και θα κλείσει κάποια στιγμή τον κύκλο του.

                               ..............................                          

    Το παλιό «εβραϊκό ζήτημα» λοιπόν, που τόσο είχε απασχολήσει την Ευρώπη, έχει συμπλεχθεί θανάσιμα με τους Παλαιστινίους κι έχει δημιουργήσει ένα καινούργιο: το «παλαιστινιακό ζήτημα» το οποίο είναι πια παγκόσμιο.
    Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι το ριζικό σύστημα του Παλαιστινιακού προχωράει πολύ βαθιά και, έχοντας αγκαλιάσει τις ρίζες του πολιτισμού μας σε έναν αξεδιάλυτο Γόρδιο Δεσμό, θα τον ακολουθεί ως το τέλος του. Τα συνεχόμενα λουτρά αίματος κι ο πρωτοφανής τρόπος με τον οποίο γίνονται, σε κοινή θέα και χωρίς προοπτική διεξόδου, δείχνουν παγκόσμιο «μπλοκάρισμα» ή αλλοιώς, ότι η ανθρωπολογική κρίση έχει μπει σε στάδιο τελικό. Πρέπει λοιπόν από κάπου να προέλθει μια νέα πρόταση στον κόσμο... Απαιτείται μια νέα Κοσμολογία.

 

                                                                      Β.Η.