Εκείνο το χειμώνα του '70-'71 άρχισε μια άνοιξη μυστήρια - η χαρά των υπαρξιστών, των ρομαντικών και των Υπότροφων του Έρωτα. Τα γεγονότα της Νομικής ήταν το σκάσιμο του μπουμπουκιού που ξάνοιξε μπρος στα έκπληκτα μάτια μας σε κάτασπρο λουλούδι. Το διάστημα ανάμεσα στα γεγονότα εκείνα και τα άλλα του Πολυτεχνείου ήταν η κορύφωση μιας θαυμάσιας περιόδου γεμάτης με μουσικές ολονυκτίες πάνω από 'να πικ-απ, κινηματογραφικές ταινίες, βιβλία και ποίηση που πυροδοτούσαν συζητήσεις για το νόημα της ζωής και την αξία της ελευθερίας (εκ των οποίων κάποιες σημαδιακές) μες στο αδιάκοπο πήγαινε-έλα και τον πυρετό ανθρώπων με ξαναμμένη φαντασία. Τότε ξεκίναγαν ταξίδια με σακίδια και υπνόσακους στις τέσσερεις γωνιές της Ελλάδας όπου τα μάτια μας ρούφαγαν τον Μεγάλο Έναστρο για μερικές στιγμές πριν έρθει ο ύπνος. Αυτές λοιπόν ήταν οι σπουδές μας στην κατάνυξη!
Έμελλε να τελειώσει 'κείνη η μακρινή Άνοιξη μες στην
αποθέωση, το καλοκαίρι του '74, όταν ήρθε η Δημοκρατία και η Αριστερά μάζεψε τα
τεράστια, απρόσμενα κέρδη που ήταν απλωμένα πάνω στο τραπέζι. Κατά μάζες οι
συνοδοιπόροι εκείνης της περιπέτειας μάς άφηναν και χώνονταν στις οργανώσεις.
"Σύντροφε, τώρα πρέπει να παλέψουμε οργανωμένα!" μας έλεγαν. Κι
απομείναμε μονάχοι κάτι λιγοστοί! Έπρεπε να περάσουν περίπου πέντε χρόνια για
να τους δούμε να επιστρέφουν ξεζουμισμένοι και αποκαρδιωμένοι τραβώντας
κατευθείαν για την καρριέρα και την οικογενειακή ζωή. Ήταν λοιπόν μια ακόμα
χαμένη Άνοιξη.
Β.Η.
