Μαθαίνω ότι η Φινλανδία θέλει να μπει στο ΝΑΤΟ! Και η Σουηδία θέλει ΝΑΤΟ! Μα καλά, τι πρόβλημα έχει η Φινλανδία; Μια χαρά δεν τα πήγαινε; Την απείλησαν τις τελευταίες εφτά δεκαετίες οι Ρώσοι; Δεν έχουν ένα ζηλευτό επίπεδο ζωής; Δεν έχουν τα κουρσάκια τους, τα σχολεία τους και τούς παιδικούς σταθμούς τους; Δεν έχουν τις διακοπές τους στον Νότο μια και δυο φορές τον χρόνο; Και οι Σουηδοί; Τα ίδια και αυτοί… Είναι σε ουδετερότητα και ζούνε εν ειρήνη από το 1814. Και τους βγήκε σε καλό, ή όχι; Α, μα τους ξέρω τους Φινλανδούς και τους γείτονές τους, τους Σκανδιναβούς, από πρώτο χέρι. Η Αγία Οικογένεια είναι τα πουλάκια μου! Τα χαϊδεμένα παιδιά της Δύσης! Το όνειρο όλων των φουκαράδων της Υφηλίου! Τι τους ήρθε και θέλουν ν’ αρχίσουν να σκάβουν χαρακώματα; Ακούσαν πόλεμο και ‘τρέξαν; Ποιοι; Αυτοί που πηγαίναν μόνο κυανόκρανοι; Δεν εξηγείται αλλοιώς: δεν έχουν τίποτα καλύτερο να κάνουν! Βαρεθήκαν την πολλήν ειρήνη και θέλουνε να ξεσκουριάσουν!
Είδα έναν πολιτικό τους σε ένα βίντεο όπου εξηγούσε τα της ουκρανικής κρίσης. Πρώην πρωθυπουργός ή κάτι τέτοιο. Γύρω στα 55, καλοβαλμένος, με εκείνα τα άψογα αγγλικά, τα στερημένα από κάθε προφορά που να θυμίζει κάποιον τόπο, κάποιαν ιθαγένεια και ομιλούνται μόνον σε διαδρόμους και προθάλαμους. Από ‘δω το ‘φερνε, από ‘κει το φερνε, το συμπέρασμα ήταν ότι οι Ρώσοι είναι κίνδυνος για την ανθρωπότητα. Μίλαγε με φιδίσια γλώσσα. Λαμπερή οδοντοστοιχία με μπόλικη ορθοδοντική, τσάκιση, σπορτίφ πουλοβεράκι… λουστρίνι ο κύριος! Απ’ αυτούς που δεν καπνίζουν, διατρέφονται σωστά, ασκούνται καθημερινά και πίνουνε με μέτρο. Όχι σαν την πλέμπα της πατρίδας του που πίνει σα σφουγγάρι. Α όχι, αυτός είναι διεθνής! Διεθνής και αποστειρωμένος! Να σας πω, μ’ έπιασε λιγάκι σύγκρυο. Ήταν ένας απ’ αυτούς που σαν διαβάσουν την αναφορά που του ‘στειλαν στο γραφείο, ότι έγινε η εκτέλεσή σας την αυγή σύμφωνα με κάποια απόφαση που πάρθηκε ύστερα από πρότασή του, πατάνε ένα «v», ότι δηλαδή έλαβαν γνώση και μπαίνουν στον υπολογιστή τους για να κλείσουν ένα ταξίδι σε ελληνικό νησί μετά της συζύγου. Θα δειπνήσουν εκεί υπό το φως των κηρίων, μες στο θαυμάσιο κλίμα, το πουλόβερ θα ‘ναι ριγμένο με φροντίδα στους ώμους, θα δώσει περμπουάρ και οι φτωχοδιάβολοι οι σερβιτόροι θα τον ‘λένε κύριο! Μάλιστα παρακαλώ!
Μέσα σε λίγες μέρες είδα ότι έχουν κυκλοφορήσει άλλα τρία βιντεάκια με δαύτον. Α, κατάλαβα! Φάμπρικα! Ο τύπος δουλεύει για τα καλά! Ανήκει στο ανώτερο προσωπικό τής κυριαρχίας. Με το αζημίωτο φυσικά και χωρίς να εκτίθεται ιδιαιτέρως. Απλά συνεισφέρει με την βαρύνουσα άποψή του. Σε λίγες μέρες έμαθα για την επικείμενη αίτηση της χώρας του στο ΝΑΤΟ κι ότι οι Ρώσοι άρχισαν να μεταφέρουν συστοιχίες πυραύλων στα ρωσοφινλανδικά σύνορα. «Κωλόπαιδο!» σκέφτηκα.
Να σας πω κάτι; Ο πόλεμος είναι ναρκωτικό! Στον πόλεμο τα ξεχνάς όλα. Και την άθλια ζωή σου, και την υποθήκη, και το δάνειο, και το κέρατο που έχεις φάει, και ‘κείνο τον πόνο στο συκώτι… Νυν Υπέρ πάντων κι όλα τα λοιπά!
Μαζεύτηκαν πολλά τα τελευταία χρόνια! Πρώτα έριξαν τους Πύργους κι άρχισε ο αγώνας ενάντια στη Τρομοκρατία. Χαζέψαμε πολέμους εκεί κάτω σε άψογη τηλεοπτική μετάδοση… Για να κάνεις όμως ένα ταξιδάκι με αεροπλάνο σημαίνει ότι πρέπει να συμμετάσχεις σε μια μικρή στρατιωτική επιχείρηση. Δεν πάει να ‘ναι και για διακοπές! Μια χαρά στρατιωτικοποιηθήκανε τα αεροδρόμια, γέμισαν κι οι δρόμοι κάμερες! Μετά πλάκωσε η οικονομική κρίση, δέκα και βάλε χρόνια. Μετά ήρθε μια επιδημία και στρατιωτικοποιήθηκαν οι πόλεις ως μες στα σπίτια, ως μες στα λίβινγκ ρουμ! Εν τω μεταξύ, ξεγυμνώθηκε ο κόσμος από κάθε νόμο, κάθε πίστη, κάθε ελπίδα κι άρχισε να νοιώθει το κρύο τού φοβερού Μηδέν! Ο φόβος και η επιθετικότητα που ακολουθεί τον φόβο χτυπήσαν κόκκινο. Και τότε, Ω του θαύματος! όλο τούτο το διάχυτο ρευστό, όπως ήταν φυσικό, συμπυκνώθηκε σε ένα σύννεφο, πέρασε σαν μέσα από αλεξικέραυνο και κατέκαψε την Ουκρανία. Αλλά έχει ακόμα πράμα! Έχει ακόμα πολύ πύο και χολή!
Όχι ότι πριν ζούσαμε καλά, άρρωστοι ήμασταν και πριν και νομίζαμε ότι ήμασταν καλά! Γλεντάγαμε και νανουρίζαμε το «τίποτα» μες στην αγκαλιά! Θυμάστε τις δεκαετίες του ’80, του ’90 και την πρώτη σαν γύρισε η χιλιετία; Καταθλιπτικοί τη μέρα τρέχαμε στις δουλειές… και τη νύχτα μανιακοί μες στη διασκέδαση; Τριάντα χρόνια το νταντέψαμε καλά! Κι απ’ το ’08 που μπήκε στην εφηβεία, ανεχτήκαμε τα καμώματά του! Νάτο τώρα, ενήλικο, μας προκαλεί τρόμο!
Γιατί όμως άραγε; Μήπως δεν ήταν ειρήνη, αλλά ήτανε μη-πόλεμος; Τέτοια λοιπόν ειρήνη έφερε τον πόλεμο.
Τέρμα και το παγκόσμιο πάρτυ που έκανε η Δύση! Αρχίζουν τώρα τα τραγούδια τού στρατώνα. Αλλά πού και πώς; Πώς θα τα βγάλουμε εμείς πέρα; Αυτές οι καταστάσεις θέλουν μυς. Και οι δικοί μας είναι πια νιανιά! Και η θέλησή μας διαλυμένη. Στην πραγματικότητα η διάλυση έχει αρχίσει από καιρό. Προχωράει ακολουθώντας ανάποδα την οικονομική κλίμακα από τους φτωχούς, απάνω προς τους πλούσιους. Και ονομάστηκε η τέτοια διάλυση, πολύ βολικά, κρίση «οικονομική». Αλλά ήταν κάτι βαθύτερο αυτό που προχωρά ανεμπόδιστα από την περιφέρεια προς το κέντρο. Το ίδιο και με τις χώρες. Η Ελλάδα θυσιάστηκε, ο ευρωπαϊκός Νότος πειθαρχήθηκε. Κι από το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη και τη Συρία που ανατιναχτήκαν πρώτοι και γινήκαν κάρκαλο οι μελαμψές οι χώρες, ο πόλεμος επέστρεψε στην Ευρώπη ακολουθώντας τους πρόσφυγες.
Και πού ακριβώς παρακαλώ; Στην Ουκρανία! Λένε ότι το Βέλγιο είναι το πεδίο μάχης της ευρωπαϊκής ηπείρου. Εννοούν το Βατερλώ και όλους τους γαλλογερμανικούς πολέμους. Μα αυτό που δεν πολυλένε είναι ότι η Ουκρανία είναι το άλλο, το μοιραίο! Σημείο συναρμογής και σύγκρουσης μέχρις εσχάτων. Δεν νοιάζονταν και πολύ οι Γερμανοί για τους Αγγλογάλλους… αυτούς θέλαν να τους βγάλουν απ’ τη μέση για να ασχοληθούν με την Ανατολή! Σε δυο ευρωπαϊκούς πολέμους ακολουθήσαν τα χνάρια των Τευτόνων μέσα στον μεγάλο κάμπο, για την Κριμαία, τον Εύξεινο και τον Καύκασο. Σέρνανε μαζί τους και τους Κεντροευρωπαίους. Στον ίδιο ακριβώς δρόμο που ‘χει πάρει τώρα και η αμερικάνικη επιβουλή. Και δεν ήταν μόνο οι πόροι… Ήταν η αγωνία που ξυπνά η στέππα! Άνεμος παγωμένος έρχεται μες από τη στέππα. Αέρας και επιδρομές! Οι λεπτεπίλεπτοι και αιθέριοι Δυτικοί νοιώθουν άβολα με τους Σλάβους, ιδιαίτερα τους ανατολικούς Σλάβους. Είναι μυστικιστές Σκύθες και η γειτνίασή τους ταράζει την ορθολογική Ευρώπη. Κι επιπλέον, η Κομψότητά τους νοιώθει απέχθεια για τη λάσπη. Αγοραφοβία μπρος στις ανοιχτές εκτάσεις! Επέστρεψε λοιπόν ο πόλεμος ύστερα από μακρά περιοδεία σπίτι του· στην Ευρώπη! Εκεί, μες στις ομίχλες και τα ποτάμια της Ουκρανίας έχει στήσει εδώ και αιώνες τ’ αρχοντικό του. Και συρρέουν από παντού οι επαγγελματίες για να του υποβάλλουν σέβη και να γευθούν επιχειρήσεις… μια Διεθνής καθαρμάτων! Ω τι θαυμάσιο μέτρο και ρυθμό, τι οικονομία που έχει η Ιστορία όταν τη σκέφτεται κανείς κάνοντας περιπάτους!
Ανεβοκατεβαίνω την Αλεξάνδρας μες στην κίνηση των αυτοκινήτων. Τι λυπημένη λεωφόρος! Τα μπλόκια των πολυκατοικιών κατηφορίζουνε ως κάτω, στο Πεδίο του Άρεως. Όλη η μικροαστική ανημπόρια τής λεωφόρου εκβάλλει στην Πατησίων σχηματίζοντας ένα από το πιο νεκρά σταυροδρόμια του κόσμου. Σύνορο δύσβατο γιατί από κάτω έρχεται η σαπίλα της Πλατείας Βάθης και η κακομοιριά των συνοικιών που απλώνονται από την Βικτώρια ως την Αμερικής και την Κολιάτσου, εκεί όπου έχουν καταφύγει οι μετανάστες. Δυο κόσμοι που αποφεύγουν να κοιταχτούν στα μάτια!
Στα πρόσωπα βλέπω μόνο θλίψη. Τα ‘χουνε και λίγο χαμένα. Απανωτά τα χτυπήματα. Κάθε χτύπημα αφήνει όλο και πιο λίγο χώρο. Και πρέπει κανείς να φάει. Και πώς να γίνει που έχουμε συνηθίσει στην καλή ζωή και τώρα προς κακοφανισμόν μας τα πράγματα ζορίζουν. Και το ρίξαμε στον κανιβαλισμό, ν’ αρπάξουμε κομμάτι απ’ τη σάρκα του διπλανού μας. Αλλά το ξέρουμε δεν είναι αυτό λύση. Έχουμε αποκάμει. Να η αλήθεια αυτής της θλίψης!
Σκέφτομαι τώρα τελευταία ότι αφού ελάχιστοι είναι οι ειρηνικοί άνθρωποι
στη γη, πώς γίνεται ν’ αποφευχθεί ο πόλεμος; Η διάχυτη επιθετικότητα δεν θα
συμπυκνωθεί αργά ή γρήγορα για να ξεσπάσει σε κάποιο σημείο; Θυμάμαι τους
παλιούς που παραπονιόντουσαν ότι ο κόσμος χάλασε γιατί έχει καιρό να γίνει
πόλεμος και γιαυτό έχουμε χάσει τα μυαλά μας. Βρίσκω λοιπόν μια βαθιάν αλήθεια
σ’ αυτά τα λόγια. Οι πόλεμοι γίνονται για να φύγουν απ’ τη μέση οι τελειωμένοι.
Για να σαρωθεί ό,τι είναι παρακμασμένο και να συμβουλευτούμε τον θάνατο.
Γίνονται επίσης για να επανακαθοριστούν τα σύνορα ώστε να αντιπροσωπεύουν τους
σημερινούς συσχετισμούς δύναμης κι όχι κάποιους παλαιοτέρους. Η Φύση δεν
σέβεται την αδυναμία. Έτσι η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης επιτρέπει στο
ΝΑΤΟ να φτάσει έως τα σύνορα της Ρωσίας, ως τούτη τη στιγμή που μια δυναμωμένη
Ρωσία που επιστρέφει αρπάζει την Ουκρανία από τα νύχια του και τρίζει τα δόντια
σ’ όλη τη Δύση. Το ίδιο και μια Τουρκία που σφύζει δημογραφικά και δείχνει
μεγάλη ζωτικότητα θα αναγκάσει μια Ελλάδα που αγκομαχά να παραδώσει θάλασσα.
Έτσι θα αλλάξουν σύνορα παγιωμένα επί έναν αιώνα γιατί δεν αντιπροσωπεύουν τους
σημερινούς συσχετισμούς. Είναι κάτι βαρύ κι αρχέγονο τα σύνορα… δεν μπορούν να
στέκουν μετέωρα στον αέρα κάποιας νομιμότητας κι αποζητούν τη σταθερή ισορροπία.
Μοιάζει λοιπόν ο πόλεμος με το καλό κλάδεμα και μια σωστή κηπουρική. Τούτο το
γερασμένο δένδρο που δεν δίνει πια καρπό πρέπει να φύγει για να δώσει χώρο και
αέρα σε κάποιο άλλο, τούτα τα αγριόχορτα πρέπει να ξεριζωθούν, τούτες οι
κομμένες κλάρες να καούν. Επομένως αφού βαθιά μέσα μας ξέρουμε… τι καμωνόμαστε
τις ευαίσθητες ψυχές; Γιατί είμαι σίγουρος πως ξέρουμε… Απλά δεν θέλουμε να
παραδεχτούμε τη μαύρη αλήθεια. Και οργιζόμαστε και φωνασκούμε… γιατί φοβόμαστε
πως εμάς θα κλαδέψει επόμενους αυτή η μαύρη αλήθεια.
Β.Η.
