Καθήμενος σπίτι μου

Καθήμενος σπίτι μου, εις σεμνόν γραφείον, ασχολούμενος με ταπεινήν εργασίαν – ημέραν Σαββάτο, το αποκαλούμενον από τους πολλούς Μέγα, και περί την 12^ην νυκτερινήν - αιφνιδιάσθην από ορυμαγδόν εκρήξεων ο οποίος ήρχετο μακρόθεν και εξηπλούτο  και εγενικεύετο όσο πλησιάζαμε προς την συμπλήρωσιν της ώρας. Κοιτάζω το ωρολόγιόν μου, 12 παρά 7’, έλεγε το καημένο. «Τι στην ευχή!» λέγω και εγώ. «Άρχισαν από τώρα?» Κάποιοι, ανυπομονούντες προφανώς, το εβρόντηξαν νωρίτερον όπως άλλοι ξεκίνησαν το ρεμπελιό από τις 23 του Μάρτη του ’21! «Οι Έλληνες είναι φύλο πολεμικόν» ανελογίσθην και έμπλεος ενθουσιασμού ανέκραξα:

            ‘’Κανάρι! Και τα σπήλαια

             της γης εβόουν, Κανάρι-                                           

             Και των αιώνων τα όργανα

             ίσως θέλει αντηχήσουν πάντα Κανάρι.’’

 «Είθε» ευχήθην «να ήσαν οι Έλληνες πάντα τόσο γενναίοι με τα μπουρλότα όσο και με τα βεγγαλικά». Και όσον η κατάστασις ησύχαζεν, ολίγον κατ’ ολίγον, και οι πρώτοι πιστοί και ψηφοφόροι ήρχισαν να διέρχονται σκυφτοί με τις αναμμένες λαμπάδες των, πορευόμενοι προς την μαγειρίτσαν των και οι πόρτες των αυτοκινήτων άνοιγαν και έκλειναν με πάταγον υπόκωφον, επανήλθον και εγώ εις την ταπεινήν εργασίαν μου. «Τέτοιες ώρες, να μένεις σπίτι σου ησυχάζων, είναι και αυτό μια μορφή ασκητισμού» εσκέφθην.

                                                                                                                    Β.Η