ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΛΕΠΤΟΤΗΤΑΣ

Κόρη του λευκού γιαλού

του πιο καθάριου του πιο λεπτού

του πιο διάφανου

κόρη του λευκού γιαλού

με τις μακριές βλεφαρίδες

και το βλέμμα το στοχαστικό

κι εκείνο το άλλο βλέμμα

που ονειρεύεται τον εαυτό του

με τη μπούκλα που ξεφεύγει

απ’  τα δεξιά

που τη χαϊδεύεις παίζοντας όταν

είσαι αφηρημένη

κι ένα γέλιο πρόσχαρο π’  αναβλύζει

απ’ την κοιλιά σου

Όταν σε βλέπω να περνάς

θυμάμαι ότι οι πιο όμορφες γυναίκες

ερχόντουσαν απ’ την κοιλάδα του Ευρώτα

Κόρη που αλαφροπατείς

με τα λεπτά πάνινα παπούτσια

και τα μαύρα ρώσσικα στιβάλια

όχι μ’ εκείνες τις μπότες

τις κτηνώδεις με το ηχηρό

τακουνάκι της αλαζονείας

περνώντας πλάϊ μου σαν αέρας

είσαι η Άρτεμις η ξανθομαλλούσα

που σαρώνει τις πλαγιές

σχεδόν βλέπω τη φαρέτρα.

Κι είσαι άλλοτε μια Νύμφη

και άλλοτε μια από τις Νηρηίδες

Και την επόμενη στιγμή

με το γαλάζιο βλέμμα σκεπτικό

μύτη λεπτή

καλογραμμένο στόμα

είσαι η Αθηνά

η ηλιοπερίχυτη Παλλάδα

που ορίζει τα νοήματα

και καθορίζει τα λεχθέντα

Κι άλλες φορές η πλατιά η Δήμητρα

μητέρα των καρπών

με τα ικανά τα χέρια

Και κάποιες στιγμές η Αφροδίτη

των ανεπαίσθητων αγγιγμάτων

Κυρία των υπαινιγμών των επιθυμιών

και των βλεμμάτων.

Εσύ, δαιμονική θεά!

Κόρη πότε γήινη πότ' αέρινη...

Τι άλλο δείχνει η νεότευκτη ομορφιά σου

παρά τη ρώμη που επιστρέφει

σε τούτο το λαό

Τι άλλο δείχνει η χάρη σου παρά πως έρχεται

η νέα ανάσταση του Γένους

Όταν στέκεις δίπλα μας

δεν χωρά λιποψυχιά

Σε είδα να βαδίζεις μέσα στη φωτιά

ανάμεσα στα παλικάρια

ήσυχη, αμόλυντη

με τη καρδιά δοσμένη στη νέα πίστη

σ΄ αυτό που μας έλαχε να ζήσουμε

το νέο 1905

Δέσποινα των ταραγμένων δρόμων

Δέσποινα των λογισμών μου

Κόρη του λευκού γιαλού

Κόρη της λεπτότητας

Θυμάμαι τη μάννα σου στη Νομική

που μ’ ένα βήμα δρασκέλισε για το λαό της

το σύνορο του φόβου.

Σαν και σένα όμορφη,

ομόρφαινε ως το άπειρο

από την ευθύνη που ‘παιρνε

πάνω στους λεπτούς της ώμους.

Η φωνή της ακούστηκε σαν καμπάνα

όταν ήρθανε τα νέα.

«Δεν θα βγει κανείς!»

Ούτε έκατσε πολύ μέσα στο Πολυτεχνείο.

Ήτανε στη Πλατεία Βάθης και ύστερα στη Μάρνη

σ’ εκείνη την επίθεση στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης

μαζί με τους λαϊκούς και τα παιδιά από τα σφαιριστήρια

που τ’ ασθενοφόρα φεύγανε βουβά

γιατί κουβαλάγανε νεκρούς.

κείνη τη νύχτα που η στριγκλιά έφερνε γύρες

στη μισόφωτη πλατεία

Ούτε για τη σφαίρα που

δέχτηκε στη γάμπα

της άρεσε να λέει

Με τα χρόνια απόμεινε

μόνο ένα λεπτό λευκό σημάδι

Δεκαεφτά κοπέλες στο κελί

όρθιες περιμένοντας

να πάνε για ανάκριση

Τόσος Πλούτος!

Τη βλέπω καμιά φορά

στο λεωφορείο

Είναι λίγο μαζεμένη

Έχει μια κάποια συστολή

Δεν με πειράζει που

τα στήθια της είναι

λίγο μαραμένα

Είναι φυσικό

Μόνο να! που το στέρνο της

κυρτώνει λίγο προς τα μέσα

Κόρη του λευκού γιαλού

Κόρη της λεπτής ευθύνης

δεν ξέρω πώς

δεν ξέρω πού

αλλά είμαι σίγουρος

πως θα σε ξαναβρώ

στην κόρη σου

που ακόμα δεν έχει γεννηθεί.

    (Τραγούδια από τα αμπάρια)   Β. Η.

Εέιι, εσείς από τη Πέρα Άκρη!

 Μαλάκες μου, ξέρετε τι σημαίνει Ελλάδα; Έχετε ποτέ κατέβει απ’ τη Βόρεια Ευρώπη, χειμώνα καιρό, πετώντας ώρες πάνω απ’ τα σύννεφα και μετά το αεροπλάνο σας να κάνει ελαφριά στροφή, και να μην υπάρχουνε πια νέφη; Και ξαφνικά να σκάει κάτω σας ο Θερμαϊκός λουσμένος στον ήλιο; Και πέρα να χάνεται η Σαλονίκη; Και να αφήνετε δεξιά τον Όλυμπο και να λάμπει κάτωθέ σας το Αιγαίο σα φωτερό πιάτο γεμάτο από νησιά; Να σας τυφλώνει η λάμψη του κι η αντανάκλαση μες στο μεγάλο μπλε; Και ξάφνου ένα καράβι; Και πίσω του η άσπρη γραμμή; Κι ύστερα από μια ώρα πτήση που αγωνίζεσθε να ξεχωρίσετε τη Σκιάθο, την Αλόννησο, την Εύβοια, και πέρα οι Κυκλάδες... να τρέμουν τα φτερά και το αεροπλάνο να παίρνει κλίση και να πετάτε πάνω απ’ την Αττική με την ατέλειωτη παραλιακή δαντέλα...τα λιμανάκια της, τους μαλακούς της λόφους που σβήνουνε στη θάλασσα και ο Υμηττός δεξιά σας; Και μια κάτασπρη πολιτεία να κείτεται στον ήλιο σαν τα κόκκαλά προϊστορικού Μαστόδοντος... και πέρα, καθώς αρχίζει η στροφή, η Αίγινα κι η Σαλαμίνα...

Και να βγαίνει ο πιλότος στο μεγάφωνο και να σας απευθύνει αυτή την αρχαία λέξη: Καλησπέρα! Και να σας καλωσορίζει στην Πατρίδα αναφέροντας θερμοκρασία εδάφους; Μια ασύλληπτη θερμοκρασία! Μια ειδική θερμοκρασία όπου γίνεται η κάθε μίξη.

Μαλάκες μου, Υπερασπιστείτε την Πατρίδα! Υπερασπιστείτε τον ξερότοπο! Αυτά τα μονοπάτια μέσα στους πουρναρότοπους με την κοπριά κατσίκας! Υπερασπιστείτε τα θυμάρια! Υπερασπιστείτε τις κουδούνες, και τα κοκκόρια που σας ξυπνούνε στα χωριά και που λαλούνε ξαφνικά μες στο μεσημέρι... Υπερασπιστείτε την Πατησίων! Υπερασπιστείτε την Αλεξάνδρας, την Εγνατία, την Τσιμισκή ... υπερασπιστείτε και την οδό Κρατερού στα Ιλίσια...

 Υπερασπιστείτε τη χώρα απ’ τους εμπόρους, υπερασπιστείτε την απ’ τους Μαφιόζους, υπερασπιστείτε τη απ’ αυτούς που δουλεύουνε σε εταιρείες. Υπερασπιστείτε την απ’ τα τραπεζιτικά σκυλιά. Υπερασπιστείτε την απ’ τους παππάδες και τα πολιτικά τομάρια, υπερασπιστείτε την από τους διαφημιστές και τους μεσίτες και κάθε λογής βιαστές της γης! Υπερασπιστείτε την από τον Τουρισμό! Υπερασπιστείτε την από την οργανωμένη διασκέδαση! Υπερασπιστείτε την από τον τούρκικο στρατό! Υπερασπιστείτε την απ’ τους Αμερικανούς πεζοναύτες! Υπερασπιστείτε την χώρα από τις Μαφίες των γιατρών, των ακαδημαϊκών, των δικηγόρων, των δικαστών, της Εκκλησίας, απ’ αυτούς που σας μιλούν μέσα απ’ την τηλεόραση και σύρτε τα αφεντικά τους μαζί με τους ναρκέμπορους σε φωτισμένα δικαστήρια που ιερουργούνε όλη νύχτα!

Υπερασπιστείτε απ’ την αναπαλαίωση τα θαυμάσια ερείπια! Υπερασπιστείτε απ’ την ανάπλαση τις άθλιες γειτονιές. Έϊ, Εσείς από τη Πέρα Άκρη! Υπερασπιστείτε τα νησιά και τα βουνά! Υπερασπιστείτε τη χώρα απ’ τις μαφίες των εργολάβων και των κατασκευαστικών εταιρειών! Απ’ τις οικογένειες και τα σόγια! Απ’ την ηρωίνη και την κόκα! Τέλος υπερασπιστείτε τη χώρα από τον Διάβολο τον ίδιο και τον δαιμονικό σας Εαυτό! Υπερασπιστείτε τη μικρή Πατρίδα!

Τούτη η χώρα έγινε για να ‘ναι καταφύγιο. Σήκωσε τα σύνορά της ως εκεί που έφτανε κι ως εκεί καλά κι ας περίσσεψε η γλώσσα... Εδώ μέσα τώρα κάνουμε κουμάντο εμείς, παιδιά θαλασσινών, γεωργών, βοσκών, όπως όρισαν οι προγόνοι, κατά την παλαιάν απλότητα, με ψωμί, κρασί και ρίγανη και θαυμαστό φασκόμηλο κι ούτε υπακούμε σε άλλου νόμο.

 

Β.Η.

Το ναυάγιο του S/S Τιτάνια

 Είναι δυνατόν να βυθίζεται το «Τιτάνια»; Ένας- ένας σιωπηλοί κατεβαίνουμε στις βάρκες. Είναι όλοι τρομοκρατημένοι. Κανένας δε μιλάει. Οι ναύτες βλοσυροί μάς δείχνουνε τη θέση μας. Η βάρκα πρέπει να ‘ναι ισόρροπη, όλοι το καταλαβαίνουν. Δεν ξέρω τι περιμένουμε, το σκάφος έχει αρχίσει και παίρνει κλίση. Ακούστηκε ότι έγινε ένας φόνος. Όταν ανέβαινα στο κατάστρωμα κάποιοι τρέχαν στους διαδρόμους και σπάγαν πόρτες. Ο Καπετάνιος είναι εξαφανισμένος. Πότε εγκατέλειψε το πλοίο; Παράξενο! Μέρες τώρα πλέουμε σε μια έρημη θάλασσα, μέρες έχουμε να δούμε άλλο καράβι... Ειπώθηκε ότι έχουμε κατέβει πολύ Νότια.

Μια γυναίκα κλαίει. Είπανε ότι τη χτυπήσανε. Ζήταγε τον άντρα της. Είναι επικίνδυνο αυτό που γίνεται, το swell χτυπάει τη βάρκα πάνω στα πλευρά του καραβιού. Τι περιμένουμε; Πρέπει να ξεκολλήσουμε! Το μπότζι βροντά με δύναμη τον πάτο της βάρκας, είναι έτοιμη να διαλυθεί.

Τώρα έρχονται... κατεβαίνουνε τη σκάλα. Ένας βαστάει κοντόσπαθο, άλλοι πιστόλι, κάποιος κρατάει ένα ρόπαλο του μπέηζμπωλ. Μυρίζει μια μυρουδιά σα να πέρασε κουνάβι. Ένας ναύτης στέκει στη πλώρη και κρατάει τη βάρκα με το κοντάρι με τον γάντζο κοντά στη σκάλα. Πατάνε στο κατάστρωμα και διατάζουν μερικούς να πάνε πίσω.

 

Προχτές έκανα δυο-τρία θαύματα στην τηλεόραση. Η χώρα είναι όλη γεμάτη σπόρους. Να προσέχετε τη φύτρα! Ο Θεός μιλάει αγγλικά. Είναι Άγγλος ο Θεός! Ο Θεός είναι απάνω, και ο Διάβολος απάνω! Νεφέλη ο Θεός, Νεφέλη και ο Διάβολος! Τα χωριά κυβερνάνε, η πόλη δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Η πόλη δεν είναι πια όμορφη. Τα χωριά αιωρούνται.

Η Νύφη κάθεται στο γρασίδι, γερμένη στην αγκαλιά του αγαπημένου της, φορά ένα νυφικό κόκκινο φωτιά. Στο μπούστο της λάμπουνε τα στρας. Κρατάει ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα, κατακόκκινα κι αυτά, που στάζουν. Ο Γαμπρός φορά ένα μπλέ κουστούμι που λάμπει αλλά κι αυτουνού το πουκάμισο είναι ξανά κόκκινο, ακριβώς σαν το νυφικό της αγαπημένης του. Το μπράτσο της νύφης, αυτό με τα τριαντάφυλλα, λάμπει κάτασπρο Το νυφικό απλώνεται σαν πυρκαγιά στα γρασίδια που φωσφορίζουν πράσινα. Απλώνεται, απλώνεται και πέρα στην απόσταση γίνεται ένα λιβάδι παπαρούνες. Χαμογελούν ευτυχισμένοι κι είναι ξανά Άνοιξη. Είναι νομίζω συνένοχοι. Να προσέχετε τη φύτρα.

Ο Χριστός ξανακατέβηκε στη Γη. Μίλησε στα Ηνωμένα Έθνη. Τσιριχτή, υστερική και θηλυκή η φωνή του υψώθηκε πάνω απ’ τις διαμαρτυρίες, στριγκλιά «που σύντριψε τις πόλεις ως το τελευταίο ραδιόφωνο». Μπήκε μέσα στους Ναούς και τους άδειασε. Μπήκε στο Ιερό και σάρωσε την Αγία Τράπεζα φωνάζοντας: Τί είναι όλα αυτά στο όνομά μου;

Στην Αλ Καΐρα σκόνη απ’ την έρημο πάνω στις στέγες και στα κατώφλια, η πόλη ετοιμάζεται για τις γιορτές ενώ φυσάει ένας αδυσώπητος Σιμούν. Η πόλη μάταια προσπάθησε να κοιμηθεί δίπλα στο μεγάλο ποταμό.

Στα προαύλια συνωστίζεται διωγμένο το πλήθος των πιστών. Το τρομερό εκκλησίασμα! Ενώ ακούγεται ο χαλασμός μέσα στον Ναό, ετοιμάζεται να επιβιβασθεί στις βάρκες. Βουβοί αλληλοκοιτιούνται. Είναι δυνατόν να βυθίζεται το «Τιτάνια»;

Β.Η.

Αόμματοι στη Γάζα

 

                                                                                      Eyeless in Gaza

 

Τυλιγμένοι μες στη Γάζα περπατάμε στους διαδρόμους του νοσοκομείου

Αδύναμοι, εύθραυστοι, αβέβαιοι, μη αναγνωρίζοντας

συγγενείς και φίλους

με τα βλέμματα των γιατρών       

απάνω μας

ανήσυχα

μετά από φρικιαστικές εγχειρήσεις

τυφλοί

παραληρούντες

γυρεύοντας μια δόση ακόμα.

Κρατούν στα χέρια διαγράμματα πυρετών

σιωπούν

γρήγορες οι νοσοκόμες μαζεύουν πίσω μας

τις γάζες που αφήνουμε και τα βαμβάκια

ματωμένα.

Κι ακούγεται ατέλειωτος ο βόμβος

βομβαρδίζεται το νοσοκομείο κάτω στα θεμέλια

Χανς Γιουνίς.

Τρίζουν τα σιδερένια κρεββάτια

τρέμουν καμιά φορά οι τοίχοι

μακρινό μπουμπουνητό.

Ξαπλωμένοι οι τρόφιμοι

βουβοί

με το αυτί στημένο

προσπαθούν να ξεχωρίσουν

χαμηλόφωνα μιλούν

φοβισμένα ψιθυρίζουν

γερμένοι στο πλευρό

Τι να ΄θελε ο Παλιάνθρωπος

που τριγυρνούσε

όλο το απόγευμα

ανάμεσα στα κρεββάτια;

 

Κι όλη νύχτα ακούγεται ο θόρυβος

από τα γκρέηντερ και τα σκαπτικά μηχανήματα

δουλεύουν υπό το φως των προβολέων

γκρεμίζουν πτέρυγες και τις ξαναχτίζουν

επεκτείνουν το νοσοκομείο εκεί που ήταν κήποι

και παλιά νεκροταφεία.

Κάποιες φορές ένας άρρωστος

χτυπά ένα κουδούνι

λίγο νερό

ή μόνο φόβος;

αλλά δεν έρχεται κανείς.

Μετά ένα μακρινό τηλέφωνο

ακούγεται σε ένα γραφείο να καλεί

χτυπά ατελείωτα

ακούγεται επίμονο

απεγνωσμένο

μες στους έρημους διαδρόμους

κανείς δεν το σηκώνει

με τα μάτια ανοιχτά μες στο σκοτάδι

βουβοί

οι άρρωστοι παρακαλούν

κάποιος να απαντήσει

θα ‘ναι μια απόδειξη

μια ένδειξη ότι το νοσοκομείο

λειτουργεί

ότι δεν έπαψε ο κόσμος

κι ότι ακόμα

η θεραπεία είναι ίσως δυνατή.

 

Λένε, πρέπει να βελτιωθεί η υγεία για να βγεις

μα όλοι γνωρίζουμε πως

είναι αδύνατον να καλυτερεύσεις εδώ μέσα

κάθε τόσο στήνουν παραβάν.

Μας δένουν πριν έρθει η νύχτα στα κρεβάτια

πολλοί άρρωστοι το ζήτησαν οι ίδιοι

φοβούνται μην πέσουν απ’ τους κραδασμούς

απ’ την αιώρηση

και τη ναυτία.

Μας πήρανε από ‘κείνο το άλλο το νοσοκομείο

το Νασσέρ 

και ζήτησαν Γάζες και φαρμακευτικό υλικό

και ορούς

μια φορά μόνο ακούστηκαν

και ποτέ ξανά

ίσως είναι ‘κείνοι που τηλεφωνούν

τις νύχτες για αυτό και το κουδούνισμα ακούγεται με τόση αγωνία...

 

Τώρα ειπώθηκε προχθές μια ιδέα

από κάποιους που καθισμένοι στα κρεβάτια

την ώρα που χρύσιζε ο ήλιος

πηγαίνοντας να βασιλέψει

μίλησαν για πρώτη φορά

τελείως λογικά.

Να λύσουμε τους ιμάντες από τα σίδερα των κρεβατιών

να κατεβούμε στα υπόγεια

και να δεθούμε στις κολόνες που κρατούν το νοσοκομείο

και τραβώντας δυό και τρεις

κι άλλες πολλές φορές

συντονισμένα

να φέρουμε κάτω τους άρρωστους τοίχους

και μέσα από ορόφους που σωριάζονται

τη σκόνη  

και τον φοβερόν αλαλαγμό

τη στιγμή που μελαμψοί Άγγελοι

θα ρίχνουν αγγελικές μπόμπες στο νοσοκομείο

και παλιά αεροπλάνα θα πετούν

σε αρχαίους σχηματισμούς

τα αεροπλάνα της ψυχής μας

όσοι γλυτώσουμε να φύγουμε

μέσα από τους κήπους και τα νεκροταφεία.

Μπουλούκια να τρέχουμε

σα σκιές, στην αναλαμπή των μακρινών προβολέων.

 

Και όσο τα λέγανε αυτά

ράντιζε ο ήλιος που ‘φευγε

τους θαλάμους με κάτι σα χρυσόσκονη

σαν έλεος και

σαν παλιές ημέρες...

 

Μα όχι, κανείς δε δραπετεύει από δω

χθες τη νύχτα σούσουρο και ομιλίες ξαφνικά

και ο ήχος των φορείων

άδεια τα κρεβάτια τους

χάσκανε στρωμένα

μέσα στη γκρίζα αυγή.

Β.Η.

Corridor in the Asylum...
Van Gogh 1889

Γιατί οι Παλαιστίνιοι είναι μόνοι

 Πρέπει κι αυτό να ειπωθεί. Και κάπως να εξηγηθεί. Αν και νομίζω πως όλοι ξέρουν! Πώς γίνεται ένας ολόκληρος λαός να σφαγιάζεται επί δεκαετίες κι όλοι να αποστρέφουνε το βλέμμα; Και να συντάσσονται σιωπηρά με τους δήμιους;
    

    Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί που ξεσηκώθηκαν ενάντια στην Βρετανική Εντολή το 1936 και έκτοτε δεν αφήνουν να ηρεμήσει η περιοχή με τα πλουσιότερα κοιτάσματα πετρελαίου στον κόσμο; Που δεν αρκέστηκαν απλά να υπάρχουνε σα σκιές; Που επιμένουνε να κάνουνε δηλώσεις; Που μέσα από κάθε ήττα διατηρούν το σθένος; 

    Ποιοι είναι αυτοί που άρχισαν τις αεροπειρατείες μετά την αραβική ήττα στον πόλεμο των Έξη Ημερών; Που αναστάτωσαν τα αεροδρόμια και απείλησαν τις παγκόσμιες αεροπορικές συγκοινωνίες; Ποιοι είναι αυτοί που δέχτηκαν τον Αντρέα Μπάαντερ και την Γκούντρουν Έσλιν στη Βηρυτό και προσπάθησαν να στήσουν μια συνεργασία ανάμεσα στην παλαιστινιακή αντίσταση και την RAF; Ποιοι εκπαίδευσαν τον Κάρλος και στη συνέχεια συνεργάστηκαν μαζί του; Για χάρη ποιων έκανε επιχείρηση ο ιαπωνικός Κόκκινος Στρατός; Ποιοι ήταν εκείνοι οι νεαροί που ασκούνταν στα στρατόπεδα προσφύγων στη Ιορδανία και πόζαραν χαμογελαστοί σε μια τελευταία φωτογραφία πριν φύγουν για επιχείρηση στην κατεχόμενη Παλαιστίνη; Κι απ’ την οποία ίσως να μην επέστρεφαν ποτέ; Ποιοι ήταν αυτοί που στα κομμάντα που απήγαγαν αεροπλάνα συμμετείχε η Λέυλα Χάλεντ; Κι ο ηγέτης τους μιλούσε στα Ηνωμένα Έθνη φορώντας τη μαντήλα που έδειχνε ότι αυτός κοιμότανε σε ένα ράντσο στην έρημο;

    Κι όταν πια γύρισε ο καιρός και χάθηκαν όλοι αυτοί σαν όνειρο, και οι ήττες έρχονταν απανωτά σαν κύματα, ποιοι ήρθαν να σταθούν στο πόδι τους; Ποιοι είναι αυτοί που πήγαν στο Θεό, λιτοί και αυστηροί και δίκαιοι, ξεγραμμένοι απ’ το κιτάπι των ζωντανών;

    Σιίτες στον Νότιο Λιβανο, Σουνίτες στην Παλαιστίνη, με καλυμμένα πρόσωπα, στα μαύρα ενδεδυμένοι και στο πιο βαθύ πράσινο, φωτογενείς σαν και τους άλλους μα τούτοι δω, ακόμα χειρότερα, Ευσεβείς! 
    Που ανεμίζουν λέξεις παράξενες μπρος στα Έθνη. Σομούντ - σθένος - αντοχή - ενεργητική αντίσταση και Μάρτυρας Σαχίντ. Που μιλούν για Πίστη και Θυσία σε έναν άθεο κόσμο. Πράγματα πρωτόφαντα και ταυτόχρονα πολύ παλιά (που καλόν είναι να παραμείνουν ξεχασμένα). Τούτοι οι άνθρωποι επιβάλλουν ένα δικό τους λεξιλόγιο σε ένα απορημένο παγκόσμιο κοινό καταθέτοντας αίμα.   

    Και έκαναν Έξοδο από το στρατόπεδο αργού θανάτου παίζοντάς τα όλα για όλα! Και έστηναν Τελετές παράδοσης με μια αυτοπεποίθηση που εξοργίζει και αγκαλιάζονταν με τους ομήρους τους!  Εξορισμένοι στον Θάνατο ενδύθηκαν τον Θάνατο γιατί αγαπάνε τόσο τη ζωή! Τη ζωή και μια Πατρίδα!      

    Ποιος ηγέτης χώρας, ποιος γραφειοκράτης, ποιος άνθρωπος του Κράτους θέλει πάρε-δώσε με τέτοιους ταραχοποιούς; Ποιος φιλήσυχος πολίτης που τρέμει για την ευθραστότητα του κόσμου του μπορεί να συμπαθήσει τέτοιους ταραξίες; Εδώ λοιπόν είναι η απάντηση! Αυτοί οι άνθρωποι βάλθηκαν να ανατρέψουν την Τάξη του Κόσμου! Επιτέθηκαν σε ό,τι πιο ακριβό· τη λειτουργία της καπιταλιστικής μηχανής! Και ακόμα χειρότερα, το έκαναν από θέση βολής ενός άλλου Πολιτισμού. Δεν είναι απλά κάποιοι σαμποτέρ. Μακάρι νά 'ταν!  Έρχεται άραγε τούτος ο πολιτισμός από το παρελθόν ή από το Μέλλον; Μήπως κάπου στον Αραβικό κόσμο ετοιμάζεται μια νέα Αναγέννηση; Ή μήπως πρόκειται για κάποια πρώτα στοιχεία ενός επερχόμενου πολιτισμού;  Ακόμα δεν ξέρουμε. Οι ενδείξεις πάντως, οι επίφοβες ενδείξεις, δείχνουν ότι κάτι έρχεται μέσα από τον Χρόνο. Κι ως γνωστόν εκεί δεν υπάρχει Μέλλον-Παρελθόν, μόνο ρωγμές! Πρόκειται λοιπόν για κάποιο Return to Forever;

    Και δεν είναι μόνο οι ηγεσίες στη Δύση, ούτε μόνο τα δικτατορικά αραβικά καθεστώτα που φοβούνται τους λαούς τους, αλλά και οι Κινέζοι και οι Ρώσοι γραφειοκράτες που νοιώθουν ότι τούτοι οι ανθρώποι έχουν τις δικές τους απόψεις, ότι είναι υπερβολικά ανεξάρτητοι, άρα μη υποστηρίξημοι! Σύμπασα λοιπόν η Παγκόσμια Κυριαρχία και οι αυλικοί μασάν τα λόγια τους. Γιατί εδώ είναι φανερό... πρόκειται για κάποιους εξεγερμένους! Αυτοί αγαπούν την ελευθερία! Και ακόμα παραπέρα, τη γη τους... Και ακόμα χειρότερα, την αξιοπρέπεια.  Δεν ζητούν συμβιβασμό, δεν επιδιώκουν κάποιας μορφής συναλλαγή, απαιτούν να λυθεί το πρόβλημα με τους δικούς τους όρους - να πληρωθούν με κάτι καθαρό, πιο καθαρό κι από χρυσό, φέρ' ειπείν δικαιοσύνη. Κι αυτά είναι πράγματα τρομερά που ο κάθε αφέντης κι ο κάθε λογιστής τα πιάνει αμέσως με την αλάνθαστη όσφρησή του. Και οι νεολαίες των Δυτικών χωρών τα πιάνουνε επίσης με το ένστικτο, και οι φτωχοί κι αποκλεισμένοι όπου γης που αυξάνονται διαρκώς, βλέπουν κι ας μη μιλούν... 
    Ακούστε τι μήνυμα στέλνουν οι Ταξιαρχίες Αλ Κασσάμ: "Γάζα, το τελευταίο προπύργιο, περήφανη για όλους όσους κατοικούν εντός των τειχών της, πιο σιμά σας από τ' αστέρια τ' ουρανού, ακλόνητη, δεν υποχωρεί και δεν διαπραγματεύεται ποτέ". Δεν έχουν συνηθίσει τέτοια γλώσσα τα αφεντικά! Δεν είναι τρόπος αυτός να μιλάς στους υποταγμένους! Θα το φάν' το κεφάλι τους αυτοί! Ή θα νικήσουν! Προφανώς πρόκειται για ποιητές που πήραν τα όπλα. Ή για κάποιους που αποφάσισαν να κάνουν ποίηση με τα όπλα...   

    Κανένα έλεος λοιπόν για τους εξεγερμένους! Το επαναστατικό τους θράσος γοητεύει τους απανταχού καταπιεσμένους· είναι επικίνδυνοι άνθρωποι αυτοί! 
    Και αγωνίζεται η Κυριαρχία να απαλείψει το εμπόδιο. Με κάθε τρόπο, κάθε μέσον! Μόνο που της διαφεύγει ένα πρόβλημα μικρό, αλλά πολύ σημαντικό: η Ιστορία βλέπει. 

    Κι απ’ τη μια μεριά αντάρτες και από την άλλη οι στρατιώτες... Όσο να πεις έχει διαφορά! Κι όλοι τη νοιώθουν την τέτοια διαφορά! Καταρχάς η ομορφιά των μαχητών, γιατί η ελευθερία ομορφαίνει και η ομορφιά, κι όλη τούτη η νιότη, σκανδαλίζει τους κακομούτσουνους και τους αποστεγνωμένους... Και επιπλέον τούτοι οι μαχητές έχουν την έγκριση και τη στήριξη των καταυλισμών. Δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερο! Και οι στρατιώτες όλο και περισσότερο κατατρύχονται από την αμφιβολία. Κι όσο χάνεται η σιγουριά, αρχίζει το ανεξέλεγκτο έγκλημα. Και οι Δυτικοί ηγέτες εναγωνίως κι εναγώνια ψάχνουν μια χρυσή τομή, γιατί με όλο αυτό το αίμα, ακόμα κι αν είναι αίμα μελαμψών παρακατιανών κινδυνεύουν να απονομιμοποιηθούν στα μάτια των λαών της γης αφού σαν ηγέτες οφείλουν να εγγυώνται τη ζωή, ακόμα κι αν κείται μακράν... Γιατί όσο κι αν υψώθηκαν για αιώνες φράγματα στο υποσυνείδητο των λαών, ανάμεσα στα ξανθά παιδάκια, που τα μαλλιά τους έχουν το χρώμα του ήλιου και τα μάτια τους το χρώμα τ΄ ουρανού, και τα άλλα τα μικρά που έχουν το χρώμα του πηλού - τα μεν να ζήσουν και να ευημερήσουν και τα άλλα να σέρνονται άρρωστα στη λάσπη - το αίμα είναι παντού αίμα. Κι είναι πάντα κόκκινο και είναι πια τόσο πολύ που απειλεί να σπάσει τα φράγματα αυτά...

    Και επιπλέον υπάρχει στη Δύση μια ανήσυχη νεολαία και πληθυσμοί που καταβυθίζονται στη μοντέρνα φτώχεια. Και τότε παύει να τους λέει κάτι μια δήθεν φυλετική υπεροχή. Συνεπώς, λόγω της αντίστασης στην Παλαιστίνη, κινδυνεύει να διαλυθεί αυτό που αποκαλούνε, παγκόσμια αρχιτεκτονική ασφαλείας. Αν αυτή η αρχιτεκτονική δεν περάσει εκεί, πολύ απλά: πάει για διάλυση!
    Να λοιπόν το «πώς» και το «γιατί» που οι Παλαιστίνιοι βρέθηκαν μόνοι από πολύ ‘ξαρχής! Να γιατί η Ομερτά! Και να γιατί αυτή η φωτιά που δε λέει να σβήσει, για κάποιους πρέπει επειγόντως να σβηστεί ενώ για άλλους πρέπει να θεριέψει και να τυλίξει ολόκληρη τη γη.

Β.Η.

Σωφρονιστική Αποικία

                                                   1

Εκεί στη Φλόριντα, μέσα στους βάλτους, στήνεται μια Κόλαση για τους Παρακατιανούς. Οι σημαίες της Λευκής Υπεροχής προχωρούν μέσα στο Βασίλειο. Και παντού το δάχτυλο τριγυρνά και δείχνει. Αγωνία μη σταθεί απάνω σου το δάχτυλο. Αγωνία μην πέσεις κάτω από ένα όριο – είσαι τότε τελεσίδικα φτωχός! Ένα στραβοπάτημα κι είσαι χαμένος φτωχέ μου Υπήκοε!

                                                    2

Εκ γενετής αμαρτωλοί σέρνονται κάτω από συρματοπλέγματα, ακούγονται περίπολα, ακούγονται σκυλιά. Άνθρωποι που δεν έχουν ξαναντικρίσει θάλασσα, μπαίνουνε στις βάρκες για να περάσουν στο Βασίλειο - τη στερνή στιγμή γράφουν τ’ όνομά τους πάνω στο νερό. 

Γοργά όμως το παλιό Βασίλειο μετατρέπεται σε κάτι ζοφερό. Οι κυβερνήσεις πλειοδοτούν, οι υπουργοί στοιχίζονται, οι πρωθυπουργοί της Α.Μ. της Κυριαρχίας στέκουν σούζα. Βλέμματα μίσους ανταλλάσσονται ανάμεσα στους υπηκόους.

                                                      3

Οι σημαίες της Εβραϊκής Υπεροχής προχωρούν μέσα στη Λωρίδα. Με μπουρλότο και φωτιά απαντούν μέσα απ’ τα χαλάσματα οι Κολασμένοι. Απαρασημοφόρητοι, ξεγραμμένοι απ’ το κιτάπι των ζωντανών! Καθιστός, με μια σφαίρα στα σωθικά, αδύναμος να σηκωθεί, ο Γιαχία Σινουάρ κοιτάει βλοσυρός το drone που θα τον σκοτώσει. Άντε γαμηθείτε! λέει και τους πετάει το ραβδί, 65 χρονώ! Και πολύ έζησε!

Και σ’ άλλες βάρκες, που αιωρούνται πάνω απ’ το νερό, επιβιβάζονται για να διασχίσουν τον ποταμό του Χρόνου ο Μάλκολμ κι ο Πατρίς. Και Κβάμε Νκρούμα και Τομά Σανκαρά. Και ο Αμπού Τζαμάλ, ο αιώνιος κρατούμενος!

                                                        4                                        

Λευκή Υπεροχή - εβραϊκή Υπεροχή, μια λυκοφιλία! Προς το παρόν αντάμα οι σημαίες τους βαδίζουνε παντού - μέσα στο Βασίλειο, έξω στις αποικίες. Προς το παρόν η υπεράσπιση του Ισραήλ και «η μνήμη της γενοκτονίας των Εβραίων απ’ τους Ναζί είναι η πολιτειακή θρησκεία της Δύσης. Όμως ο φιλοσημιτισμός του λευκού έθνους-κράτους είναι υποκριτικός. Πολύ γλοιώδης για να ‘ναι αληθινός. Έχει επίσης κάτι το φθαρτό». Ως πότε ο Λευκός θα δύναται να ξεχωρίζει τον Εβραίο απ’ τον Άραβα Σημίτη; Ως πότε τα καπρίτσια θα γίνονται ανεκτά; «Είναι πολλά τα προβλήματα, μας έσυρες σ’ απανωτές παγίδες! Είναι πολλοί οι μπελάδες...»

                                                        5

Η Εβραία παλλακίδα έχει κάνει υποχείριο τον Λευκό Αφέντη. Σχεδιάζει να τον δολοφονήσει, με τη βοήθεια ενός έμπιστου, την ώρα που κοιμάται. Κουρασμένος ο Λευκός τής ζητάει να του πλύνει τα πόδια με τα σγουρά μαλλιά της. Φέρνουν μια λεκάνη. Γύρω του, όρθιοι οι άνθρωποί του. Κανένας δεν μιλά, ούτε ο προδότης! Γονατίζει αυτή, σκύβει... μες στο μισοσκόταδο αστράφτει ο κατάλευκος λαιμός, ένα μαχαίρι εμφανίζεται ξαφνικά... Κοκκινίζει στη λεκάνη το νερό.

Γέρνει, ξαπλώνει ο Αφέντης, ακουμπά το κεφάλι στο μαξιλάρι, «μαζεύτε όλο τούτο το χαμό!» λέει κουρασμένα. «Πάρτε τον κι αυτόν!» και δείχνει... «Είναι τα προβλήματα πολλά!»

                                                    6

Κάτι έχει συντελεστεί: η Επικράτεια έχει μετατραπεί σε Σωφρονιστική Αποικία. Από δω κανείς δε δραπετεύει. Έξω απ’ το περίγυρο η πράσινη απεραντοσύνη. Οι αρρώστιες των Τροπικών, ελονοσία, κίτρινος πυρετός, παραφροσύνη. Οι ψίθυροι του Αιωνίου Δάσους. Τα φώτα μέρα-νύχτα αναμμένα, σκοτάδι μες στο μεσημέρι, το ηλεκτροφόρο σύρμα διαρκώς περιπολείται, απανωτά βραχυκυκλώματα! Σκιές μετακινούνται, φακοί μέσα σε ακατάπαυστη βροχή. Έρχονται διαταγές να ανοιχτεί η Τάφρος. Ρίχνονται μέσα μισόγυμνοι, γυαλίζουνε οι πλάτες. Φτυάρια, αξίνες! Το χώμα δεν βαστά! Υποστηλώματα! Σάπιες οι σανίδες, κλεμμένα υλικά! Είναι φανερό! Η Αποικία καταρρέει. Από παντού ακούγονται τριγμοί. Τοίχοι σωριάζονται από τη διαβρωτική υγρασία και το μίσος των Αγρίων. Αλλά θα την υπερασπιστούν οι έγκλειστοι... Μέχρι τέλους! Με απεγνωσμένη εργασία. Με το αίμα τους. Με την ίδια τους τη ζωή.

 

 

Β.Η.

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΑΙΖΟΝ

 

Τι είναι η σαιζόν; Μια Κόλαση στον Ήλιο.

Κόλαση με τόσο φως δεν το περίμενα, λέει ο Σαχτούρης.

                                                 1^η

Κάθομαι απομεσήμερο στο pool bar του ξενοδοχείου και πίνω τον καφέ μου προτού αρχίσω τη δουλειά. Είμαι ζωγράφος, κάνω πορτραίτα στους πελάτες του ξενοδοχείου κατόπιν ιδιαίτερης συμφωνίας, όποτε θέλω δουλεύω, όποτε δεν θέλω να δουλέψω δεν δουλεύω. Είμαι ανεξάρτητος μέσα στην Αγορά και ο μόνος υπεύθυνος απέναντι στους νόμους της. Είμαι απίστευτα ευνοημένος σε σχέση με όλους τους άλλους που είναι ριγμένοι στα κουπιά. Μπορώ όμως έτσι, ανενόχλητος, να ασκώ το κρυφό μου επάγγελμα που είναι καταγραφέας.

Χαζεύω τις πισίνες, και πέρα απ' αυτές τη μεγάλη θάλασσα, μισοκλείνοντας τα μάτια από την αντηλιά. Γίνεται ένας χαμός! Δυνατές μουσικές, αδιάκοπο το beat! Εδώ κάνει τις διακοπές της η Ευρώπη... Άγγλοι, Ολλανδοί, Βέλγοι, Γερμανοί, Σκανδιναυοί και λίγοι Γάλλοι. Η κρέμα! Ο αφρός! Το ξενοδοχείο είναι all inclusive πράγμα που σημαίνει: «όλοι μέσα!» Πού να πάνε; Σπάνια βγαίνουν! Πού να πάνε; Εδώ δα είναι όλα πληρωμένα! Πλατσουρίζουνε όλη μέρα στο νερό, μπάλες, γέλια και πινγκ-πονγκ... σπάνια μπαίνουνε στη θάλασσα, προτιμάνε τις πισίνες, εκεί που όλοι κατουράνε, πάνε κι έρχονται στα snack bar κουβαλάνε πίτσες, παγωτά και ποτά στις ξαπλώστρες. Και τρώνε τρείς φορές την ημέρα στο μεγάλο εστιατόριο. Αενάως ανοιγοκλείνουνε οι πόρτες από τις κουζίνες. Τρώνε του σκασμού και πίνουν σαν τις νεροφίδες. Έχουν, κατά κάποιο τρόπο, επιστρέψει στο αμνιακό υγρό. Βλέποντάς τους αναφωνώ μέσα μου: Ζήτω η ευρωπαϊκή Δημοκρατία!

Το ξενοδοχείο είναι Family Hotel, πράγμα που σημαίνει: πολλά παιδιά! Τρέχουνε ξυπόλητα παντού, βουτάνε στις πισίνες, ρίχνουν και κάνα βλέμμα οι γονείς - είναι ήσυχοι οι γονείς- εδώ υπάρχουνε ναυαγοσώστες- εδώ υπάρχει ασφάλεια και φροντίδα! Και οι καθαρίστριες περνάνε αιωνίως με τις σφουγγαρίστρες, σκυμμένες, σιωπηλές. Και κάτω στα πλυντήρια οι πλύστρες διπλώνουν καθαρά, ζεστά σεντόνια μες στο βουητό των μηχανών - Αδιάκοπη τελετουργία- Χορός λευκοντυμένων γυναικών! Εδώ υπάρχει υγιεινή, καθαρίζονται ανελλιπώς οι τουαλέτες, χλωριώνονται κάθε απόγευμα οι πισίνες και κλείνονται πριν βραδιάσει με ένα κορδόνι· πνίγηκε μια φορά ένα παιδάκι κι ακούστηκε σε όλη την Ευρώπη.

Και τρέχουν ανάμεσα στα παιδάκια οι διασκεδαστές και τους βάφουν με χένα τα προσωπάκια, και τους κάνουν ψευτοτατουάζ, και οι καθαρίστριες περνάνε μακριά με τις σφουγγαρίστρες, και οι γυμναστές κάνουν στους γονείς ασκήσεις μέσα στο νερό-καταιγιστικά παραγγέλματα οι γυμναστές- αδιάκοπος απ’ τα ηχεία ο ρυθμός και μετά, παιδικά τραγουδάκια... και τρέχουν οι εμψυχωτές, Ρουμάνοι, Τυνήσιοι, και κάνουν give me five στα παιδάκια και ένας Πολωνός κλόουν με ξανθιά περρούκα τρέχει όλο το μεσημέρι και κάνει τον χαζό, τον Καραγκιόζη, να γελάσουν τα παιδάκια... και δώστου give me five και νέγρικες χειραψίες, όπως οι Μεγάλοι Αράπηδες του μπάσκετ... ένας κόσμος μεταξωτός και αλαβάστρινος! Εδώ κανένα παιδάκι δε θαλασσώνεται μέσα σε βάρκες, κανένα παιδάκι δεν κινδυνεύει από τον ουρανό, εδώ ο Ντάντυ είναι ριτς και η Μάμα είναι μπιούτιφουλ, εδώ η κολακεία βασιλεύει, εδώ ο θάνατος έχει εξοριστεί, η φτώχεια, η βρωμιά, η πείνα και οι παιδικοί φόβοι έχουν ξορκιστεί και μέσα σε αυτόν τον κόσμο παιδικής ευτυχίας ανακράζω  μέσα μου, από εσωτερικό παλμό δονούμενος: Ζήτω τα Ξανθά Παιδάκια!

Β.Η.